Οι νόμοι πρέπει να τηρούνται

Η επίδειξη ανοχής, όσο σοφή κι αν είναι, οφείλει να έχει όρια. Η ελληνική πολιτεία πρέπει επιτέλους να αναλάβει τον ρόλο που της αναλογεί. Διαφορετικά ανοίγει τον δρόμο σε καταστάσεις που ουδείς εχέφρων επιθυμεί για τη χώρα μας.

Η συνεχιζόμενη απουσία ενός οργανωμένου πλαισίου -υπό την ελληνική πολιτεία- για τη φιλοξενία των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα μετά το κλείσιμο του «Βαλκανικού διαδρόμου» αποτελεί την ασφαλέστερη συνταγή για την έξαρση φαινομένων βιαιοπραγιών, όπως αυτά που καταγράφηκαν χθες στην Ειδομένη.
Όσο οι χιλιάδες των ανθρώπων αυτών αφήνονται στη μοίρα τους και στις διαθέσεις των κάθε λογής «αλληλέγγυων», η απόγνωση θα κορυφώνεται και θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα κρούσματα βίας και σε κάθε είδους έκνομες ενέργειες.

Ουδεμία έννοια «ανθρωπισμού», δε, συνάδει με όσα διαδραματίζονται τις ημέρες αυτές στην Ειδομένη, στον Πειραιά, στο Ελληνικό ή όπου αλλού υπάρχουν μαζικές συναθροίσεις προσφύγων και μεταναστών.
Πόσο «ανθρωπιστική» είναι η συνεχιζόμενη διαβίωση των ανθρώπων αυτών σε συνθήκες αθλιότητας, δίχως ουδεμία υγειονομική ή ιατρική φροντίδα, δίχως επαρκή σίτιση ή δίχως την παραμικρή εποπτεία για την τήρηση της νομιμότητας;
Τι άλλο πρέπει να συμβεί, ώστε να παρέμβει επιτέλους η οργανωμένη πολιτεία;
Είναι απαραίτητο να οδηγηθούμε σε καταστάσεις πέραν κάθε ελέγχου;
Η ομολογία στην οποία προχώρησε χθες, δε, από του βήματος της Βουλής ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, ότι "το πρόβλημα της Ειδομένης θα πάψει να υπάρχει όταν καταφέρουμε να βάλουμε τάξη, όπως έγινε και στη Λέσβο, και στον Πειραιά, και μέσα σε λίγες μέρες τελειώνει το πρόβλημα", απλώς μαρτυρά την απουσία βούλησης προς τον σκοπό αυτό.
Αποτελούν εμπαιγμό κάθε έννοιας ευνομίας όσα διαδραματίζονται σήμερα στους άτυπους καταυλισμούς των προσφύγων και μεταναστών.
Αποτελούν, όμως, και την έμπρακτη διαπόμπευση των ιδεολογημάτων επί των οποίων βασίζεται η έως τώρα απουσία του κράτους, καθώς, όπως υποστήριξε χθες ο κ. Μουζάλας,«... χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει να ωριμάσει η απελπισία και να δώσουμε μορφή στο χάος».
Πότε, δηλαδή, θα αποφασίσει να «βάλει τάξη» η ελληνική πολιτεία σε αυτό το χάος;
Όταν υπάρξει το πρώτο θύμα βίας, το δεύτερο ή το τρίτο και εντέλει πότε θα τραβηχτεί αυτή η περίφημη διαχωριστική γραμμή που μας χωρίζει από το χάος; Για τις κακοποιήσεις ανηλίκων και γυναικών σε αυτούς του άτυπους καταυλισμούς έχει υπόψη του ο φίλτατος υπουργός;
Το κράτος έχει παραχωρήσει τον ρόλο του σε ύποπτες και μη ΜΚΟ και στους κάθε λογής αλληλέγγυους, και μολονότι παραδέχεται, δια στόματος Μουζάλα, ότι «υπάρχει σκάρτο υλικό το οποίο δεν βοηθάει ή βοηθάει εκ του πονηρού», συνεχίζει στον ίδιο δρόμο.
Έναν δρόμο ο οποίος οδηγεί στον διεθνή διασυρμό της χώρας, σε σημαντική ζημία την οικονομική της δραστηριότητα και βεβαίως παρατείνει το δράμα των δεκάδων χιλιάδων κατατρεγμένων αυτών ανθρώπων.
Σε μια χώρα η οποία βρίσκεται σε κατάσταση ύφεσης και οικονομικής δυσπραγίας επί τόσα χρόνια, τι είδους μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση λέγοντας, δια στόματος του αρμόδιου υπουργού της, ότι η σιδηροδρομική γραμμή της Ειδομένης "θα ανοίγει και θα κλείνει, αλλά κάποια στιγμή θα ανοίξει οριστικά";
Ας υπάρξει, επιτέλους, διαύγεια σε σχέση με το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα.
Η επίκληση ανοχής δεν είναι δυνατόν να αποτελεί άλλοθι, είτε για την απουσία της κρατικής μέριμνας προς τους ανθρώπους αυτούς, είτε για την απουσία της τήρησης της νομιμότητας.
Τα πάντα σε αυτή τη ζωή έχουν όρια και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα έχουμε περάσει.