Ερντογάν: Το «αυγό του φιδιού» έσπασε – Πώς η Ελλάδα θα χτυπήσει το τουρκικό «τέρας»
Γιατί Ευρώπη και ΗΠΑ συνεχίζουν να αδιαφορούν για την επιθετική τακτική της Τουρκίας - Τα οικονομικά συμφέροντα, τα «δώρα» στον σουλτάνο και ο ρόλος της χώρας μας – Γιατί απαιτείται άμεση ενίσχυση στα εξοπλιστικά.
Βλέποντας την Τουρκία να εμμένει στην επιθετική τακτική κατά της Ελλάδας, εκδίδοντας συνεχώς NAVTEX για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, ζητώντας αποστρατικοποίηση ελληνικών νησιών και απειλώντας ευθέως με εμπόλεμη σύρραξη, απορούμε πραγματικά πώς και από ποιους τροφοδοτείται αυτή η συμπεριφορά του «σουλτάνου»; Γιατί οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να τον «χαϊδεύουν» και γιατί η Αμερική επιμένει να τον πηγαίνει με το… μαλακό;
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν χώρες που ανήκουν στον στενό πυρήνα του ΝΑΤΟ, και πιο συγκεκριμένα οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Ιταλία, να αδιαφορούν για το νεοθωμανικό μαξιμαλισμό του Ρετζεπ Ταγίπτ Ερντογάν. Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ να εμμένει στη παράλογη πολιτική των ίσων αποστάσεων ακόμα και όταν τίθεται εν αμφιβόλω η ίδια η υπόσταση της συμμαχίας.
Όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο, η αιτία μπορεί να βρίσκεται πίσω από τις οικονομικές σχέσεις που έχει η Τουρκία με ευρωπαϊκές χώρες. Έχοντας αναπτύξει ιδιαίτερα την λεγόμενη διπλωματία των εξοπλισμών με ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις και έχοντας καταχρεώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες τους, ο Ερντογάν μπορεί να νιώθει σίγουρος ότι αυτές δεν θα χαλάσουν τις συμφωνίες για χάρη της Ελλάδας, ακόμη και στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής.
Όσο για τις ΗΠΑ, φυσικά και δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση η Τουρκία, μια χώρα με τόσο σημαντική γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία, να περάσει στα… χέρια του Πούτιν. Είναι μια χώρα 90 εκατομμυρίων ανθρώπων, κατέχει μια περιοχή που συνδέει και ελέγχει τρεις ηπείρους και είναι δίπλα το Ιράν.
Πώς γιγαντώθηκε η Τουρκία
Στην περιοχή της Ανατολική Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής διεξάγεται εδώ και χρόνια ένα από τα πιο σκληρά γεωπολιτικά παιχνίδια. Το συγκεκριμένο σημείο του παγκόσμιου χάρτη δεν είναι καθόλου τυχαίο… εκεί παίζονται πολλά. Από τον έλεγχο της παγκόσμιας αποθήκης πετρελαίου και αερίου, μέχρι τον περιορισμό της επιρροής Ρωσίας - Ιραν - Κίνας στην περιοχή.
Σε αυτό το σκληρό γεωπολιτικό πόκερ, η Τουρκία αποτελούσε ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά. Για πολλά χρόνια βρισκόταν υπό την επιρροή της Δύσης. Έκανε τη βρώμικη δουλειά, έκανε τα παζάρια της, έπαιρνε τα «δωράκια» της και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.
Επί προεδρίας Ερντογάν ωστόσο, η Τουρκία αποφάσισε να… μεταλλαχθεί και από χαρτί να γίνει παίκτης. Άρχισε λοιπόν να εξοπλίζεται όλο και περισσότερο, να παράγει πολεμικό υλικό και να ανεβαίνει συνεχώς θέσεις στη λίστα με τις πιο ισχυρές δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Όμως, πέρα από τη διεύρυνση της στρατιωτικής ισχύος της, η Τουρκία του Ερντογάν έγινε ανεξέλεγκτη χρησιμοποιώντας παράλληλα τη μουσουλμανική θρησκεία για να φανατίσει εκατομμύρια μουσουλμάνους που υπόσχονταν τζιχάντ στους άπιστους δυτικούς. Η συνεχής απόπειρα επιρροής της Τουρκίας στην καρδιά μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, μέσω κυρίως της εργαλειοποίησης της θρησκείας είναι ορατή και από τους πλέον αδαείς. Οι πρόσφατες άλλωστε τρομοκρατικές επιθέσεις σε Γαλλία και Αυστρία, οι οποίες έγιναν αμέσως μετά τις λεκτικές απειλές του Προέδρου Ερντογάν, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Θυμίζουμε επίσης πως η Τουρκία, ενώ είναι μέλος του ΝΑΤΟ «μαγειρεύει» αλλαγές σε γεωπολιτικό επίπεδο, από κοινού με τη Ρωσία η οποία φυσικά κάνει τα στραβά μάτια για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Χρησιμοποιεί ήδη ρωσικό εξοπλισμό και διεκδικεί, κατά παράβαση κάθε έννοιας ηθικής και διεθνούς δικαίου, κομμάτια άλλων χωρών.
Το λογικό θα ήταν η Δύση να αντιδράσει και να ανακόψει την μετάλλαξη της Τουρκίας. Αντιθέτως, πίστεψε αφελώς ότι με το να γιγαντωθεί θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να «τζατζάρει» ακόμα περισσότερο την Ρωσία του Πούτιν και να γίνει το μακρύ ξίφος των ΗΠΑ στην περιοχή ακουμπώντας μέσω των τουρκόφιλων χωρών στα ανατολικά, όπως το Πακιστάν, τη μεγάλη αντίπαλο Κίνα, από την οποία νιώθει ότι απειλείται.
