Οι τουρκικές βλέψεις και οι... αφελείς των Αθηνών - Η επιχειρηματολογία της Άγκυρας για το ανατολικό Αιγαίο διατυπώνεται σε νέα βερσιόν
Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του επιτελάρχη του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού Τζιχάτ Γιαϊτζί με τον τίτλο «Ελληνικές απαιτήσεις – Προβλήματα του Αιγαίου: ερωτήσεις και απαντήσεις». Στο εν λόγω βιβλίο παρουσιάζεται η τουρκική επιχειρηματολογία για την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί κατοικημένων (από Έλληνες) νησιών.
Πρόκειται για τα νησιά Άγιος Ευστράτιος, Αντίψαρα, Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Ικαρία, Σάμος, Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως, Καστελόριζο...
Στο βιβλίο του ο Τούρκος επιτελάρχης προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων και επομένως έχει ακυρωθεί η προϋπόθεση για μεταφορά της κυριαρχίας επί των νησιών στην Ελλάδα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στο βιβλίο ανάγει σε επίσημη θέση της τουρκικής κυβέρνησης, όπως φαίνεται σε δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ.
Στο βιβλίο του ο Τούρκος επιτελάρχης προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων και επομένως έχει ακυρωθεί η προϋπόθεση για μεταφορά της κυριαρχίας επί των νησιών στην Ελλάδα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στο βιβλίο ανάγει σε επίσημη θέση της τουρκικής κυβέρνησης, όπως φαίνεται σε δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ.
Συγκεκριμένα ο Ακάρ υποστήριξε σε συνέντευξή του ότι «η Ελλάδα έχει στρατιωτικοποιήσει 16 από τα 23 νησιά από το 1936 και έχει παραβιάσει τις συνθήκες». Μάλιστα και πριν από την έκδοση του βιβλίου τού Τούρκου επιτελάρχη ο Ακάρ δήλωνε, στις αρχές Ιανουαρίου, ότι «αν και το καθεστώς των νησιών είναι αποστρατιωτικοποιημένο, 16 από αυτά είναι εξοπλισμένα ενάντια στις συμφωνίες. Αναμένουμε από την Ελλάδα να ενεργήσει με βάση το διεθνές δίκαιο, τις συμφωνίες που έχει υπογράψει και τις σχέσεις καλής γειτονίας».
Τα λένε από το 1998
Το αξιοσημείωτο όλης αυτής της προκλητικής επιχειρηματολογίας, η οποία αποτελεί επίσημη θέση του τουρκικού κράτους, είναι ότι έρχεται αυτούσια από το πρόσφατο παρελθόν. Τότε, το 1998, επί «κεμαλιστών», μετά την κρίση στα Ίμια, το τουρκικό κράτος διατύπωσε τις θέσεις του για το Αιγαίο σε ένα βιβλίο («Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο»), το οποίο αποτέλεσε βασικό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για τις παραγωγικές σχολές των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, της διπλωματίας και του κρατικού μηχανισμού. Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε:
«Η Ελλάδα από το 1964 εξοπλίζει τα νησιά τα οποία έχουν μεταβιβαστεί σε αυτή με τον όρο να είναι αποστρατιωτικοποιημένα. Η πρακτική αυτή συνιστά ανοιχτή παραβίαση της απόφασης της 13ης Φεβρουαρίου 1914, στην οποία αναφέρεται η Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς και των άρθρων 12 και 13 της Συνθήκης, όπως και του 14ου άρθρου της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947».
Σύμφωνα με τις Συνθήκες, η ελληνική κυριαρχία επί των νησιών που αναφέρονται ονομαστικά, δηλαδή Σαμοθράκη, Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία, και των νησιών τα οποία ήταν στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 υπό ελληνική κατοχή, δηλαδή Θάσος, Άγιος Ευστράτιος και Ψαρά, έχει γίνει αποδεκτή από την Τουρκία, υπό τον όρο τα νησιά αυτά να μην οχυρωθούν και να μην χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς.
Σύμφωνα με την τουρκική επιχειρηματολογία στο ίδιο αυτό βιβλίο του 1998, η οποία επαναδιατυπώνεται σήμερα με ιδιαίτερη έμφαση:
«Από αυτά τα νησιά, τα οποία έχουν αφεθεί στην Ελλάδα σύμφωνα με το 12ο άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης, το στρατιωτικό καθεστώς των Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας ρυθμίζεται από το 13ο άρθρο της εν λόγω Συνθήκης. Σύμφωνα με αυτό, στα κατοικημένα νησιά δεν θα κατασκευαστεί καμία ναυτική βάση και κανένα οχυρωματικό έργο. Με το σκεπτικό της εσωτερικής ασφάλειας, μια περιορισμένη δύναμη αστυνομίας έχει εξαιρεθεί από το στρατιωτικοποιημένο καθεστώς».
