μία ερμηνεία για τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς!

Tα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι λίγο ... ασυνάρτητα.  Όσο και αν προσπαθήσουμε δεν βγαίνει νόημα μεταξύ των στίχων - για να θυμηθούμε λοιπόν τα Κάλαντα: Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά Ψηλή μου δεντρολιβανιά (*) Κι αρχή καλός μας χρόνος Εκκλησιά με τα' άγιο θόλος (*) Άγιος Βασίλης έρχεται Και δε μας καταδέχεται (*) Από την Καισαρεία Συ είσ' αρχόντισσα κυρία (*) Βαστάει πένα και χαρτί Ζαχαροκάντυο ζυμωτή (*) Χαρτί-χαρτί και καλαμάρι Δες και με το παλικάρι (*) Ας δούμε λοιπόν πώς εξηγείται η αυτή η ασυναρτησία ...  Η ιστορία μας διαδραματίζεται στο Βυζάντιο.  Σε εκείνα τα χρόνια οι φτωχοί και χαμηλών στρωμάτων άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα  να μιλούν στους αριστοκράτες, παρά μόνο σε γιορτές, όπου μπορούσαν να τους απευθύνουν ευχές. Κάποιος νεαρός λοιπόν, ταπεινής καταγωγής, ήταν ερωτευμένος με μια αρχοντοπούλα.   Επειδή δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό να την πλησιάσει παρά μόνο σε περίοδο εορτών  για να της απευθύνει ευχές, αποφάσισε ανάμεσα στα κάλαντα του Μεγάλου Βασιλείου  να εντάξει και ένα ερωτικό ποίημα που είχε συνθέσει ! Αρχίζει λοιπόν και βάζει ενδιάμεσους στίχους (αυτούς με τα αστεράκια*).  Με αυτόν τον τρόπο και τα κάλαντα θα έλεγε ακολουθώντας τους κοινωνικούς κανόνες,  αλλά ταυτόχρονα θα παίνευε την καλή του ... !!! * Την αποκαλεί ψηλή, σαν δενδρολιβανιά. * Επειδή φορούσε ένα από τα ψηλά τα κωνικά καπέλα με το τούλι στην κορυφή, την παρομοιάζει με     Εκκλησιά με το Άγιο θόλο (θόλος εκκλησίας). * Της λέει ότι δεν τον καταδέχεται ( δεν έχει να κάνει με τον Άη Βασίλη!) γιατί είναι αρχόντισσα      κυρία. * Τέλος, κλείνει με τις γαλιφιές !!! Την λέει ζαχαροκάντυο ζυμωτή, δηλαδή φτιαγμένη από ζάχαρη    (γλυκιά μου) και την παρακαλεί να του ρίξει μια ματιά.