Μέσα σε λίγα χρόνια η Τουρκία ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι ακυβέρνητο καράβι και η «ωραία κοιμωμένη» Ευρώπη κοιτάζει να διασφαλίσει τα οικονομικά της συμφέροντα, επιδιδόμενη σε άτολμες, άνευρες και σίγουρα επικίνδυνες δηλώσεις καταδίκης των τουρκικών ενεργειών. Άβουλοι και μοιραίοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν απειλούνται από κανένα, ότι μπορούν να είναι πάντοτε ρυθμιστές των εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Φευ!
Σφαγές και γενοκτονίες «δώρα» στον «σουλτάνο»
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το «αυγό του φιδιού» εκκολάφθηκε και το τουρκικό τέρας έχει ήδη σηκώσει κεφάλι. Εξαιτίας της αμέλειας, της αφέλειας και της ανικανότητας των δυτικών η Τουρκία έγινε μια ανεξέλεγκτη δύναμη που διακρίνεται για την αλαζονεία της, τη βουλιμία της και την παντελή έλλειψη κάθε ηθικού φραγμού.
Τι κάνουν λοιπόν σήμερα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν αυτή την Τουρκία; Μα φυσικά, σπεύδουν να την παρακαλέσουν να μείνει κοντά τους. Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να τη χάσουν και να περάσει στη σφαίρα επιρροής του «τσάρου».
Πώς αντιδρούν λοιπόν κατά της Τουρκίας; Πέρα από τα «στραβά μάτια» που κάνουν για τις επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, οι ΗΠΑ «πούλησαν» τους Κούρδους, ναι, τους χθεσινούς συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, τους άφησαν έρμαιο στις ορέξεις των νέο-οθωμανών, παραχωρώντας μαζί και το κομμάτι της Βόρειας Συρίας. Η Ευρώπη απ’ την πλευρά της, δεν έχει (ξένα) εδάφη να προσφέρει, γι’ αυτό δίνει χρήματα και ανοχή στον Ερντογάν. Χρήματα για να ελέγχει δήθεν τις μεταναστευτικές ροές και ανοχή στις επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.
Όσο για τη Ρωσία, προσέφερε «δωράκι» το Ναγκόρνο Καραμπάχ στους κολλητους του Ερντογάν, Αζέρους, οδηγώντας σε νέο ξεριζωμό το λαό των Αρμενίων, 100 χρόνια μετά τη γενοκτονία τους από τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Ας πούμε λοιπόν αλήθειες. Η κατάσταση με την Τουρκία είναι εκτός ελέγχου και όντως ο Ερντογάν έχει ακόμα πολλά όπλα στη φαρέτρα του. Ακόμη και αν αποφασίσει μελλοντικά η Δύση να επιβληθεί δυναμικά στο τουρκικό καθεστώς, θα έχει απέναντι της τη Ρωσία, χωρίς να αποκλείεται η εμπλοκή του Ιράν και της Κίνας, που έχουν ήδη αρχίσει να συνδέονται με κοινά συμφέροντα με την Τουρκία.
Η ύστατη λύση και ο ρόλος της Ελλάδας
Η Σύνοδος Κορυφής που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα είναι μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ευρώπη να δείξει ότι μπορεί να συμπεριφερθεί ως ενιαίο σύνολο και να ανασχέσει την απειλή που ονομάζεται Τουρκία. Η χλιαρή μέχρι σήμερα αντίδραση μερίδας ευρωπαϊκών κρατών στο βωμό των οικονομικών συναλλαγών δεν μπορεί να είναι εις βάρος της προκλητικότητας και της ασφάλειας των πολιτών.
Όσον αφορά την Ελλάδα, μέχρι σήμερα ως Χώρα έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε το μέγεθος του προβλήματος και να μετατρέψουμε τις ελληνοτουρκικές διαφορές σε ευρωτουρκικές. Κυρώσεις λοιπόν από τη ΕΕ εδώ και τώρα. Κυρώσεις όμως που θα «πονέσουν» την γείτονα και θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο αυτήν την πολιτική. Αν και πάλι οι Ευρωπαίοι αποδειχτούν κατώτεροι των περιστάσεων, το παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, η Ελλάδα έχει έναν και μόνο δρόμο: Να γίνει ακόμα πιο ισχυρή στρατιωτικά. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε σε άμεσες και στοχευμένες κινήσεις που θα εκσυγχρονίσουν τα οπλικά μας συστήματα. Απαιτείται άμεση ενίσχυση και των τριών Κλάδων ώστε να επεκτείνουμε την ισχύ μας και να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τη Χώρα μας μόνοι μας.
Η ώρα που ο Ερντογάν θα στείλει γεωτρύπανα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν θα αργήσει. Τότε, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πούμε ένα νέο μεγάλο «όχι» ή θα συνθηκολογήσουμε. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι πανέτοιμες για κάθε ενδεχόμενο. Με πολεμικό υλικό, με εκπαίδευση και καθοριστικές συμμαχίες μπορούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας από κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας.
Είτε κάνουν λοιπόν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί το χρέος τους απέναντι στην Τουρκία, είτε όχι, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα βρίσκονται στην ύψιστη επιχειρησιακή ετοιμότητα για να δώσουν και πάλι απαντήσεις επί του πεδίου.
Σχόλια