ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ 19ον ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ

Μέχρι εκεί έφτασε η Αμερική: ζητούν από τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με ένα χαρτί τουαλέτας παραμάσχαλα. Και όχι μόνο με αυτό, αλλά και με ένα σωρό άλλα είδη που κάποτε τα παρείχαν δωρεάν τα σχολεία. Είναι μια τάση ανησυχητική, την οποία περιγράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και που φορτώνει στις πλάτες των γονέων τα οικονομικά βάρη τα οποία άλλοτε σήκωνε το κράτος με τα λεφτά των φορολογουμένων (σήμερα πού να περισσέψουν με τόσους τραπεζίτες;).

Ενα περιοδικό το «Σάλον», χαρακτηρίζει αυτή την τάση «ιδιωτικοποιήσεις από την πίσω πόρτα». «Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται κάτι παράλογο» γράφει η Αλίσα Μπατιστόνι. «Ομως, ποιος ρωτάει τους γονείς που παλεύουν καθημερινά να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους; Και γιατί το κράτος να φορτώνεται σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς πληρώνουν φόρους για να συντηρούνται τα δημόσια σχολεία;».

Οι ιδιωτικοποιήσεις από την πίσω πόρτα δεν περιορίζονται μόνο στα δημόσια σχολεία. Οι Πολιτείες του Μιζούρι, της Τζόρτζιας και της Αριζόνας ήδη έκαναν περικοπές στα συστήματα μεταφορών. Ετσι, χιλιάδες άνθρωποι δεν ξέρουν πια πώς να πάνε στη δουλειά τους. Καταφεύγουν λοιπόν σε ιδιωτικά μέσα μεταφοράς. Πολλές πολιτείες έχουν κόψει ακόμη και τις πιστώσεις για την πυροσβεστική και την αστυνομία, με αποτέλεσμα να υπάρχει υστέρηση στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών και της εγκληματικότητας. Οι περικοπές στο πυροσβεστικό σώμα υποχρεώνουν τους κατοίκους ευπαθών περιοχών να αναθέτουν σε ιδιωτικές εταιρείες πυρόσβεσης την προστασία των κατοικιών τους. Σαν να επιστρέφει έτσι ο χρόνος στην Αμερική του 19ου αιώνα, όταν ιδιωτικές πυροσβεστικές εταιρείες παράβγαιναν η μία με την άλλη ποια θα πρωτοσβήσει τη φωτιά για να εισπράξει την αμοιβή. Για να εξοικονομήσουν χρήματα από τον λογαριασμό του ηλεκτρικού, πολλές αμερικανικές πόλεις έχουν αρχίσει να σβήνουν ακόμη και τα φώτα στους φανοστάτες των δρόμων.

Οι ιδιωτικοποιήσεις από την πίσω πόρτα μειώνουν την ποσότητα και την ποιότητα των υπηρεσιών προς τους πολίτες. «Ασφαλώς, ορισμένες περικοπές είναι απαραίτητες σε χαλεπούς καιρούς» γράφει η Αλίσα Μπατιστόνι που ελπίζει πως αυτές οι περικοπές θα είναι προσωρινές, ώσπου να ξεπεραστεί η κρίση. «Ομως, όταν αποφασίζουμε πως είναι προτιμότερο να σβήσουμε τα φώτα στους δρόμους και να καταργήσουμε γραμμές λεωφορείων από το να φορολογήσουμε τους πλούσιους, είναι σαν να αποφασίζουμε πως η ποσότητα και η ποιότητα των δημόσιων αγαθών πρέπει να καθορίζονται από το πορτοφόλι εκείνου που αντέχει να τις πληρώσει».

Με τις περικοπές γενικά, όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στις υπόλοιπες χώρες που μαστίζονται από την κρίση, παίζεται ένα ανέντιμο παιχνίδι: όλες οι κυβερνήσεις τις χαρακτηρίζουν προσωρινές, χωρίς καμία τους να δεσμεύεται γι΄ αυτό. Και ελπίζουν ότι οι απλοί πολίτες, αργά ή γρήγορα, θα συνηθίσουν να ζουν μια φτωχότερη και λιγότερο αξιοπρεπή ζωή, ενώ οι πλούσιοι θα αγοράζουν με τα λεφτά τους τις υπηρεσίες εκείνες που άλλοτε το κράτος παρείχε σε όλους