Τα γεγονότα του μαύρου καλοκαιριού του ’74 μέσα από βρετανικά και αμερικανικά έγγραφα
Το παρασκηνιακό, διπλωματικό χρονικό πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής το καλοκαίρι του 1974ΜΕΡΟΣ Α΄
2 Ιουλίου 1974 – Ο Πρόεδρος Αρχ. Μακάριος στέλνει την περιβόητη επιστολή/τελεσίγραφο στον Πρόεδρο της Ελλάδος, Φαίδωνα Γκιζίκη, ζητώντας την αποχώρηση όλων των Ελλήνων αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά (Μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας τον Νοέμβριο του 1967 με τη σύμφωνη γνώμη του Αρχ. Μακαρίου, οι Βρετανοί στόχευαν και στην αποχώρηση όλων των Ελλήνων αξιωματικών για να μην αντιμετώπιζε αντίσταση η Τουρκία αν εισέβαλλε).
Στις 10 Ιουλίου η Ελληνική Κυβέρνηση, μέσω του Έλληνα πρέσβη στη Λευκωσία, Ευστάθιου Λαγάκου, έστειλε πρόσκληση στον Μακάριο να πάει στην Αθήνα να συζητήσουν την κατάσταση. Ο Μακάριος αρνήθηκε αν δεν δεχόντουσαν πρώτα όλες του τις απαιτήσεις σε σχέση με την Εθνική Φρουρά. Την ίδια μέρα η κυπριακή Υπ. Αρμοστεία στο Λονδίνο παρέδωσε στο Φόρεϊν Όφις υπόμνημα απορρίπτοντας τη λύση ομοσπονδίας που ζητούσαν οι Τούρκοι ως «Ανεφάρμοστη η Ομοσπονδία».
15 Ιουλίου – Πραξικόπημα για ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου.
16 Ιουλίου – Οι Τούρκοι γνωστοποίησαν στους Βρετανούς την πρόθεσή τους για εισβολή. Την ίδια μέρα ο Αρχ. Μακάριος ζήτησε προστασία από τους Βρετανούς και ελικόπτερο να τον πάρει από την Πάφο, όπου είχε διαφύγει εγκαταλείποντας το Προεδρικό και βρισκόταν υπό την προστασία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στη Βρετανική Βάση Ακρωτηρίου μαζί με τους τρεις υποστηρικτές του, Νίκο Θρασυβούλου, Ανδρέα Νεοφύτου και Ανδρέα Ποταμίτη. Αμέσως τέθηκε σε εφαρμογή το μυστικό σχέδιο διάσωσης του Μακαρίου μαζί με τους συνοδούς του που είχαν προνοητικά ετοιμάσει οι Βρετανοί από το 1967. Τον μετέφεραν αμέσως εκτός Κύπρου (όπως ήταν οι οδηγίες του σχεδίου) και μέσω Μάλτας στο Λονδίνο, όπου έφθασε στις 17 Ιουλίου στο στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Lyneham. Τον παρέλαβαν αξιωματούχοι του Φόρεϊν Όφις. Είπε στους Βρετανούς ότι δεν είχε πάρει απάντηση στην επιστολή του προς Γκιζίκη, η Εθνική Φρουρά δεν είχε συνταγματικό στάτους, στο μέλλον σκεφτόταν να την διέλυε, το σχέδιο δράσης του ήταν να πάρει ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας επιβεβαιώνοντας ότι ο ίδιος ήταν ο νομικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Κύπρου, ενώ καλούσε την Ελληνική Κυβέρνηση να αποσύρει όλους τους αξιωματικούς και άρματά της από την Κύπρο και να μην αναγνωρίζουν τον Νίκο Σαμψών που είχε αναλάβει «Πρόεδρος».
(Υπενθυμίζεται ότι η διάλυση της Ε.Φ. ήταν τουρκικό αίτημα προς τον Cyrus Vance τον Νοέμβριο του 1967 και τότε ο Μακάριος το απέρριπτε.)
17 Ιουλίου - Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είδε τον Βρετανό Πρωθυπουργό Harold Wilson, τον ευχαρίστησε για τη διάσωσή του και έδωσε αναφορά των γεγονότων. Ο Wilson ρώτησε τον Μακάριο τι θα έλεγε στο μήνυμά του στα Ηνωμένα Έθνη, και του ζήτησε να δηλώσει τι ανέμενε από τους Βρετανούς να κάνουν. Ο Μακάριος ζήτησε να διατηρήσουν την αναγνώριση του ιδίου ως του εκλεγέντος προέδρου - ο Σαμψών είχε επιβληθεί από έξω. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός εισηγήθηκε πως τα γεγονότα, μπορούσε ένας να πει, είχαν κάποια χαρακτηριστικά εισβολής. Ο Πρόεδρος Μακάριος συμφώνησε. Επίσης, ζητούσε και από άλλες κυβερνήσεις να ζητήσουν την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών, όπως έκανε η βρετανική κυβέρνηση. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα κατηγορούσε την ελληνική χούντα με σκληρά λόγια και θα ζητούσε ψήφισμα που να καταδικάζει το πραξικόπημα, χαρακτηρίζοντάς το ως ξένη εισβολή.
Ο Πρωθυπουργός Harold Wilson ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο πως θα έβλεπε και τον Tούρκο Πρωθυπουργό το ίδιο βράδυ και ρώτησε πώς έβλεπε την Τουρκία να ενεργεί. Ο Μακάριος βασιζόταν πάνω στην Τουρκία, ότι το τουρκικό ενδιαφέρον ήταν να μη γίνει η Κύπρος μέρος της Ελλάδας, και ότι η Τουρκία θα επέμενε (και αυτή) στην αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών και ότι δεν ήταν σίγουρος αν άρεσε στους Tούρκους, όμως πίστευε ότι τον προτιμούσαν από τον Σαμψών.
Α) Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ούτε ο Harold Wilson συζήτησαν το πιο κρίσιμο σημείο, δηλαδή την τουρκική πρόθεση για εισβολή στην Κύπρο, ενώ αμφότεροι γνώριζαν τις προετοιμασίες. Β) Ένοχος και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος, όπως εξάγεται, ενδιαφερόταν περισσότερο να διατηρούσε την προσωπική του θέση και γόητρο, κατηγορώντας την Ελλάδα στα Ηνωμένα Έθνη ως δύναμη εισβολής, δίχως να κάνει την παραμικρή αναφορά στη ζωντανή πιθανότητα μιας σίγουρης τουρκικής εισβολής και των συνεπειών της, τουναντίον βασιζόταν σε βοήθεια από την Τουρκία (!). Ο Wilson στην ουσία έβαλε λόγια στο στόμα του Μακαρίου όταν είπε ότι η εξιστόρησή του είχε χαρακτηριστικά εισβολής, με τον Μακάριο να δεσμεύεται ότι θα κατηγορούσε την Ελλάδα…
Στην πρώτη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό οι Βρετανοί τον δέσμευσαν να επιτεθεί της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας ως εισβολέα. Στη δεύτερη, την ίδια μέρα στο Φόρεϊν Όφις με τον Βρετανό ΥΠΕΞ James Callaghan, τον δέσμευσαν ακόμα περισσότερο, εξασφαλίζοντας τη «συναίνεσή» του να δουλέψουν με τους Τούρκους (βλέπε εισβολή).
