Η εξοικείωση με την αθλιότητα
Η Τοσίτσα παραμένει παγωμένη στον χρόνο. Ουδείς ασχολείται.
Χθες, σε μία αναγκαστική διέλευση από την Πατησίων, έπιασα τον εαυτό μου να έχει εισέλθει σε εκείνον τον κλειστοφοβικό και ίσως επικίνδυνο κλωβό της διαρκούς επανάληψης. Ήμουν γύρω από το Πολυτεχνείο και το Μουσείο και, παρότι δεν είχα ούτε χρόνο ούτε όρεξη να σταθώ και να χαλάσω τη διάθεσή μου, δεν απέφυγα την παγίδα. Ανέβηκα τη Στουρνάρη, κατέβηκα την Τοσίτσα, περπάτησα την Μπουμπουλίνας και την Πατησίων. Ήταν η διαδρομή μου, δεν ήταν εσκεμμένο.
Το μόνο συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει αυτή η διαδρομή είναι αυτό της θλίψης, όχι μόνο γιατί το Πολυτεχνείο έχει βουλιάξει στην απύθμενη ανοησία του διαρκούς βανδαλισμού του, όχι μόνο γιατί το Μουσείο περιβάλλεται από το ευτελέστερο περιβάλλον που μπορεί κανείς να φανταστεί, αλλά γιατί αυτά τα ζητήματα τα συζητάμε δεκαετίες και γιατί χθες ένιωσα ό,τι ένιωθα και πριν από χρόνια σε αυτήν την ίδια διαδρομή.
Χθες, καθώς περπατούσα γύρω από το Πολυτεχνείο και το Μουσείο, καθώς πέρασα από το ΥΠΠΟ και από το Ακροπόλ Παλάς, αισθάνθηκα την αδιανόητη ακινησία της πολιτικής σκέψης, την ασύλληπτη ηττοπάθεια και στρέβλωση κάθε έννοιας στοιχειώδους δημοκρατικής αρχής. Δεν υπάρχει διοίκηση. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την κοινωνία. Στην ακτίνα του Πολυτεχνείου καταργείται η έννοια του πολίτη και η επαφή με αυτήν τη διανοητική παρακμή είναι το χειρότερο που μπορεί να δείξει αυτή η πόλη στους φοιτητές και στους επισκέπτες της.
Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να είναι αποδεκτός ο ευτελισμός κάθε έννοιας αρχής και δικαίου. Όλοι γνωρίζουν και απλώς παρατηρούν!
Σχόλια