Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα και η άγνωστη αιματοχυσία

Είναι η πρώτη και μοναδική φορά που μεταξύ Ελλαδικών( κατοίκων του Ελληνικού θέματος ) και της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος .

Το 726, ο Αυτοκράτορας Λέων ο Γ', θέλησε να καταργήσει την λατρεία των Εικόνων. Ξέσπασαν λαϊκές αντιδράσεις, με αποκορύφωμα την εξέγερση των “Ελλαδικών” δηλ. των κατοίκων της Ελλάδας. Η εξέγερση εξελίχθηκε σε κανονικό πόλεμο, και η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε.

Τα αιτήματα των “Ελλαδικών” ήταν η αποκατάσταση των εικόνων . Ήθελαν μάλιστα να ανεβάσουν δικό τους Αυτοκράτορα στο θρόνο.

Σε αυτόν τον καμβά πλέχτηκε ενας μύθος περί απελευθερωτικού αγώνα του Ελλαδικού Θέματος απο το Βυζάντιο : Οι “Ελλαδικοί” ήταν δήθεν Έλληνες πιστοί της αρχαίας θρησκείας και η επανάσταση έγινε για να την αποκαταστήσουν αλλά και να απελευθερωθούν απο τον Ρωμαϊκο ζυγό.!!!

Όλη η ιστορία περί αποκατάστασης της αρχαίας θρησκείας και ανεξαρτοποιήσης είναι εντελώς ανίσχυρη , οι πηγές που αναφαίρονται είναι ανύπαρκτες ή διαστρεβλωμένες, και αντιβαίνει και στη λογική, γιατί οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν ήταν οι μοναδικοί Έλληνες! Τα παράλια της Μικράς Ασίας ήταν και αυτά αμιγώς Ελληνική περιοχή τα οποία δεν έλαβαν μέρος στην εξέγερση των Ελλαδικών .

Η αιτία που ξεσηκώθηκαν μόνο οι Έλληνες των περιοχών της σημερινής Ελλάδας, είναι πως αυτές την εποχή εκείνη ανήκαν ποιμαντικά στον Επίσκοπο Ρώμης και ο Λέων, ως Εικονομάχος και προκειμένου να επιβάλλει τις εικονομαχικές τους απόψεις , θέλησε να τις αποσπάσει.

Να ληφθει υπόψη οτι οι εκκλησίες ειναι ενωμένες ακόμα και δεν υφίσταται κανενός είδους σχίσμα. Το σχίσμα θα πάρει σάρκα και οστά 330 χρονια αργότερα.

Η αλήθεια είναι οτι έγιναν φονικές ναυμαχίες όσο και μάχες χερσαίες, οι κάτοικοι (του θέματος)της Ελλάδας και των Κυκλάδων, στασίασαν και προετοίμασαν μεγάλη ναυμαχία, έχοντας έτοιμο για να στέψουν Αυτοκράτορα κάποιον Κοσμά. Ο Τουρμάρχης (του θέματος) της Ελλάδας (των "Ελλαδικών"), ο Αγαλλιανός, διοικούσε τον στρατό, με τον Στέφανο.

Φτανουν λοιπόν αυτοί μπροστά στην Κωνσταντινούπολη την 18η Απριλίου της Δεκάτης Ινδικτιώνος (727 μ.Χ.) και συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις της Κωνσταντινούπολης ("Βυζαντίους") νικήθηκαν, με τα πλοία τους να καίγονται από το Υγρό Πυρ. Πολλοί βούλιαξαν στον πάτο. μεταξύ τους και ο Αγαλλιανός που βούτηξε στη θάλασσα με πλήρη πανοπλία.

Όσους έζησαν τους πήγαν στον νικητή, και κόβονται τα κεφάλια του Κοσμά και του Στέφανου.

Είναι μια μελανή στιγμή για τους έχοντες ελληνική συνείδηση είτε Ελλαδικούς , είτε για τους υπόλοιπους υπηκόους της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας για χάρη ενός πολέμου που προήλθε απο την διαμάχη μεταξύ εικονολατρών και εικονομάχων.

Ο ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ

Εμείς δεν έχουμε να πούμε πολλά. Αν διαβάσουμε το κείμενο του Βυζαντινού ιστορικού Θεοφάνη, μας λέει καθαρά πως η εξέγερση των Ελλαδικών ήταν υπέρ της ορθοδοξίας, (“Θείω κινούμενοι ζήλω”), ότι ο Λέων “εδίωκε την ευσέβειαν” (και όχι τους Έλληνες) και πως η νίκη του κατά των Ελλαδικών, ήταν “Νίκη κακή”, και -επιτέλους- ήταν μια νίκη κατά “ΟΜΟΦΥΛΩΝ ”. Παραδέχεται δηλαδή οτι δεν ήταν τιμητική νίκη για την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλα μια κακή νίκη μιας και ήταν μια νίκη κατα ομοφύλων, δηλαδή ανθρώπων που ήταν ομοεθνείς και ομοαίματοι.