Λίγες ώρες αργότερα την ίδια μέρα (17 Ιουλίου), η βρετανική κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως στον Τούρκο Πρωθυπουργό να εισβάλει, φτάνει να μην ενοχλούσε τις Βάσεις…. και υποσχέθηκε στον Ετζεβίτ να μπλοκάρουν τους Έλληνες από το να στείλουν βοήθεια… Ο Ετζεβίτ τούς είχε μάλιστα εξηγήσει και μέχρι πού θα έφθανε η γραμμή εισβολής…
Ο Μακάριος πριν από την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στις 19 Ιουλίου, είδε τους Tούρκους
«Η τουρκική αντιπροσωπία στη Νέα Υόρκη κατ’ εντολήν Ετζεβίτ προσέγγισε τον Μακάριο πριν από την ομιλία του. Ο Μακάριος είχε πέσει στη θάλασσα και αναζητούσε σανίδα σωτηρίας. Έβλεπε την Τουρκία σαν δύναμη σωτηρίας. Έπρεπε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του, πράγμα που έγινε. Ο Μακάριος ξεγελάστηκε. Χάρηκε πολύ για την πρωτοβουλία και διαβίβασε στην τουρκική κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του…» (Απομνημονεύματα Faruk Ahmet Barutcu, υπευθύνου για το Κυπριακό στο τουρκικό ΥΠΕΞ, «Σημερινή», 1993).
Η Βρετανία μπορούσε να σταματήσει την εισβολή αλλά…
Δύο χρόνια αργότερα, ο Βρετανός Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας James Callaghan ομολόγησε στη Μεικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή του βρετανικού Κοινοβουλίου, που εξέταζε τη στάση της Βρετανίας το 1974, τη συμπαιγνία και ότι συμφώνησαν στην τουρκική εισβολή για αλλαγή του στάτους κβο, αφού συμφωνούσαν με την τουρκική θέση ότι η συνταγματική τάξη είχε καταρρεύσει το 1964 και έπρεπε να αντικατασταθεί με νέα. Η Επιτροπή όμως στο πόρισμά της το 1976 κάλυψε τον Callaghan, τονίζοντας μόνο ότι «η βρετανική κυβέρνηση είχε και τις δυνάμεις και την υποχρέωση να σταματήσει την εισβολή αλλά δεν το έπραξε, για λόγους που αρνείται να εξηγήσει».
Οι τουρκικές απαιτήσεις προς Αμερικανούς
Αντίθετα με όσα συμφώνησε με τους Βρετανούς στις 17 Ιουλίου ο Ετζεβίτ, στον Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα είχαν πει πως είχαν τρεις στόχους: Αποκατάσταση του Μακαρίου, ή διαδόχου του (βάσει των συμφωνιών του 1960), αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά, και δημιουργία ασφαλούς διαδρόμου προς τη θάλασσα για την τουρκική κοινότητα. Το τρίτο βέβαια σήμαινε εισβολή! Τις πραγματικές προθέσεις όμως σε λεπτομέρεια ο Ετζεβίτ εξήγησε στον Αμερικανό Joseph Sisco στις 18.7.1974, όταν ο τελευταίος έφθασε στο Λονδίνο. Αφού είχε ήδη συμφωνήσει τα πάντα με τους Βρετανούς. Ο Sisco βρήκε τις απαιτήσεις Ετζεβίτ για δύο αυτόνομες κυβερνήσεις, ακραίες…
Διαφωνία Κίσινγκερ – Βρετανών για εισβολή των Τούρκων
18 Ιουλίου 1974 – Ο Δρ Χένρι Κίσινγκερ διαφώνησε με τη βρετανική πολιτική να άφηναν τον Ετζεβίτ να εισβάλει και θεωρούσε τον Μακάριο «ανδρείκελο των Τούρκων», προφανώς γιατί είχε δώσει τη συγκατάθεσή του για τη συνεργασία Τουρκίας/Βρετανίας. Η διαφωνία θα δημοσιοποιείτο στους Financial Times, αλλά επενέβησαν δυνάμεις από αμφότερες πλευρές του Ατλαντικού και αποφεύχθηκε.
Ο Κίσινγκερ ζήτησε από τους Βρετανούς να βρουν μια λύση βάσει των Συμφωνιών του 1960 και θα την δεχόταν, ήταν εναντίον της αποχώρησης των Ελλήνων αξιωματικών εκείνη την περίοδο, γιατί θα δημιουργούσε επικίνδυνη αλλαγή στο ισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο εις βάρος των Ελλήνων.
«Ρώτησα τι είδος συνταγματικής λύσης είχε υπόψη του. Ο Kissinger είπε ήταν της άποψης ότι εμείς μπορούσαμε να τροποποιήσουμε τα πράγματα με μιαν αποδεκτή εναλλακτική λύση που να αποκλείει τον Μακάριο και τον Σαμψών. Π.χ. με τον Κληρίδη. Αυτό θα σήμαινε ουσιαστικά οι Έλληνες να εγκαταλείψουν τον Σαμψών και εμείς (Βρετανοί) και οι Τούρκοι να εγκαταλείψουμε τον Μακάριο…Ο Kissinger αμφέβαλλε κατά πόσον οι Κύπριοι πραγματικά θα δεχόντουσαν πίσω τον Μακάριο υπό τις παρούσες συνθήκες, ως ένα ανδρείκελο των Τούρκων (guise of a Turkish stooge)…Ο Kissinger εμφανώς ανησυχούσε, ότι ίσως να δεσμευόμαστε πέραν το δέον, χωρίς να μπορούμε να υπολογίζουμε τις πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες. Μου ζήτησε να σας μεταφέρω αμέσως αυτές τις απόψεις , τονίζοντας τη βαθιά του ανησυχία…», έγραψε ο James Callaghan ενημερώνοντας τον Πρωθυπουργό Harold Wilson που βρισκόταν στο Παρίσι.
Αμφιβολίες Κissinger για την οπτική Μακαρίου σε ενδεχόμενη τουρκική εισβολή
Ο Kissinger ενδιαφερόταν για την αντικατάσταση του Μακαρίου λόγω των προ-σοβιετικών σχέσεών του για να μην έβαζε πόδι η Μόσχα στην Κύπρο. Αλλά δεν ήταν υπέρ μιας τουρκικής εισβολής όπως μαρτυρούν τα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα. Ο Kissinger σκιαγραφούσε τον Μακάριο ως να μην τον ενοχλούσε η τουρκική ενέργεια όταν είπε ότι «αμφέβαλλε αν οι Κύπριοι θα τον δεχόντουσαν πίσω κάτω από τις υφιστάμενες καταστάσεις, ως ένα ανδρείκελο των Τούρκων...». Στην ομιλία του στις 19 Ιουλίου 1974, από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ο Μακάριος έκανε ό,τι υποσχέθηκε στον Βρετανό Πρωθυπουργό, κατηγόρησε την Ελλάδα 7 φορές ως να έκανε εισβολή, ότι θεωρούσε «τον κίνδυνο από την Τουρκία λιγότερο από εκείνο από την Ελλάδα» (όπως είχε ήδη πει στο James Callaghan και άλλους Βρετανούς αξιωματούχους στις 17.7.1974) και ότι κινδύνευαν και οι Τουρκοκύπριοι, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, δίδοντας ελαφρυντικά και σπρώξιμο της Τουρκίας να επέμβει. Ενώ τόσο ο Βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία και ο Τουρκοκύπριος Ο. Ορέκ (Υπουργός Άμυνας) όσο και ο Αμερικανός Joseph Sisco διέψευσαν τέτοιους ισχυρισμούς.
