Η φρεγάτα Λήμνος και η απομυθοποίηση της πολιτικής του κατευνασμού
Κάποια πρώτα διδάγματα από τη συνεχιζόμενη ελληνοτουρκική κρίση
Του Νικόλα Δημητριάδη
Η ελληνοτουρκική κρίση, που ξεκίνησε τον Μάρτιο στον Έβρο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ανοιχτά του Καστελόριζου, κατέρριψε μία σειρά από μύθους που καλλιεργούνται συστηματικά στην Ελλάδα, προκειμένου να δικαιολογήσουν την επιλογή των ελληνικών ελίτ να επενδύουν διαχρονικά στη στρατηγική του κατευνασμού έναντι της τουρκικής απειλής.
Ο πρώτος μύθος είναι αυτός του πανίσχυρου τουρκικού στρατού, μύθο τον οποίο καλλιεργεί συστηματικά το καθεστώς Ερντογάν και πολλοί προπαγανδιστές του και άλλοι καλοθελητές. Ο μύθος αυτός έχει αρχίσει να καταρρίπτεται εδώ και καιρό στη Συρία και τη Λιβύη: οι επιδόσεις των τουρκικών δυνάμεων απέναντι σε ελαφρά οπλισμένους και ασύντακτους αντάρτες και πολιτοφύλακες δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή στον αυτοπροβαλλόμενο «2ο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ». Αντιστοίχως, η στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα, κρίνεται από αναποτελεσματική έως… τραγελαφική: Το περιστατικό «επακούμβησης» της παλαιότερης φρεγάτας του ελληνικού στόλου (Λήμνος) με την νεώτερη φρεγάτα του τουρκικού (Κεμάλ Ρέις) φέρνει στο νου τα λόγια του Ναυάρχου Κουντουριώτη στον Ελευθέριο Βενιζέλο: «Εγώ κύριε Πρόεδρε δεν καταγίνομαι με το χι συν ψι και τας γωνίας αποκλίσεως. Ξεύρω να πω ένα πράγμα: Καράβια άνευ ικανού εμψύχου υλικού, είναι μόλυβδος βαρύς βυθιζόμενος εντός ύδατος. Σας διαβεβαιώ ότι με τα καράβια που έχομε θα κάμουμε καλά τη δουλειά μας».
Έτσι, λοιπόν, καταρρίπτεται και ο αντίστοιχος μύθος περί ελληνικής στρατιωτικής αδυναμίας. Παρά το άτυπο «εμπάργκο» που έχουν επιβάλλει στις Ένοπλες Δυνάμεις όλες οι κυβερνήσεις, από την Ολυμπιάδα του 2004 και μετά, ο Ελληνικός Στρατός στον Έβρο, η Πολεμική Αεροπορία στους ουρανούς του Αιγαίου και το Πολεμικό Ναυτικό πάνω και… κάτω από τη θάλασσα απέδειξαν στην πράξη το ποιος «κάνει κουμάντο» στο Αιγαίο, κερδίζοντας τον πόλεμο νεύρων και εντυπώσεων, με τον οποίο φιλοδοξούσε ο Ερντογάν να κερδίσει πόντους, τόσο σε διπλωματικό επίπεδο όσο και σε ψυχολογικό.
Ο τρίτος μύθος έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των ξένων δυνάμεων. Αν η στάση των ξένων στην ελληνοτουρκική κρίση φάνηκε ευνοϊκότερη από άλλες φορές, βασική αιτία δεν είναι άλλη από την αποφασιστικότητα που επέδειξε η Ελλάδα. Όταν δείχνεις αποφασισμένος, σε λαμβάνουν υπ’ όψιν εχθροί και φίλοι. Η δυσαρέσκεια που επέδειξε η Γερμανία για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, η προθυμία της Γαλλίας να είναι παρούσα με τις δυνάμεις της στην περιοχή, η απόφαση των Η.Π.Α. να δώσουν το παρόν, έστω και με την παραδοσιακή τους αμφισημία δείχνουν ότι μία ενεργητική εξωτερική πολιτική λαμβάνεται πάντα υπ’ όψιν από φίλους και εχθρούς. Η διαφορά με τα Ίμια είναι οφθαλμοφανής.
