Δ. Τσαϊλάς

Θα αναφερθούμε και πάλι σε ένα ζήτημα το οποίο αναλώνει σχεδόν εξ ολοκλήρου την πρακτική της χώρας μας στην εξωτερική πολιτική. Πρέπει να είναι σαφές και καθαρό. Η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική δύναμη. Τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν τα πιο επίσημα χείλη του συνόλου της πολιτικής της αναφέρονται σεπόλεμο με την Ελλάδα για να πάρουν, τα 152 νησιά που τους ανήκουν, όπως λένε. Το Σύνδρομο των Σεβρών διέπει πλήρως την τουρκική εξωτερική πολιτική.

Τρείς σχολές, μία πλάνη και μιά ουσία

Οι τρεις σχολές σκέψης στην Τουρκία, (ισλαμική-αραβόφιλη, ευρασιατική και δυτική) αποτελούν τις τρεις οδούς αυτού του αναθεωρητισμού που είναι αναμεμειγμένος με μεγαλοϊδεατικά στοιχεία. Η πλάνη που αρκετοί στην Ελλάδα είχαν (η Τουρκία του ΑΚΡ θα γίνει μια δυτική χώρα) οφείλει να εκκαθαριστεί από την στρατηγική μας κουλτούρα και μια νέα πολιτική εθνικής ασφαλείας. Η Τουρκία διεκδικεί τα πάντα. Με αυτόν τον τρόπο, διευρύνει την agenda των ελληνοτουρκικών διαφορών και επομένως, τις πιθανότητες να πετύχει τις αναθεωρητικές της βλέψεις.

Δύο μέθοδοι, ένας στόχος

Στο δυτικό της μέτωπο (Ελλάδα και Βαλκάνια) έχει μια πολύ διαφοροποιημένη στρατηγική σε σχέση με την ανατολική περιφερειακή της πολιτική (με Κούρδους και στη Συρία, πράττει βάσει άμεσης προσέγγισης και χρήσης σκληρής ισχύος ενώ στο Αιγαίο και στο Κυπριακό, ασκεί μια πολιτική έμμεσης προσέγγισης).

Πότε θα επιτεθεί

Το να πάψει η Τουρκία να εγείρει αξιώσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες. Ο πρώτος, έχει να κάνει με το ίδιο το μέλλον της Τουρκίας το οποίο είναι δυσοίωνο. Ο δεύτερος, αφορά το δίλημμα του Ερντογάν που έχει ως εξής: Να ανοίξει ή όχι ένα ακόμη μέτωπο (στα δυτικά) για αντιπερισπασμό με σκοπό να αδράξει οφέλη είτε στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ, είτε στο Αιγαίο;

Η Ελληνική απάντηση

Οι άλλοι παράγοντες, εξαρτώνται από μας. Ένας συγκερασμός εσωτερικής και εξωτερικής εξισσορόπησης, (αυτοβοήθεια-ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδος και ταυτόχρονα, συνέχιση της εμβάθυνσης της περιφερειακής μας συνεργασίας με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο) θα δημιουργήσει περισσότερους λόγους για να απαντήσει η Τουρκία στο παραπάνω δίλημμα, αρνητικά. Ήτοι, να μην ανοίξει άλλο μέτωπο.

Ο ξένος παράγοντας

Στο τέλος κάθε τέτοιας απόπειρας ανάλυσης-πρόβλεψης τάσεων, δεν μπορεί να λείπει ο ρόλος του διεθνούς παράγοντα. Εξαρτάται δηλαδή, από το τι θα σημαίνει η Τουρκία για τη Δύση και τη Ρωσία, τα επόμενα έτη.

Να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο;

Σίγουρα ο πόλεμος δεν είναι επιδιωκόμενος ακόμη κι’ αν πιστεύουμε ότι έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε. Αλλά να γνωρίζουμε ότι οι συνθήκες πολέμου πάντα υπάρχουν. Ως εκ τούτου η συνεχής επαγρύπνηση είναι απαραίτητη, και η ισχυρή θέληση για να νικήσεις τον εχθρό είναι εξ ίσου απαραίτητη.

Διαπραγματευτικές ικανότητες, ή πολεμική ετοιμότητα το κλειδί;

Κλείνοντας να επισημάνουμε ότι το δίλημμα δεν είναι ψύχραιμες διαπραγματεύσεις με το «νευρικό γείτονα» ή πόλεμος, αλλά ισχυρή αποτροπή ή πόλεμος. Μας αρέσει ή όχι, όλα δείχνουν ότι η εδώ και μήνες σταδιακή αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας, τόσο σε επίπεδο ρητορικής όσο και σε επίπεδο στρατιωτικών ενεργειών, είναι μία στρατηγική επιλογή της Άγκυρας που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους ασφαλείας για την χώρα μας. Απέναντι σε αυτή την στρατηγική του δύστροπου και επιθετικού γείτονά μας, είναι δυστυχώς διάχυτη η απουσία υπευθυνότητας και σοβαρότητας εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων και αυτό είναι ακόμα ένα δείγμα άγνοιας κινδύνου και νοσηρής πολιτικής ανεπάρκειας.

Η ελληνική κοινωνία μπορεί να είναι ακόμα εσωστρεφής και ζαλισμένη από την συνεχιζόμενη οικονομική περιδίνηση την οποία βιώνει, αλλά φαίνεται ότι είναι σε θέση να διακρίνει την όποια μικροπολιτική εκμετάλλευση των εθνικών μας θεμάτων. Τα εθνικά μας θέματα επιπροσθέτως δεν προσφέρονται ούτε για «ατραξιόν σε βαριετέ» και η ιστορία μας διδάσκει ότι όποτε αφέθηκαν να κατευθύνονται από συναισθηματικές φορτίσεις και παρορμητισμό, υπήρξαν καταστροφικά αποτελέσματα.

Πώς πρέπει να δράσει η Ελλάδα άμεσα

Η γεωπολιτική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σύνθετη και πολύπλοκη για να αντιμετωπίζεται υπεραπλουστευμένα και με ανευθυνότητα, ούτε πρέπει να αγνοούνται οι απαιτήσεις του διεθνούς περιβάλλοντος συνολικά από την στιγμή που υπάρχει μία αδιαμφισβήτητή αλληλεξάρτηση. Μπορεί βέβαια να μην υπάρχει Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, το οποίο παρεμπιπτόντως μερικοί το θεωρούν πανάκεια, αλλά υπάρχει το ΚΥΣΕΑ, ένα θεσμοθετημένο συλλογικό κυβερνητικό όργανο για να εκτιμά, σχεδιάζει, διαχειρίζεται και υλοποιεί αποφάσεις σχετικά με καταστάσεις που αφορούν στην Άμυνα και την Ασφάλεια της Χώρας.

Απαιτείται υπευθυνότητα! Απαιτείται η προσοχή του κ. Πρωθυπουργού, ο οποίος έχει την υπέρτατη πολιτική ευθύνη, για να αποτρέψει με περίσσια υπευθυνότητα κάθε πιθανή μικροπολιτική εκμετάλλευση της αναπόφευκτης επιδείνωσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, ως απόρροια του κλίματος έντασης που καλλιεργεί η Άγκυρα. Οι ανόητοι λεονταρισμοί με παραισθήσεις μεγαλείου απέναντι στα φοβικά σύνδρομα προδιαγράφουν ένα επιζήμιο εκκρεμές που μόνο εθνικές συμφορές μπορεί να προκαλέσει!

Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς

Υποναύαρχος (εα) ΠΝ

http://new-economy.gr/