Εξ ου και το ψήφισμα 353 της 20ής Ιουλίου 1974 δεν αναφέρεται καν σε τουρκική εισβολή, ή σε τουρκικά στρατεύματα, γράφτηκε με τη γνωστή βρετανική εποικοδομητική ασάφεια, βάση των κατηγοριών Μακαρίου εναντίον της Ελλάδας…
19 Ιουλίου 1974 – Διαφωνία με Δρα Kissinger
Την επομένη, 19 Ιουλίου, ο σύμβουλος του Βρετανού Πρωθυπουργού, λόρδος Bridges, έγραψε «...Υπήρξαν ορισμένες μικρές διαφωνίες μεταξύ μας και των Αμερικανών… Εκείνο που ο Δρ Kissinger δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται σήμερα είναι ότι το πραξικόπημα στην Κύπρο αφαίρεσε την όποια σταθερότητα είχε παραμείνει από τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Εκείνη η σταθερότητα υπήρξε αρκετά εύθραυστη τα τελευταία δέκα χρόνια. Το βασικό ερώτημα τώρα είναι: Μπορούμε να μπαλώσουμε τις παλαιές συνθήκες; ΄Η πρέπει τώρα να προχωρήσουμε σε νέες διευθετήσεις; Αν ναι, ποιοι θα είναι οι συμμετέχοντες και οι εγγυητές των επόμενων συνθηκών;
»Μου φαίνεται ότι, απ’ ό,τι άκουσα για τις απόψεις του τις τελευταίες μέρες, ο Δρ Kissinger ίσως να βλέπει επιφανειακά την κατάσταση. Αν θέλει να μπαλώσει (να περάσει επιδέσμους είναι η μετάφραση στην κυριολεξία) τις σημερινές συνθήκες, θα πρέπει να ενεργήσει πολύ πιο δυναμικά προς τους Έλληνες απ’ ό,τι έκανε μέχρι τώρα. Το γεγονός είναι ότι τώρα υπάρχει μια νέα κύρια πηγή αστάθειας, και η προσφορά πρώτων βοηθειών σύντομα θα καταστεί αδύνατη...»
Να κατορθώσουν τον στόχο εντός 48 ωρών – Προετοιμασίες για υποδοχή προσφύγων
Έκθεση του Φόρεϊν Όφις 19 Ιουλίου έγραφε: «... Μια τουρκική εισβολή μπορεί να κατορθώσει σημαντικά τους στόχους της εντός 48 ωρών…Το Αρχηγείο Βρετανικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής ετοιμάζει τα σχέδια για την υποδοχή προσφύγων...».
Εξάλλου η απόφασή τους να μην επέμβουν σε περίπτωση τουρκικής εισβολής είχε παρθεί από το 1963 και 1972, ενώ εφαρμόστηκε το 1974. Όπως και τα σχέδια υποδοχής προσφύγων στις Βάσεις ετοιμάστηκαν από το 1964…
Οι πρώτοι δηλώσαντες για το 1/3 του νησιού
Συμπληρωματικά, έγγραφο από το Εθνικό Αρχείο Αυστραλίας φανερώνει και ποιοι υποστήριζαν να έπαιρνε η Τουρκία το 1/3 του νησιού. Αναφορά από την Υπάτη Αρμοστεία της Αυστραλίας στο Λονδίνο, 21.7.74, προς τον Αυστραλιανό Υπ. Εξωτερικών: «Υψηλόβαθμος αξιωματούχος του FCO (Φόρεϊν Όφις) είπε ότι η Βρετανία μυστικά δεν θα είχε αντίρρηση αν τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις κατελάμβαναν περίπου το 1/3 του νησιού πριν συμφωνήσουν σε κατάπαυση του πυρός (παρακαλώ προστατεύστε). Η θέση αυτή θα έπρεπε να επιτευχθεί μέχρι της 21/07. για να μην τεθούν περαιτέρω εν κινδύνω οι πιθανότητες ειρήνευσης».
Οι πρώτοι λοιπόν που δεν είχαν ένσταση να καταλάβουν οι Τούρκοι το 1/3 του νησιού (όπως είχαν συμφωνήσει με τον Ετζεβίτ το βράδυ της 17ης Ιουλίου στην πρωθυπουργική κατοικία στο Λονδίνο), δεν ήταν ο Δρ Κίσινγκερ (συνομιλώντας στις 13 Αυγούστου 1974 με τον Αμερικανό Πρόεδρο Φορντ) αλλά το Φόρεϊν Όφις…
Τουρκική εισβολή με βόμβες «Ναπάλμ» (NAPALM) από τις 20 Ιουλίου 1974
Οι Τούρκοι εισέβαλαν την αυγή του Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974. Επικέντρωσαν την επίθεσή τους στο βόρειο μέρος της Κύπρου, τουρκικές αμφίβιες δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας και αλεξιπτωτιστές στη Λευκωσία. Βομβαρδισμοί της τουρκικής αεροπορίας έσπερναν τον θάνατο και παρόλο που είχε συμφωνηθεί εκεχειρία για τις 22 Ιουλίου, οι μάχες και οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν με πέραν των 110 αεροπορικών επιθέσεων των τουρκικών αεροπλάνων μεταφέροντας και περισσότερα πολεμοφόδια, χρησιμοποιώντας τις απαγορευμένες βόμβες «Ναπάλμ» από την πρώτη μέρα της πρώτης εισβολής… (Από βρετανικές εκθέσεις που κατέγραφαν τα πάντα.).
Από εκθέσεις του ΟΗΕ
«The National Guard garrison at Bellapais was attacked by aircraft and napalm was reported to have been used. ... In the Famagusta, district., there were reports of sporadic small-arms fire throughout the distract and of National Guard artillery fire on the old city and of Turkish aircraft bombing Famagusta, with the use of napalm reported.' (Source: Report of the UN Secretary-General, S/11353, 21 July 1974).
«Αεροπλάνα με βόμβες ‘ναπάλμ’ επιτέθηκαν στην Εθνική Φρουρά στο Μπέλλα Παΐς… Στην περιοχή Αμμοχώστου… υπήρχαν αναφορές σποραδικών πυροβολισμών και εκείνων του πυροβολικού της Εθνικής Φρουράς στην παλαιά πόλη και αεροπορικών βομβαρδισμών της τουρκικής αεροπορίας με τη χρήση βομβών ‘ναπάλμ’» (Πηγή: Έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ S/11353, 21 July 1974 – Αρχείο Ηνωμένων Εθνών).
