Γιατί η Ελλάδα και ο Ελληνισμός οφείλει να διεκδικήσει την επιστροφή της Ίμβρου και Τενέδου
Του Λεωνίδα Χρυσανθόπουλου,
Πρέσβη επί τιμή
Ας υποτεθεί ότι στο εγγύς ή απώτερο μέλλον αποφασίζονται προκαταρκτικές συζητήσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας εφ’ όλης της ύλης. Σε μία τέτοια συνάντηση,όπως μου ειχαν αναφέρει στο παρελθόν Τούρκοι συνάδελφοι, η Τουρκία θα θέσει το θέμα των βραχονησίδων,του νομικού καθεστώτος του Καστελόριζου,της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας,της ΑΟΖ της,μειονοτικά και άλλα. Η Ελλάδα θα θέσει το αυτονόητο και νόμιμο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών δικαιωμάτων στα 12 ν.μ, την διευθέτηση της υφαλοκρηπίδος και ίσως το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Συγκρίνοντας τις Τουρκικές επιδιώξεις με τις Ελληνικές βλέπουμε πόσο λίγες είναι οι Ελληνικές σαν αποτέλεσμα της πολιτικής ότι δεν διεκδικούμε τίποτα. Αυτό θα δημιουργήσει και δυσκολίες στους Έλληνες διαπραγματευτές.
Γι’ αυτό επιβάλλεται, επί τέλους να διεκδικήσει η Ελλάδα κάτι. Και αυτό είναι η επιστροφή της Ίμβρου και της Τενέδου με το νομικό επιχείρημα ότι η Τουρκία παραβίασε το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης.
Το άρθρο 14 αναφέρει τα εξής .”Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος παραμένουσαι υπό την Τουρκική κυριαρχία,θα απολαύωσι ειδικής διοικητικής οργανώσεως,αποτελουμένης εκ τοπικών στοιχείων και παρέχουσης πάσαν εγγύηση εις τον μη μουσουλμανικό ιθαγενή πληθυσμόν δι’ ότι αφορά εις την τοπική διοίκηση και την προστασία των προσώπων και των περιουσιών. Η διατήρηση της τάξεως θα εξασφαλίζεται εν αυταίς δι’ αστυνομικούς στρατολογουμένους μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπόμενης τοπικής διοικήσεως υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελή. Αι συνομολογηθείσαι ή συνομολογηθησόμεναι μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας συμφωνίαι, αι αφορώσαι την ανταλλαγή των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών, δεν θα εφαρμοσθώσι εις τους κατοίκους των νήσων Ίμβρου και Τενέδου.”
Με άλλα λόγια προεβλέπετο ένα καθεστώς με ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση για τα δύο νησιά και με αστυνομία αποτελούμενη κυρίως από Έλληνες για την προστασία των Ελλήνων. Ο πληθυσμός της Ίμβρου το 1923 ήταν 10.000 άτομα, 92% των οποίων ήσαν Έλληνες και της Τενέδου ήταν 2.500 άτομα, εκ των οποίων 1.500 ήσαν Έλληνες. Το άρθρο 14 ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίον ο Βενιζέλος δέχθηκε να μεταβιβασθούν τα νησιά στην Τουρκία. Η Τουρκία ουδέποτε εφάρμοσε τις διατάξεις του άρθρου 14 και από το 1926 ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Προσθέτοντας την επιστροφή της Ίμβρου και της Τενέδου στις Ελληνικές διεκδικήσεις, η Ελληνική θέση γίνεται ισχυρότερη στο ενδεχόμενο διμερών εφ’ όλης της ύλης διαβουλεύσεων με την Τουρκία γιατί επί τέλους διεκδικεί κάτι η Ελλάδα.
Για να υλοποιηθεί η διεκδίκηση αυτή θα πρέπει να αρχίσει απο τα ΜΜΕ της Ελλάδος μια πυκνή αρθρογραφία για το θέμα αυτό και να αναληφθεί από τις οργανώσεις των Ιμβρίων και Τενέδιων του εξωτερικού μια εκστρατεία ενημέρωσης της κοινής γνώμης στο εξωτερικό. Η διοργάνωση ημερίδων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ίσως αυξήσει τις πιέσεις προς οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση να το θέσει επισήμως. Για τις Γερμανικές αποζημιώσεις χρειάστηκαν 70 χρόνια. 96 χρόνια πέρασαν απο την Συνθήκη της Λωζάνης. Καιρός είναι να τεθεί επισήμως το θέμα της επιστροφής στην Ελλάδα της Ίμβρου και Τενέδου.
Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος
Πρέσβης επί τιμή
23.9.19
Σχόλια