Ο Θεοφάνης Ομολογητής (760 - 12 Μαρτίου 818) δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, ,ήταν Βυζαντινός μοναχός (ηγούμενος) και χρονογράφος και θεωρείται απο τους αξιολογότερους χρονογράφους της εποχής του.Γεννήθηκε και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη οταν διαδραματίστηκαν τα γεγονότα και ασφαλώς δεν είχε κάποιο λόγο να αποκαλεί του Ελλαδικούς ομόφυλους αν δεν το πίστευε ενσυνείδητα.

Πρόκειται για την πιο καθαρή μαρτυρία πως οι Ρωμαίοι είχαν ελληνική εθνική συνείδηση και Ρωμαϊκή υπηκόοτητα.

Άλλωστε, και οι ίδιοι οι επαναστάτες δεν αποκαλούνται “Έλληνες” αλλά “Ελλαδικοί”, δηλαδή κατοίκοι της Ελλάδας και Χριστιανοί και φυσικά ομοίως και αυτοί ήταν υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εξάλλου το 770μ.Χ είναι απίθανο να υπάρχουν θιασώτες του Δωδεκάθεου του Ολύμπου και αν υπάρχουν αυτοί θα είναι ελάχιστοι. Αν ήθελε εξάλλου να αυτονομηθεί το Ελλαδικό Θέμα θα δημιουργούσε στάση εντός της επικράτειας του και θα ανάκηρυσσόταν ανεξάρτητο κράτος . Σε καμία περίπτωση δεν θα επιτείθετο κατά της καρδιάς της Αυτοκρατορίας που ήταν βέβαιο οτι θα συντριβεί η επίθεση.

Το κείμενο του Θεοφάνη ακολουθεί στις αναρτώμενες εικόνες για διαλεύκανση κάθε απορίας καθώς και κάθε πρόσπαθειας παραχάραξης της Ιστορίας .

Αποτέλεσμα όλης αυτής της ιστορίας που ισως ήταν και παιχνίδι της μοίρας ,είναι οτι το «Ελλαδικό θέμα» ενσωματώθηκε απο τότε έως και σήμερα στην Επισκοπή Κωνσταντινουπόλεως απο την Επισκοπή Ρώμης που ανήκε, και συνέχισε να δίνει αυτοκράτορες στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με κύκνειο άσμα τον τελευταίο εξ αυτών τον Κωσταντίνο Παλαιολόγο απο το Δεσποτάτο του Μυστρά.

Αξίζει να λάβει κανείς υπόψη του οτι κατα μοιραία σύμπτωση και πάλι, η πρώτη αναστήλωση των εικόνων πραγματοποιήθηκε απο Αυτοκράτειρα γεννημένη στο Ελλαδικό Θέμα και δη την Ειρήνη , της γνώστης αθηναϊκής οικογένειας των Σαρανταπήχων. Υπάρχει και οδός Σαρανταπήχου στην Αθήνα στον Λυκαβηττό.

Το θέμα των εικόνων επιλύθηκε πολυ αργότερα με την αναστήλωση των ιερών των εικόνων στη Βασιλεύουσα από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842, οπότε και έπαψε από το γεγονός αυτό ο μακροχρόνιος σάλος που είχε δημιουργηθεί εκ του ζητήματος των εικόνων.

Έτσι, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων κάθε χρόνο επαναλαμβανόταν στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η τελετή αυτή κατά τον ακόλουθο τρόπο: στον Ιερό Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών τελούσαν «παννύχιον υμνολογίαν», στο τέλος της οποίας ακολουθούσε λαμπρή λιτανεία στη Μεγάλη Εκκλησία, όπου παρίστατο ο Αυτοκράτορας ο οποίος απήγγειλε το Πιστευω .

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, από Βασιλείας του Γεωργίου του Α', καθιερώθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας να προσέρχεται ο Βασιλιάς στη Μητρόπολη Αθηνών και να απαγγέλλει παρά το Δεσποτικό το Σύμβολο της Πίστεως. Το αυτοκρατορικό αυτό έθιμο, έφθασε μέχρι των ημερών μας επί Βασιλέως Κωνσταντίνου Β', το οποίο μετά την μεταπολίτευση συνεχίζεται από τον εκάστοτε πρόεδρο τη δημοκρατίας.

Ελληνική και Παγκόσμια Στρατιωτική Ιστορία

1515

3 σχόλια