Αφού τα έκανε θάλασσα με τους Βρετανούς, ο Μακάριος από τις 22 Ιουλίου 1974 έτρεχε να βρει υποστήριξη και σωσίβιο από τον Δρα Χένρι Κίσινγκερ...
Τέλος Α΄ μέρους
ΜΕΡΟΣ Β’
Τουρκική εισβολή: με τις «ευλογίες» Λονδίνου -Μόσχας και την συμπόρευση της Ουάσιγκτον
20 Ιουλίου 1974 – Ο Δρ. Χένρι Κίσινγκερ παρόλες τις διαφωνίες του όπως αναφέρθηκε στο Α’ μέρος των παρουσιάσεων μας («Σ» 16/7/2023) , τελικά ακολούθησε την βρετανική πολιτική στο Κυπριακό, καθώς το Κυπριακό δεν ήταν και δεν είναι αμερικανικό θέμα αλλά Βρετανικό/Κοινοπολιτειακό. Και ότι έκανε ή δεν έκανε ο Κίσινγκερ το ξεκαθάριζε πρώτα με τον Τζέιμς Κάλλαχαν. (Για το ρόλο Κίσινγκερ/Λονδίνου θα ακολουθήσει αναφορά στο τελευταίο κεφάλαιο).
Η τουρκική εισβολή με την υποστήριξη και της Μόσχας
- Το ρωσικό πρακτορείο Tass στις 20 Ιουλίου 1974 ΄έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στη διάσκεψη τύπου του Ετσεβίτ ότι «οι επιχειρήσεις» του ήταν επιτυχείς και ότι «αυτές δεν ήταν πράξεις εισβολής αλλά πράξεις εναντίον μιας εισβολής η οποία είχε ήδη λάβει μέρος».
- Αποκάλυψη του Arif Hasan Tahsin (Arif Hodja) πρώην διοικητή της ΤΜΤ, δάσκαλο, συγγραφέα και αρθρογράφο στην «Αφρίκα» στα κατεχόμενα, στις 22.3.2011 από το δίγλωσσο πρόγραμμα του ΡΙΚ Biz:
«Όταν η Τουρκία αποφάσισε να επέμβει επικοινώνησε με τους Σοβιετικούς και ο πρέσβης της Σ, Ένωση ρώτησε τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά πόσο μετά την εισβολή η Κύπρος θα παρέμενε μέλος του κινήματος των Αδεσμεύτων. Όταν πήρε θετική απάντηση έδωσε την συγκατάθεσή του για την επέμβαση…»
(Αυτό είχε πεί και ο Δρ. Χ. Κίσινγκερ στον Κινέζο συνάδελφό του « Η Μόσχα είπε στους Τούρκους να εισβάλουν» («Σημερινή» 14.1.1999).
- Επιβεβαίωση και από έγγραφο της αμερικανικής CIA ημερ. 22 Ιουλίου 1974 με τίτλο USSR-CYPRUS « Οι Σοβιετικοί έχουν εγκρίνει την τουρκική εισβολή της Κύπρου αλλά έφεραν ένσταση σε αλλαγή του πολιτικού στάτους κβο της Κύπρου…Επέκριναν την ελληνική «επιθετικότητα» αλλά δικαιολόγησαν την τουρκική επέμβαση ως αναγκαία για την προστασία της τουρκοκυπριακής κοινότητας…» (Πηγή – USIB United States Intelligence Board – Approved for Release 2007/03/28 – CIA- RDP).
(Για την προετοιμασία μιας τουρκικής εισβολής επίσης στο τελευταίο κεφάλαιο των παρουσιάσεων μας).
20 Ιουλίου – Ο ψεύτης Ετσεβίτ προς ΝΑΤΟ
Σε έγγραφο του που κυκλοφόρησε στο ΝΑΤΟ για τους στόχους της εισβολής στην Κύπρο ο ψεύτης και δόλιος Ετσεβίτ πούλησε ειρηνικούς σκοπούς ως εγγυήτρια η Τουρκία της νομιμότητας του κράτους, ότι οι Ελληνοκύπριοι που ήταν πιστοί στην ανεξαρτησία της Κύπρου να μην είχαν καμία ανησυχία και ο κύριος σκοπός ήταν να επιτευχθεί η ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα δίχως διάκριση μεταξύ των δύο κοινοτήτων και αναφέρθηκε σε συνεταιρισμό…
Και αυτά όταν από τις 17 Ιουλίου 1974 είχε ήδη ενημερώσει τη βρετανική κυβέρνηση για τα πραγματικά του σχέδια εισβολής και στις 18 Ιουλίου 1974 τον Αμερικανό απεσταλμένο Τζόζεφ Σίσκο. Συγκεκριμένα στην δεύτερη τους συνάντηση το απόγευμα απαίτησε από τον Σίσκο: δημιουργία δύο αυτόνομων προσωρινών κυβερνήσεων στην Κύπρο, μία για κάθε κοινότητα. Νέο νομικό καθεστώς με τους εγγυητές της συνθήκης. Η τουρκική κοινότητα θα είχε ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα αεροδρόμια και λιμάνια, ή όλα να διοικούνταν από κοινού…
Και στις 20 Ιουλίου ότι « δεν θα σταματούσαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις προτού επιτευχθούν κάποιοι στόχοι. Ζήτησε από την αμερικανική κυβέρνηση να αφήσει την Τουρκία να κάνει όπως ήθελε αντί να τη σταματούσαν από το να πολεμήσει όπως έκαναν το 1964…»
20 Ιουλίου Callaghan/Kissinger – Συμφώνησαν όχι στην ανάμειξη του ΝΑΤΟ…
Βρετανοί/Αμερικανοί πιέζουν την Αθήνα να μην αντιδράσει!
20 Ιουλίου – Η χούντα ισχυριζόταν ότι υπήρξε συμπαιγνία μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας και οι Βρετανοί προσπάθησαν με διάφορες δικαιολογίες να την καθησυχάσουν για το αντίθετο.
Εν τω μεταξύ συντονισμένοι Βρετανοί και Αμερικανοί πίεζαν ασφυκτικά τους Έλληνες να μην απαντήσουν στην τουρκική εισβολή, δίδοντας ουσιαστικά χρόνο στην Τουρκία να παγιώσει την κατάσταση, ελπίζοντας ότι σε 48 ώρες θα κατάφερνε το στόχο της, όπως πίστευαν οι Βρετανοί και είχε απαιτήσει ο Ετσεβίτ…
Ο Σίσκο με την επιστροφή του από την Άγκυρα στην Αθήνα, μαζί με τον Αμερικανό Πρέσβη στην Αθήνα Χένρι Τάσκα πήγαν στο ελληνικό Υπ. Άμυνας όπου παρευρέθηκαν σε συνεδρία Συμβουλίου Πολέμου και έδωσαν αυστηρές προειδοποιήσεις εναντίον οποιασδήποτε ενέργειας προσπαθώντας να συγκρατήσουν (όπως έκανε και ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα Σερ Ρόπιν Χούπερ) την χουντική κυβέρνηση από το να αντιδράσει στην τουρκική εισβολή… Υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των χουντικών… Ο αναπληρωτής Υπ. Εξωτερικών Κ. Κυπραίος δέχθηκε την εισβολή φτάνει να μην ξεπερνούσε τις 24 με 48 ώρες!…
21.7.1974 τουρκική “Hurriyet” – Αυτό είναι μπαϊράμι, κρεμάστε σημαίες στα σπίτια σας – Νίκη, Νίκη – από αέρα και θάλασσα ο στρατός μας προχωρεί οι ρωμιοί παραδίδονται.
