Η βρώμικη πλευρά του φιλελευθερισμού

Του John Pilger

Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος και πιο βίαιος «ισμός» του κόσμου; Η απάντηση σίγουρα θα εμπεριέχει τους συνηθισμένους δαίμονες, όπως είναι ο Ισλαμισμός, αφού πλέον δεν υφίσταται  ο κομμουνισμός. Και η απάντηση έχει να κάνει με τη μόνη ιδεολογία που υποστηρίζει ότι είναι μη ιδεολογική, ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, αλλά η μοναδική: Ο φιλελευθερισμός.
Στο δοκίμιο που έγραψε το 1859, με τίτλο Περί Ελευθερίας, ο John Stuart Mills περιέγραψε την ισχύ της αυτοκρατορίας. «Ο δεσποτισμός είναι μια νόμιμη μορφή διακυβέρνησης, όταν έχεις να κάνεις με βάρβαρους», έγραψε, «υπό τον όρο ότι ο τελικός σκοπός είναι η βελτίωσή τους, και τα μέσα δικαιολογούνται εφόσον επηρεάζουν τον σκοπό». Οι «βάρβαροι», ήταν μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας, από τα οποία απαιτούνταν η συμμόρφωση και η υπακοή.
Ο Γάλλος φιλελεύθερος Alexis de Tocqueville επίσης πίστευε στη αιματηρή κατάκτηση των άλλων, ως «θρίαμβο του Χριστιανισμού και του πολιτισμού», που ήταν «προκαθορισμένος από την Θεία πρόνοια».
Ο ιστορικός Hywel Williams έγραψε το 2001 πως είναι ένας βολικός μύθος, να πιστεύουμε ότι οι φιλελεύθεροι είναι οι ειρηνιστές, και οι συντηρητικοί οι πολεμοχαρείς. Και συμπλήρωσε πως «ο ιμπεριαλισμός του φιλελευθερισμού είναι πιο επικίνδυνος, εξαιτίας της ανοιχτής του φύσης, και της πεποίθησής του ότι εκπροσωπεί μια ανώτερη μορφή ζωής, αρνούμενος τον αυτάρεσκο φανατισμό του». Τα παραπάνω τα ανέφερε λίγο μετά από μια ομιλία του Tony Blair, που ακολούθησε τα γεγονότα της 11/9/01, και στην οποία ο Άγγλος πολιτικός υποσχέθηκε να «ανασυντάξει τον κόσμο μας σύμφωνα με τις δικές του αρχές και αξίες».