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι από το 1998, όταν δηλαδή πρωτοδιατυπώθηκε στο βιβλίο εμπεριστατωμένα η τουρκική θέση για το Αιγαίο μετά την κρίση των Ιμίων, η Άγκυρα σημείωνε σχετικά με τα Δωδεκάνησα:
«Τα 13 νησιά που βρίσκονται σε αυτή την περιοχή και αναφέρονται ονομαστικά, μαζί με τη νήσο Μεγίστη, καθώς και οι παρακείμενες σε αυτά βραχονησίδες, σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 2 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων και της Παραγράφου του ΧΙΙΙ Παραρτήματος της εν λόγω Συνθήκης, έχουν πλήρως αποστρατιωτικοποιηθεί.
Αν και η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη του 1947, η αποστρατιωτικοποίηση που υπάρχει στη Συνθήκη έχει γίνει αποδεκτή έχοντας υπόψη την ασφάλεια της Τουρκίας. Από αυτή την αφετηρία η Τουρκία μπορεί να επικαλεστεί την καταπάτηση της ρήτρας της αποστρατιωτικοποίησης, επειδή έχει έννομο συμφέρον από μια ρήτρα η οποία έχει γίνει αποδεκτή προς όφελός της».
Το αξιοσημείωτο όλης αυτής της προκλητικής επιχειρηματολογίας, η οποία αποτελεί επίσημη θέση του τουρκικού κράτους, είναι ότι έρχεται αυτούσια από το πρόσφατο παρελθόν. Τότε, το 1998, επί «κεμαλιστών», μετά την κρίση στα Ίμια, το τουρκικό κράτος διατύπωσε τις θέσεις του για το Αιγαίο σε ένα βιβλίο («Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο»), το οποίο αποτέλεσε βασικό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για τις παραγωγικές σχολές των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, της διπλωματίας και του κρατικού μηχανισμού. Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε:
«Η Ελλάδα από το 1964 εξοπλίζει τα νησιά τα οποία έχουν μεταβιβαστεί σε αυτή με τον όρο να είναι αποστρατιωτικοποιημένα. Η πρακτική αυτή συνιστά ανοιχτή παραβίαση της απόφασης της 13ης Φεβρουαρίου 1914, στην οποία αναφέρεται η Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς και των άρθρων 12 και 13 της Συνθήκης, όπως και του 14ου άρθρου της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947».
Σύμφωνα με τις Συνθήκες, η ελληνική κυριαρχία επί των νησιών που αναφέρονται ονομαστικά, δηλαδή Σαμοθράκη, Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία, και των νησιών τα οποία ήταν στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 υπό ελληνική κατοχή, δηλαδή Θάσος, Άγιος Ευστράτιος και Ψαρά, έχει γίνει αποδεκτή από την Τουρκία, υπό τον όρο τα νησιά αυτά να μην οχυρωθούν και να μην χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς.
Σύμφωνα με την τουρκική επιχειρηματολογία στο ίδιο αυτό βιβλίο του 1998, η οποία επαναδιατυπώνεται σήμερα με ιδιαίτερη έμφαση:
«Από αυτά τα νησιά, τα οποία έχουν αφεθεί στην Ελλάδα σύμφωνα με το 12ο άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης, το στρατιωτικό καθεστώς των Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας ρυθμίζεται από το 13ο άρθρο της εν λόγω Συνθήκης. Σύμφωνα με αυτό, στα κατοικημένα νησιά δεν θα κατασκευαστεί καμία ναυτική βάση και κανένα οχυρωματικό έργο. Με το σκεπτικό της εσωτερικής ασφάλειας, μια περιορισμένη δύναμη αστυνομίας έχει εξαιρεθεί από το στρατιωτικοποιημένο καθεστώς».
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι από το 1998, όταν δηλαδή πρωτοδιατυπώθηκε στο βιβλίο εμπεριστατωμένα η τουρκική θέση για το Αιγαίο μετά την κρίση των Ιμίων, η Άγκυρα σημείωνε σχετικά με τα Δωδεκάνησα:
«Τα 13 νησιά που βρίσκονται σε αυτή την περιοχή και αναφέρονται ονομαστικά, μαζί με τη νήσο Μεγίστη, καθώς και οι παρακείμενες σε αυτά βραχονησίδες, σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 2 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων και της Παραγράφου του ΧΙΙΙ Παραρτήματος της εν λόγω Συνθήκης, έχουν πλήρως αποστρατιωτικοποιηθεί.