Πρωτοσέλιδο της ελληνόφωνης εφημερίδας ‘Ταχυδρόμος’ του Καίρου 21.7.1974
22 Ιουλίου – Φόρειν ΄Οφις: διχοτόμηση ή ομοσπονδιακή λύση
Στις 22 Ιουλίου ο Τζέιμς Κάλλαχαν ζήτησε και πήρε επειγόντως αξιολόγηση από το Φόρειν ΄Οφις ως προς τον προσανατολισμό «λύσης» που έπρεπε να ακολουθήσει σχετικά και με τα βρετανικά συμφέροντα. Το έγγραφο ετοιμάστηκε με μεγάλη βιασύνη, όμως το περιεχόμενό του είναι υψίστης σημασίας γιατί εκθέτει την συνοχή της βρετανο-τουρκικής πολιτικής από το 1955 μέχρι σήμερα. Αποφάνθηκαν διχοτόμηση ή ομοσπονδιακή γεωγραφική λύση. Μελέτησαν και μια άλλη ενδιαφέρουσα εναλλακτική λύση – που είχε ξανασυζητηθεί το 1958, το 1964, αλλά και πιο πριν μετά την Συνθήκη της Λοζάνης, αλλά απορρίφθηκε σε όλες τις περιπτώσεις – εκείνη της πλήρους μετακίνησης των Τουρκοκυπρίων από την Κύπρο…
22 Ιουλίου – Πρώτη συνάντηση Κίσινγκερ/Μακαρίου
Ο Κίσινγκερ συναντήθηκε ιδιωτικά με τον Μακάριο για 1 ώρα και 20 λεπτά. Ο Μακάριος παρέδωσε στον Κίσινγκερ χειρόγραφο σημείωμα με έξι προτάσεις για επίλυση του Κυπριακού, συμπεριλαμβανομένων αιτημάτων για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων και τη δημιουργία μεικτής αστυνομικής δύναμης στο νησί με ίση εκπροσώπηση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων… Τις προτάσεις του έδειξε και στον Βρετανό Πρέσβη στην Ουάσιγκτον Σερ Πίτερ Ραμποθαμ, που κάλυπτανκαι πρόθεση να κήρυττε την Εθνική Φρουρά παράνομη…
23 Ιουλίου – Οι Βρετανοί το μυαλό και οι Αμερικανοί τη γροθιά
Δύο αποκαλυπτικές τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ του Δρ. Κίσινγκερ και του Βρετανού πρέσβη στην Ουάσιγκτον Σερ Ραμσποθαμ .
- Όταν ο Κίσινγκερ ενημερώθηκε ότι ο Κάλλαχαν θα προχωρούσε την ίδια μέρα στη Γενεύη Ι δίχως την Ελλάδα , ενοχλημένος ρώτησε: «Μα γιατί τέτοια βιασύνη; : Καταρχήν ελπίζω να μην κάνετε τίποτα δίχως να μας μιλήσετε. Εμείς δεν κάναμε βήμα δίχως να σας μιλήσουμε. Έστω και αν αφήνουμε εσάς να βάζετε το μυαλό και εμείς τη πυγμή (γροθιά), θα ήταν καλό (να μας μιλήσετε πρώτα). Δεύτερον, δεν βλέπω αυτό το καταναγκασμό για αυτή τη συνάντηση… Kάντε το ξεκάθαρο στους ανθρώπους σας… Σίγουρα όλα τα μέρη πρέπει να παρευρεθούν προτού κάνουμε οτιδήποτε. Ότι και να συμβαίνει στην Ελλάδα πρέπει να δοθούν 48 ώρες να βρουν τα πόδια τους. Εξ΄όσων γνωρίζω δεν έχουν πρωθυπουργό… Δεν νομίζω ο Ετσεβίτ θα πεθάνει από καρδιακή προσβολή αν δεν υπάρξει διάσκεψη.» (Η υπογράμμιση της συγγραφέως.)
«βρετανο/τουρκικό gang–up»
- «Κίσινγκερ : Θέλω να ξέρεις ότι άρχισα να είμαι ανήσυχος με το Λονδίνο…. Μιλώντας με τον Ετσεβίτ μου είπε ότι έχει συμφωνήσει με τον Κάλλαχαν ότι θα είναι στη Γενεύη αύριο το βράδυ. Εκτός και αν ακούσει διαφορετικά από τους Έλληνες. Όμως οι Έλληνες δεν είναι εις θέση να απαντήσουν. Και δεν υπάρχει τρόπος να το διευθετήσετε αυτό δίχως εμάς και αν πάνε σόλο εμείς θα τραβήξουμε πίσω… Είναι απαράδεκτο η ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση να βρεθεί αντιμέτωπη με μια βρετανο/τουρκική επιβουλή (gang–up). Το καλό που σου θέλω είναι να το ξεκαθαρίσεις στο Λονδίνο ότι νομίζω οι επικοινωνίες μεταξύ μας έχουν σπάσει πλήρως και υπενθύμισε τους ότι εγώ δεν έκανα βήμα δίχως να πάρω τη συγκατάθεση του Κάλλαχαν (clearing it with Callaghan)… Δεν θέλω Διάσκεψη δίχως τους ΄Έλληνες.
Δεν θα είμαστε εκεί και δεν θα έχουμε τίποτα να κάνουμε με μια βρετανο/τουρκική— (αφαιρέθηκε η λέξη)… Είναι ανήθικο να ζητάς από μια νέα κυβέρνηση που δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί να πάει εκεί να διαπραγματευτεί. Αυτή είναι η ανησυχία μας. Εφόσον το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό για την Ελλάδα δεν πρέπει σίγουρα να φαίνεται — και μάξιμουμ αδυναμία… Όποια παραχώρηση κάνουν θα φαίνεται ως εκβιασμός. »
( Η υπογράμμιση της συγγραφέως.) (Πηγή: US Dept of State Review authority Robert H Miller Date/Case ID: 01 June 2006 200102979)
(Η λέξη gang–up μεταφράζεται ως «επιβουλή» εφόσον εμπεριέχει τη έννοια της δολιότητας/συνομωσίας.)
Γενεύη Ι
Τελικά, ο υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας -ως μίας από τις εγγυήτριες δυνάμεις διοργάνωσε την πρώτη Διάσκεψη στη Γενεύη, για να αποφασίσουν κατάπαυση του πυρός. Ξεκίνησε στις 25 Ιουλίου και ώρα 15.30 μ.μ. στο σπίτι του εκεί βρετανού πρέσβη, μεταξύ της βρετανικής αντιπροσωπίας από το Φόρεϊν Όφις με επικεφαλής τον Κάλλαχαν και των αξιωματούχων του ΟΗΕ Roberto Guyer και Rémy Gorgé. Συνεχίστηκαν με την τουρκική και ελληνική αντιπροσωπία, που αποτελούσαν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Τουράν Γκιουνές με τους συμβούλους του και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Γεώργιος Μαύρος με τους δικούς του. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν συμμετείχε.