Ένα εκατομμύριο νεκρούς μετά, μόνο στο Ιράκ, αυτός ο κήρυκας του φιλελευθερισμού εργάζεται σήμερα για τους τυράννους του Καζακστάν, με αμοιβή $13 εκατομμύρια.
Τα εγκλήματα του Blair είναι συνηθισμένα. Από το 1945, τουλάχιστον 65 κράτη, το 1/3 των μελών του ΟΗΕ, έχουν υποστεί τα εξής: Εισβολή, ανατροπή της κυβέρνησής τους, καταστολή των λαϊκών τους κινημάτων, υπονόμευση των εκλογών τους, και βομβαρδισμούς.
Όλα αυτά ήταν και είναι προϊόντα του σημαιοφόρου του φιλελευθερισμού, των ΗΠΑ, ο «προοδευτικός» πρόεδρος των οποίων, John F. Kennedy, σύμφωνα με τελευταίες έρευνες  έδωσε το ΟΚ για τον βομβαρδισμό της Μόσχας στη διάρκεια της κρίσης πυραύλων της Κούβας το 1962.
Και όπως είπε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών του Bill Clinton, Madeleine Albright, «αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε βία, αυτό είναι επειδή είμαστε η Αμερική. Ένα έθνος αναντικατάστατο. Στεκόμαστε ψηλά. Βλέπουμε το μέλλον καλύτερα απ όλους». Αυτός είναι και ο πιο πλήρης ορισμός του σύγχρονου, βίαιου φιλελευθερισμού.
Το 1957 γράφτηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ένα μυστικό υπόμνημα που πρόσφατα διέρρευσε, σε σχέση με την Συρία, στο οποίο τονίζονταν η ανάγκη πρόκλησης προβοκάτσιας, σαμποτάζ, επεισοδίων, κλπ με σκοπό να δικαιολογηθεί μια εξωτερική επέμβαση. Το συγκεκριμένο υπόμνημα θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί φέτος, από το Royal United Services Institute, το οποίο σε μια έκθεσή του με τίτλο A Collision Course for Intervention, αναφέρει πως «είναι πολύ πιθανό πως κάποιες δυτικές μυστικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται και επιχειρούν στη Συρία εδώ και πολύ καιρό».
Ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος μαγειρεύεται στη Συρία και στο Ιράν. Το Ισραήλ, που αποτελεί το πιο βίαιο δημιούργημα της Δύσης, ήδη κατέχει μέρος της Συρίας. Αυτό δεν είναι είδηση. Οι Ισραηλινοί κάνουν πικνίκ στα υψώματα του Γκολάν, για να παρακολουθήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο που κατευθύνουν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες από την Τουρκία, και που εξοπλίζουν και χρηματοδοτούν οι «μεσαιωνικοί» δεσπότες της Σαουδικής Αραβίας.
Έχοντας κλέψει την περισσότερη Παλαιστίνη, έχοντας επιτεθεί στο Λίβανο, έχοντας εξωθήσει στη πείνα τον λαό της Γάζας, και έχοντας φτιάξει ένα παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο, το Ισραήλ εξαιρείται από την σημερινή εκστρατεία παραπληροφόρησης, που έχει σκοπό την εγκαθίδρυση πελατειακών φιλοδυτικών καθεστώτων στην Δαμασκό και στη Τεχεράνη.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, η Δύση δεν θα παραμείνει αμέτοχη για πολύ ακόμη. Το Ισραήλ και η Αμερική ανησυχούν για το πυρηνικό και χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, φοβούμενοι μήπως ο Άσαντ αποφασίσει να δοξαστεί με ένα μπαμ! Ποιοι τα λένε αυτά; Οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή οι «ειδικοί» και οι κατάσκοποι.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΝΑΤΟ, η συμμαχία εξαπέλυσε 9.700 αεροπορικές επιθέσεις στη Λιβύη, το 1/3 των οποίων ήταν εναντίον μη στρατιωτικών στόχων. Οι απώλειες αμάχων ήταν πολλές, αλλά τα εγκλήματα αυτά δεν αποτελούσαν είδηση, αφού πλέον η ειδησεογραφική παραπληροφόρηση αποτελεί καίριο εργαλείο πολέμου.
Πριν από δυο μόλις μήνες, το λιβυκό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που ήταν αντίθετο στο καθεστώς Καντάφι, ανακοίνωσε πως «η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σήμερα στην Λιβύη, είναι κατά πολύ χειρότερη από την εποχή του Καντάφι». Παντού κυριαρχούν οι εθνοκαθάρσεις. Και άλλα παρόμοια.
Στην Δύση, οι θεωρητικοί με επιρροή, γνωστοί ως φιλελεύθεροι ρεαλιστές, εδώ και καιρό διδάσκουν πως οι φιλελεύθεροι είναι οι ειρηνιστές, αλλά και οι διαχειριστές των κρίσεων, και όχι αυτοί που τις προκαλούν.
Οι συγκεκριμένοι λόγιοι έχουν αφαιρέσει την ανθρωπιά από την μελέτη των εθνών, και την έκρυψαν μέσα σε μια πολύπλοκη ορολογία που απλά εξυπηρετεί τα πολεμοχαρή συμφέροντα. Κάνοντας την αυτοψία τους σε ολόκληρα έθνη, έχουν εντοπίσει «αποτυχημένα κράτη», αυτά δηλαδή που είναι δύσκολα να τα εκμεταλλευτούν, και κράτη «παρίες», αυτά που αντιστέκονται στην Δύση.
Το αν κάποιο καθεστώς είναι δημοκρατικό ή δικτατορικό δεν παίζει κανέναν ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που έχουν αναλάβει εργολαβικά την βρώμικη δουλειά. Από την εποχή του Νάσερ, έως την σημερινή Συρία, οι συνεργάτες των δυτικών φιλελευθέρων ήταν Ισλαμιστές (Αλ Κάιντα), με τις έννοιες της δημοκρατίας, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απλά να εξυπηρετούν ως άλλοθι τις κατακτήσεις.

http://www.globalresearch.ca/the-liberal-way-to-run-the-world-improve-or-well-kill-you/
S.A.