Αν και η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη του 1947, η αποστρατιωτικοποίηση που υπάρχει στη Συνθήκη έχει γίνει αποδεκτή έχοντας υπόψη την ασφάλεια της Τουρκίας. Από αυτή την αφετηρία η Τουρκία μπορεί να επικαλεστεί την καταπάτηση της ρήτρας της αποστρατιωτικοποίησης, επειδή έχει έννομο συμφέρον από μια ρήτρα η οποία έχει γίνει αποδεκτή προς όφελός της».
Δεν κρύβουν τι θέλουν
Αυτές ακριβώς οι θέσεις, που πρωτοδιατυπώθηκαν το 1998 στο βιβλίο - εγχειρίδιο «Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο» για την εκπαίδευση των στρατιωτικών και διπλωματών του κεμαλικού τουρκικού κράτους, υιοθετούνται σήμερα από το κράτος των «ισλαμιστών» του Ερντογάν...
Από τότε, το 1998, τα στρατιωτικά και διπλωματικά στελέχη της τουρκικής διοίκησης εκπαιδεύονται έχοντας «μπούσουλα» μια σαφή αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα στο Αιγαίο και πώς πρέπει να γίνουν σύμφωνα με τα τουρκικά συμφέροντα. Αυτή η αντίληψη, όπως βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα, υπερβαίνει τις εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες και ανακατατάξεις...
Ενώ όμως στην Τουρκία συμβαίνουν αυτά, εδώ, από το 1998, οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζονται να ακολουθούν την τακτική της στρουθοκαμήλου κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο. Έτσι τη μια επιλέγεται η πολιτική των ζεϊμπέκικων και της βήμα προς βήμα προσέγγισης, την άλλη υιοθετείται η πολιτική της υποβοήθησης της Τουρκίας να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να... «εξευρωπαϊστεί» και να μας αφήσει ήσυχους. Μάλιστα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό ονόμασε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τις τουρκικές προκλήσεις «δόγμα στρατηγικής ψυχραιμίας» και άρχισε να διαχωρίζει τους «καλούς» από τους «κακούς» Τούρκους.
Έτσι, αφού παραμερίστηκαν οι «πολεμοχαρείς κεμαλιστές», η έλευση του Ερντογάν αντιμετωπίστηκε από τους αφελείς των Αθηνών ως η αφετηρία της ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης.
Προφανώς το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με την έξαρση των τουρκικών διεκδικήσεων, δεν μπορεί ακόμη και τώρα να αντιληφθεί ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας, όπως στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, δεν σχεδιάζεται με ορίζοντα τετραετίας και δεν επηρεάζεται από τυχόν εσωτερικές πολιτικές αναταράξεις, όσο έντονες κι αν είναι αυτές.
Αυτές ακριβώς οι θέσεις, που πρωτοδιατυπώθηκαν το 1998 στο βιβλίο - εγχειρίδιο «Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο» για την εκπαίδευση των στρατιωτικών και διπλωματών του κεμαλικού τουρκικού κράτους, υιοθετούνται σήμερα από το κράτος των «ισλαμιστών» του Ερντογάν...
Από τότε, το 1998, τα στρατιωτικά και διπλωματικά στελέχη της τουρκικής διοίκησης εκπαιδεύονται έχοντας «μπούσουλα» μια σαφή αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα στο Αιγαίο και πώς πρέπει να γίνουν σύμφωνα με τα τουρκικά συμφέροντα. Αυτή η αντίληψη, όπως βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα, υπερβαίνει τις εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες και ανακατατάξεις...
Ενώ όμως στην Τουρκία συμβαίνουν αυτά, εδώ, από το 1998, οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζονται να ακολουθούν την τακτική της στρουθοκαμήλου κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο. Έτσι τη μια επιλέγεται η πολιτική των ζεϊμπέκικων και της βήμα προς βήμα προσέγγισης, την άλλη υιοθετείται η πολιτική της υποβοήθησης της Τουρκίας να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να... «εξευρωπαϊστεί» και να μας αφήσει ήσυχους. Μάλιστα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό ονόμασε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τις τουρκικές προκλήσεις «δόγμα στρατηγικής ψυχραιμίας» και άρχισε να διαχωρίζει τους «καλούς» από τους «κακούς» Τούρκους.
Έτσι, αφού παραμερίστηκαν οι «πολεμοχαρείς κεμαλιστές», η έλευση του Ερντογάν αντιμετωπίστηκε από τους αφελείς των Αθηνών ως η αφετηρία της ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης.
Προφανώς το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με την έξαρση των τουρκικών διεκδικήσεων, δεν μπορεί ακόμη και τώρα να αντιληφθεί ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας, όπως στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, δεν σχεδιάζεται με ορίζοντα τετραετίας και δεν επηρεάζεται από τυχόν εσωτερικές πολιτικές αναταράξεις, όσο έντονες κι αν είναι αυτές.
Σχόλια