Διάσκεψη Γενεύης Ι στο κέντρο ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών Turan Güneş
Στις 30 Ιουλίου ο Τζέιμς Κάλλαχαν , ο Γεώργιος Μαύρος και ο Τουράν Γκιουνές, υπέγραψαν μια νερόβραστη διακήρυξη ότι, για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην περιοχή της Δημοκρατίας που ήλεγχαν «αντίθετες στρατιωτικές δυνάμεις» (δεν ονόμαζαν τουρκικά στρατεύματα κατοχής), αυτές έπρεπε να σταματήσουν την προέλαση στις 30 Ιουλίου και ώρα 22.00 μ.μ.
Κατέγραψαν κάποιες ενέργειες που έπρεπε να γίνουν κ.τ.λ., αλλά το κυριότερο είναι η αναγνώριση τους ότι στη Δημοκρατία της Κύπρου υπήρχαν δύο αυτόνομες διοικήσεις μία της ελληνοκυπριακής διοίκησης και μία της τουρκοκυπριακής, και ότι στην επόμενή τους συνεδρία, δίχως προκατάληψη, θα συζητούσαν τα προβλήματα που προέκυπταν από την ύπαρξη αυτών των αυτόνομων διοικήσεων! Όπως απαίτησε ο Ετσεβιτ στις 17/18 Ιουλίου στο Λονδίνο, βάση του σχεδίου Δρ. Νιχάτ Εριμ του 1956…
Και αυτά ενόσω α) οι τουρκικές προελάσεις, ο ξεριζωμός και οι αγριότητες των Τούρκων δεν σταμάτησαν. Oiπαραβιάσεις καταγράφονταν καθημερινά, τόσο από τα Ηνωμένα Έθνη όσο και από τους Βρετανούς καθώς και από ελλαδικής πλευράς προς το Φόρεϊν Όφις, τους Αμερικανούς και τα Ηνωμένα Έθνη και β) ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών απαιτούσε όπως η Τουρκία δεν ονομάζεται ‘εισβολέας’, η Τουρκία δεν είχε κάνει ‘εισβολή’!
Βρετανική “Evening Standard” 20.7.1974 « Η Τουρκία εισβάλει στη Κύπρο»
Αυτός ο χάρτης εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1974 πριν τις τουρκικές εισβολές του 1974 σε έκδοση κάρτ ποστάλ. Βρέθηκε στην κατοχή ενός Τούρκου αξιωματικού κατά τις δύο τουρκικές εισβολές
27 Ιουλίου 1974 – Ο Γλαύκος ΚΛΗΡΙΔΗΣ δέχθηκε ΤΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΣΒΟΛΗ – έτοιμος να διαπραγματευθεί ομοσπονδιακή λύση. Δύο πιθανότητες υπήρχαν, είπε στον Βρετανό Υπ. Αρμοστή στη Λευκωσία: Διχοτόμηση ή ομοσπονδιακή λύση, έτοιμος να διαπραγματευθεί ομοσπονδιακή λύση βασισμένη στον εδαφικό διαχωρισμό και το έβρισκε ρεαλιστικό. Ταύτιση με Φόρειν ΄Οφις.
Η συνέχεια στο επόμενο (και η δεύτερη συνάντηση Μακαρίου/Κίσινγκερ).
Γράφει η Φανούλα Αργυρού*
ΜΕΡΟΣ Γ’
Τα γεγονότα του μαύρου καλοκαιριού του ’74 μέσα από βρετανικά και αμερικανικά έγγραφα
Το Αεροδρόμιο Λευκωσίας
Παράνομη η Εθνική Φρουρά
Μετά τη πρώτη συνάντησή του με τον Αρχ. Μακάριο στις 22 Ιουλίου 1974 ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Δρ. Χένρι Κίσινγκερ συναντήθηκε την ίδια μέρα με τον βρετανό Πρέσβη στην Ουάσιγκτον Σερ Peter Ramsbotham. Ο Πρέσβης του είπε ότι είχε δει τον Μακάριο το πρωί, και τις σημειώσεις που ο τελευταίος έδωσε στον Κίσινγκερ και ότι κάλυπταν και προτάσεις για να κήρυσσε την Εθνική Φρουρά παράνομη. Τις βρήκε λογικές..
Αμφότεροι του υπέδειξαν σύμφωνα με τα πρακτικά της συνάντησης, ότι δεν έπρεπε να βασίζεται μόνο στην Σοβιετική υποστήριξη…
Δρ. Χένρι Κίσινγκερ και Αρχ. Μακάριος
Το αεροδρόμιο Λευκωσίας στα τουρκικά σχέδια
Ο Βρετανός πρέσβης ανέφερε την ανησυχία του για την ανικανότητα των Τούρκων να κατορθώσουν την προέλαση τους και ότι «απέτυχαν ακόμα να πάρουν το Αεροδρόμιο Λευκωσίας» αφήνοντας να νοηθεί ότι η κατάληψή του ήταν στα αρχικά σχέδια των Τούρκων. Όμως το Λονδίνο ήταν σφόδρα εναντίον.
(Σημ, Φ.Α. Γι΄αυτό οι Βρετανοί και Αμερικανοί ασφυκτικά επέβαλαν στη Χούντα στο Πολεμικό Συμβούλιο 20/7/74 να μην στείλει βοήθεια προς την Κύπρο και να άφηναν για 48 ώρες τους Τούρκους να εξασφάλιζαν το στόχο της εισβολής των. (Έτσι και « Η εισβολή ξεκίνησε αλλά οι χουντικοί έβλεπαν άσκηση» άρθρο Κ. Βενιζέλου «Φιλελεύθερος» 23.7.2023).
Αμφότεροι συζήτησαν τα υπέρ και τα κατά επιστροφής Μακαρίου, ο πρέσβης είπε ότι δεν τον υποστήριζε ως μελλοντικό πρόεδρο υποστήριζε τον Κληρίδη, ο δε Κίσινγκερ ότι έβλεπαν τα πράγματα με ψυχρή λογική (προτιμούσε τον Γλ. Κληρίδη) αλλά δεν θα είχε αντίρρηση αν ο Μακάριος το διευθετούσε ικανοποιητικά.
Βρετανικός χάρτης με βρετανικά πλοία να σχηματίζουν κλοιό πέριξ της Κύπρου κατά τις τουρκικές εισβολές (Βιβλίο Φ.Α «Διζωνική vs Δημοκρατία» Λεμεσός 2019).