Αν δείχνει κάτι η τρέχουσα κρίση, λοιπόν, είναι ότι η αποτρεπτική ισχύς είναι όχι μόνον δυνατή και αποτελεσματική, αλλά και ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας, που μπορεί να ακυρώσει τις νεοθωμανικές ορέξεις του καθεστώτος Ερντογάν. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, δικαιολογίες. Αυτό δεν το λέμε για να υποβαθμίσουμε τον διπλωματικό παράγοντα και τις νέες συμμαχίες που διαμορφώνονται απέναντι στην Τουρκία. Ασφαλώς η Τουρκία ενοχλήθηκε από την παρουσία γαλλικών φρεγατών και μαχητικών Ραφάλ στην Ελλάδα και την Κύπρο. Είμαστε σίγουροι, όμως, ότι θα είχε ενοχληθεί πολύ περισσότερο, αν τα μαχητικά αυτά έφεραν ελληνικά εθνόσημα. Για να χτίσει ισχυρές και ισότιμες συμμαχίες στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει ενεργητική και αποφασιστική εξωτερική πολιτική, αντί να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, ζητιανεύοντας προστασία, όπως έκανε μέχρι τώρα.
Sic vis pacem para bellum
Αυτό που μένει από τις αλλεπάλληλες αντιπαραθέσεις με την Τουρκία, από τον Έβρο ως το Καστελλόριζο, είναι ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις έπραξαν με απόλυτη επιτυχία ό,τι τους ζητήθηκε. Και, αν τους είχε ζητηθεί, θα μπορούσαν να πράξουν και πολύ περισσότερα. Όπως είναι λογικό, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την αποφασιστική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων. Είναι, όμως, καιρός πια το πολιτικό προσωπικό να σταματήσει να κεφαλαιοποιεί τις επιτυχίες των άλλων. Εάν οι Ένοπλες Δυνάμεις μας μας έχουν βγάλει ως τώρα ασπροπρόσωπους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την πλευρά της, δεν έχει κάνει αυτό που της αναλογεί. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έσπευσε μεν να συγχαρεί τον αντιπλοίαρχο Γιάννη Σαλιάρη, κυβερνήτη της «Λήμνου», όμως δεν του περιποιεί και μεγάλη τιμή το γεγονός πως οι Ένοπλες Δυνάμεις εξακολουθούν να είναι εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους (οι ίδιες οι φρεγάτες του στόλου μας πλέουν εδώ και καιρό κυρίως χάρη σε… δωρεές ιδιωτών (!) και συγκεκριμένα του Παναγιώτη Λασκαρίδη, ο οποίος, πότε δωρίζοντας συσσωρευτές και μηχανολογικό εξοπλισμό και πότε δωρίζοντας ολόκληρα πλοία, έχει προσφέρει τον τελευταίο χρόνο στο Πολεμικό Ναυτικό πολύ περισσότερα από την επίσημη πολιτεία). Καλό είναι να θυμόμαστε, πως στα Ίμια, η επίσημη δικαιολογία για τον θάνατο του υποπλοίαρχου Χρ. Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Π. Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έ. Γιαλοψού ήταν πως το ελικόπτερο που επέβαιναν ήταν πεπαλαιωμένο και ακατάλληλο για την αποστολή που εκτελούσε.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνοτουρκική κρίση συνεχίζεται και φαίνεται πως θα έχει ακόμη πολλά επεισόδια. Για να κριθεί θετικά η κυβέρνηση, για να έχουν κάποιο νόημα οι επιτυχίες που σημειώσαμε σε επιχειρησιακό επίπεδο, θα πρέπει να συνοδευθούν από ανάλογη στάση στο διπλωματικό πεδίο και τις σχεδιαζόμενες από τον ξένο παράγοντα διαπραγματεύσεις. Αυτή θα είναι η λυδία λίθος για τον κ. Μητσοτάκη. Στην αντιμετώπιση του κορονοϊού κρίθηκε επιτυχής, καθώς ακολούθησε τις συμβουλές της επιτροπής ειδικών υπό τον κ. Τσιόδρα. Στη συνεχιζόμενη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση μπορεί να βασιστεί στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο, ο οποίος φαίνεται πως εξελίσσεται σε έναν «Τσιόδρα» των Ενόπλων Δυνάμεων (την εντύπωση αυτή, άλλωστε, ενισχύουν και τα συχνά πυρά που δέχεται από το εθνομηδενιστικό κατεστημένο). Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όμως, το «κόμμα» του κατευνασμού και της… εξημέρωσης του θηρίου είναι ισχυρά εδραιωμένο και κατέχει κομβικές θέσεις. Η κυβέρνηση δεν μπορεί εσαεί να πατάει σε δύο βάρκες. Είναι καιρός να αποφασίσει πως θα πορευτεί.
ardin-rixi.gr
Σχόλια