ΗΠΑ τη γροθιά και το ΗΒ το μυαλό
Ο Κίσινγκερ είπε στον Ραμσποθαμ ότι ο Κάλλαχαν του είπε οι ΗΠΑ πρόσφεραν τη γροθιά και το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελε να προσφέρει το μυαλό (USA supplied the muscle and now the UK would like to supply thebrains – «Σ» 23.7.23) άρα εννοούσε «δεν μας θέλετε στις διαπραγματεύσεις». Με τον πρέσβη να απαντά « δεν θα το έθετα ποτέ μου με αυτό το τρόπο»…
Δεύτερη συνάντηση Μακαρίου Κίσινγκερ 29 Ιουλίου 1974
Ο Μακάριος ξεκίνησε λέγοντας του Κίσινγκερ ότι οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση, το ενδιαφέρον τους δεν ήταν γνήσιο… Μόνο οι ΗΠΑ μπορούσαν να επηρεάσουν Τουρκία και Ελλάδα αμφότερες μέλη του ΝΑΤΟ και που έπαιρναν στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ. Το Κυπριακό πρόβλημα ήταν πολύ μικρό για τις ΗΠΑ και δεν ήταν σωστό να έλεγαν στις ΗΠΑ να κάνει αυτό ή το άλλο για πιέσεις.
Πρακτικά της συνάντησης Κίσινγκερ/Μακαρίου 29/7/74
Από τα πρακτικά της συνάντησης 29/7/74 Κίσινγκερ/Μακαρίου η αναφορά Μακαρίου για «Αμερικάνο μάγειρα»
Κίσινγκερ – Δεν κάνουμε τίποτα κάτω από πίεση … Θα έκανες και εσύ το ίδιο, δεν σε κατηγορώ…
Μακάριος – Δεν είμαι ικανοποιημένος με την στάση των ΗΠΑ. Είναι προς το συμφέρον σας να σταματήσετε την τουρκική εισβολή… Η Τουρκία συνεχίζει την εισβολή δίχως σεβασμό στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας… Τώρα προσπαθούν να επιβληθούν στην Κύπρο… οι απαιτήσεις των είναι παράλογες… Δεν πάνε πίσω στις γραμμές που καλεί το ψήφισμα. Ζητούν ομοσπονδία. Ο Ετσεβίτ λέγει «τα στρατεύματα μας θα μείνουν». Είναι εκβιασμός…θέλουν ο Αντι-πρόεδρος να έχει βέτο.
(Σημ. Φ.Α. Ο Μακάριος ξεχνούσε ότι το ψήφισμα 353 δεν καλούσε την Τουρκία να σταματήσει την εισβολή αλλά με την αναφορά στην αποχώρηση των «ξένων στρατευμάτων» εννοούσε τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ στρατεύματα όταν ο ίδιος είχε κατηγορήσει 7 φορές την Ελλάδα ως να είχε κάνει εισβολή και το είχε υποσχεθεί στον Βρετανό Πρωθυπουργό!).
Κίσινγκερ – Νόμιζα ότι το συμφωνήσατε αυτό με τις Συμφωνίες του 1960.
Μακάριος – Ναι αλλά θέλουν αλλαγές. Και μείς θέλουμε αλλαγές. Οι Συνομιλίες συνεχίζονται για χρόνια.
Κίσινγκερ – τι ακριβώς μας θέλεις να κάνουμε;
Μακάριος – Πιο ουσιαστικό ρόλο. Είστε εις θέση να παίξετε αυτό το ρόλο… Διάβασα όταν πήγε ο Σίσκο στην Αθήνα και Άγκυρα χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα. Τώρα είστε επιφυλακτικοί.
Κίσινγκερ – Δεν ξέρεις τι λέμε ιδιωτικά…
Μακάριος – Η κατάσταση είναι χειρότερη τώρα. ΄Άνθρωποι ξεριζώθηκαν μεγάλος αριθμός προσφύγων…
(Σημ. Φ.Α. Δεν το σκέφθηκε άραγε όταν είπε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ότι « ο κίνδυνος από την Ελλάδα ήταν μεγαλύτερος από εκείνο από την Tουρκία »;)
Κίσινγκερ – Καθώς το ΗΒ διαπραγματεύεται με Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι σωστό οι ΗΠΑ να αποπειραθούν να καπελώσουν τις διαπραγματεύσεις.
Μακάριος – Όμως στο παρασκήνιο…
Κίσινγκερ – Εξαρτάται τι θέλεις… ΄Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη δεν έχει σημασία πόσες χιλιάδες στρατεύματα υπάρχουν 20 ή 23,000 … σημασία έχει αν θα επιτευχθεί πολιτική συμφωνία να ελαττώσει τον αριθμό. Τώρα αυτό που θέλουμε είναι να διευθετηθεί αυτό με υλοποίηση της εκεχειρίας…
Μακάριος – Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι οι Τούρκοι δεν θα θέλουν διευθέτηση. Με το χρόνο θα σταθεροποιούν τη θέση τους οι συνομιλίες θα πάρουν μήνες ή χρόνια…αντιλαμβάνομαι οι Τούρκοι δεν θα αποχωρήσουν μέχρι τελικής συμφωνίας… Αν μακρηγορήσουν οι συνομιλίες ποια θα είναι η κατάσταση, ο κόσμος μας υποφέρει. Λένε θα δεχθούν το Σύνταγμα του 1960 με αλλαγές.
Κίσινγκερ – Δεν μου είπαν κάτι τέτοιο . Η εκτίμηση μου είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τα στρατεύματα εκεί.
Μακάριος – μέχρι λύσης ή για πάντα;
Κίσινγκερ – Μεταξύ λύσης και για πάντα. Δεν είμαι εδώ ως ο δικηγόρος τους.
Μακάριος – Είπαν εισέβαλαν για να αποκαταστήσουν τη τάξη και διασφαλίσουν το Σύνταγμα.
(Σημ. Φ.Α – ήταν τόσο αφελής όταν έδιδε την συγκατάθεσή του στο Λονδίνο 17.7.74 στον Τζέιμς Κάλλαχαν για συνεργασία με την Τουρκία και όταν τους ευχαριστούσε (Τούρκους) στον ΟΗΕ πριν την ομιλία του; Που δεν γνώριζε τα σχέδια της Τουρκίας τόσα χρόνια , που πίστεψε ότι εισβάλλοντας θα αποκαταστούσαν την τάξη «ειρηνικά» και θα έφευγαν; Και όταν είπε στην ομιλία του πως « ο κίνδυνος από την Ελλάδα ήταν μεγαλύτερος από εκείνο από την Τουρκία»…)
Κίσινγκερ – Κατά τη πρώτη εβδομάδα ξέραμε ότι μιας και μπήκαν θα ήταν δύσκολο να τους βγάλουμε αλλά δεν θέλαμε να αγιάσουμε την τουρκική εισβολή… Δεν πιστεύω αυτή πρέπει να είναι η τελική λύση (διπλή ένωση). Δεν υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να υπάρχουν ελληνικά στρατεύματα, αυτό θα οδηγήσει σε οριστική διχοτόμηση.
Μακάριος – Ποιες οι προοπτικές διευθέτησης;
Κίσινγκερ – Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλοί μάγειροι. Ο Κάλλαχαν χρειάζεται γρήγορη επιτυχία. Οι Σοβιετικοί έχουν τα δικά τους κίνητρα. H ελληνική κυβέρνηση τα δικά της προβλήματα. Και, ο Ετσεβίτ… ενθαρρύνουμε μια διευθέτηση… Δεν μπορούμε να είμαστε η μόνη χώρα να προσφέρουμε διευθέτηση, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει. Σε αυτή τη φάση στις συνομιλίες της Γενεύης οι προοπτικές είναι καλές. Στην επόμενη φάση η Τουρκία θα αλλάξει τη θέση της. Ακόμα υπάρχουν πολλοί μάγειροι.
Μακάριος – Προτιμώ Αμερικάνο μάγειρα. Πηγαίνοντας πίσω στο Σύνταγμα – δεν θέλουμε μόνο αυτό…
Ο Κίσινγκερ με τη συγκατάθεση του Μακαρίου θα έστελνε το ίδιο βράδυ τις προτάσεις Μακαρίου στους Τούρκους…
Για τις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη:
Κίσινγκερ- Δεν μπορούμε να διεξάγουμε τις διαπραγματεύσεις αυτές. Έχουμε κάποιο εκεί και σε κάθε κρίσιμη εξέλιξη ζητήθηκε η γνώμη μας και την δώσαμε. Υπήρξαμε βοηθητικοί με χαμηλό τόνο. Κάναμε κύριες προσπάθειες για τη Γενεύη… Ούτε οι Έλληνες ούτε οι Τούρκοι άνοιξαν τα χαρτιά τους ακόμα. (Εννοούσε την Γενεύη Ι).
Μακάριος – Eμείς δεν έχουμε χαρτιά. (Η απελευθέρωση δεν μπορούσε na ήταν άραγε στα «χαρτιά»;)
Ο Κίσινγκερ του είπε ότι έπρεπε να διαβάσει το Σύνταγμα του 1960, δεν γνώριζε τίποτα γι΄αυτό και τόνισε « Λέγω όμως ότι είμαι υπέρ της ανεξαρτησίας. Δεν υποστηρίζουμε διχοτόμηση. Υποστηρίζουμε μια λύση με την οποία συμφωνούν όλοι… Θα παίξουμε ένα αυξημένο εποικοδομητικό ρόλο…. Θα πω είχαμε μια καλή συζήτηση… Επιδιώκουμε μια λύση στο πλαίσιο ανεξαρτησίας, κυριαρχίας για την Κύπρο και τις συνταγματικές της διευθετήσεις.»
Ο Μακάριος ρώτησε αν μπορούσε να του τηλεφωνήσει αν προέκυπτε επείγουσα ανάγκη, και του απάντηση « ναι ελεύθερα».
Αεροδρόμιο Λευκωσίας – έντονη επέμβαση Λονδίνου
Η περιοχή του αεροδρομίου «ανήκει» στο Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας ως «retained site» (όχι κυρίαρχη περιοχή) σύμφωνα με τις Συμφωνίες του 1960.Η RAF(Βρετανική Βασιλική Αεροπορία) συνέχισε να κατέχει μέρος του «site», γνωστό ως «RAF Nicosia Retained Site». Το καθεστώς αυτό έδωσε στο Ηνωμένο Βασίλειο το δικαίωμα να εξασκεί αποκλειστικό έλεγχο πάνω στην συγκεκριμένη περιοχή σε ώρα έκτακτης ανάγκης. Επιπλέον, τρεις πρώην σταθμοί της RAFπλησίον του αεροδρομίου μοιράζονταν διευκολύνσεις με την ΟΥΝΦΙΚΥΠ μετά την δημιουργία της το Μάρτιο του 1964. Το Αεροδρόμιο επεκτάθηκε με νέο κτίριο το 1968…Στις 20 Ιουλίου 1974 η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε το Αεροδρόμιο. Στις 23 Ιουλίου, οι μάχες μεταξύ τουρκικών και ελληνικών δυνάμεων ήταν φοβερές και ο τότε Ινδός Στρατηγός Prem Chand επικεφαλής της ΟΥΝΦΙΚΥΠ διέταξε την κατάληψη του Αεροδρομίου και κήρυξε την περιοχή Προστατευόμενη από τα Ηνωμένα Έθνη…
Ένα από τα αεροπλάνα Trident 2E των Κυπριακών Αερογραμμών θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας
Η ενέργεια του Στρατηγού Chand λήφθηκε με την σύμφωνη γνώμη της βρετανικής κυβέρνησης η οποία επενέβη τότε δυναμικά ώστε να ματαιώσει κατάληψη του Αεροδρομίου από τους Τούρκους, με τον επί τόπου Βρετανό Ταξίαρχο, Henn, Διοικητή των Βρετανικών Στρατευμάτων στο νησί αποφασισμένο να σταματούσε τους Τούρκους και με βία αν χρειαζόταν με τον οποίο συμφωνούσε και ο Βρετ. ΄Υπ. Αρμοστής… Ο δε Γλ. Κληρίδης είχε διατάξει την Εθνική Φρουρά να πάρει θέσεις μάχης και ζητούσε κάθε πίεση προς τους Τούρκους να μην προχωρούσαν στην κατάληψη του Αεροδρομίου.
Ο Βρετ. ΥΠΕΞ James Callaghan ζήτησε επίσης και από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Δρ. Henry Kissingerνα έβαζε και εκείνος πίεση στον Ετσεβίτ… (Βρετ. Στρατιωτική έκθεση 1975).
Θυμίζω ότι στις 17 Ιουλίου 1974 η βρετανική κυβέρνηση Wilson/Callaghan συμφώνησε στο 10 Downing Street με τα σχέδια του Ετσεβίτ για εισβολή και αλλαγή του στάτους κβο της Κυπριακής Δημοκρατίας, φτάνει, όμως, να μην ενοχλούσε τις βρετανικές βάσεις. Και προφανώς εκεί ήταν που εξουδετερώθηκε και η προέλαση Ετσεβίτ προς Λάρνακα που κυκλοφόρησε με τον τουρκικό χάρτη καρτ ποστάλ ( Μέρος Β’ «Σ» 23.7.23). Όταν του υποσχέθηκαν να μπλόκαραν τους ‘Ελληνες από το να στείλουν βοήθεια. Το έκαναν στο Πολεμικό Συμβούλιο στην Αθήνα 20.7.1974. και με τα πλοία τους κλοιό πέριξ της Κύπρου…
(Βλέπε «Το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας και γιατί για 48 χρόνια δεν λειτουργεί…» «Σημερινή» έντυπη 1.5.22 και ηλεκτρονική 4.5.22)
Τέλος Γ’ Μέρους.
Στο Μέρος Δ’
-Οι Βρετανοί ετοιμάζουν χάρτες με την οριοθέτηση της γραμμής Αττίλα – μεταφέρονται στη Γενεύη ΙΙ
-Τι γνώριζαν οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες πριν τις δύο εισβολές
-Βρετανικά, Αμερικανικά και Ρωσικά πλοία στη Μεσόγειο
*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ:ΣΗΜΕΡΙΝΗ 30/7/2023
__________
Αναρτήθηκε από τη Σοφία Παπανικολάου
simerini.sigmalive
Σχόλια