Ο ανθόκηπος των «κηπουρών» του ΓΑΠ

                                                    Από την "ΑΞΙΑ"

Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα καταγραφεί με τα πιο μελανά χρώματα. Οταν θα έχει κάτσει εντελώς η σκόνη, ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποτιμήσει με την απόσταση του χρόνου το πρωτοφανές ναυάγιο στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα, εξαιτίας των ανερμάτιστων πολιτικών αλλά και των ανερμάτιστων ανθρώπων που βρέθηκαν στο πηδάλιο της διακυβέρνησης του τόπου.

Η χρεοκοπία έχει ονοματεπώνυμο, είναι αυτό του Γιώργου Παπανδρέου και των «κηπουρών» του, οι οποίοι συναποτελούσαν μια τρελή και φευγάτη παιδική χαρά.

Κληρονομώντας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου κλήθηκε, μετά τις ανεπάρκειες και τα τραγικά λάθη της κυβέρνησης Καραμανλή, να φορέσει το κουστούμι του πρωθυπουργού, φέρνοντας στη διακυβέρνηση της χώρας τους αντιεξουσιαστές - όπως του άρεσε να λέει.

Υποστηρίζοντας το τραγικό ψέμα «λεφτά υπάρχουν», υποσχέθηκε να κάνει την Ελλάδα Δανία της Μεσογείου. Πουλώντας αυτό το παραμύθι με μπόλικη γαρνιτούρα περί πράσινης ανάπτυξης, ανέλαβε την ευθύνη της χώρας σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο.

Αντιλαμβανόμενος, ωστόσο, το δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, στην αρχή επιτέθηκε κατά του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού πυροβολώντας στα τυφλά, ενώ στη συνέχεια, μιλώντας στα Συμβούλια Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δήλωνε χωρίς καμία αιδώ ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα.

Οταν κατάλαβε ότι το καράβι οδεύει προς τα βράχια, υπέγραψε χωρίς καμία διαπραγμάτευση ό,τι του υπέβαλαν οι δανειστές και οι πιστωτές μας, αφήνοντας τη χώρα έρμαιο στις διαθέσεις τους. Είχε μάλιστα τη φαεινή επικοινωνιακή ιδέα να μεταβεί στο ακριτικό Καστελόριζο και με δραματικούς τόνους να προβεί σε διάγγελμα, ενημερώνοντας τους Ελληνες πολίτες ότι η χώρα μπαίνει σε επιτήρηση! Τελικά ο «Τιτανικός» έπεσε στους πάγους και βυθιζόταν.

Τα όσα αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες από τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη αποδεικνύουν πόσο μοιραίοι και άβουλοι, ανεπαρκείς και ανίκανοι, αλλά κυρίως επικίνδυνοι ήταν όλοι αυτοί που βρέθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 2009-2011 και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Στο ενεργητικό τους μάλιστα εγγράφεται και το πρωτοφανές επίτευγμα να φέρουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Στερούμενη στοιχειώδους πολιτικού σχεδίου και στηριζόμενη σε ένα απολίτικο και ανεπαρκές οικονομικό επιτελείο, η κυβέρνηση Παπανδρέου με τους «κηπουρούς» της μας υποσχέθηκε ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2013.

Εχοντας στο τιμόνι της οικονομίας το κολεγιόπαιδο Γιώργο Παπακωνσταντίνου, δεν αντιλήφθηκε το αυτονόητο, για το οποίο επέμεινε ο τότε ισχυρός άνδρας και επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος-Καν, ότι πριν από το οποιοδήποτε μνημόνιο ήταν απαραίτητη η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Οταν δε το ζήτημα αυτό τέθηκε και από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, οι… φωστήρες του παπανδρεϊσμού είδαν εσωτερική  υπονόμευση.

Τώρα όμως που αποκαλύφθηκε το μεγάλο σκάνδαλο με το στικάκι το οποίο περιελάμβανε τη λίστα Λαγκάρντ, καταλαβαίνουμε πως ο μεγάλος τιμονιέρης της ελληνικής οικονομίας αντιμετώπιζε το πέρασμά του από την κυβέρνηση ως ευκαιρία για πολιτικό τουρισμό εντός και εκτός Ελλάδας.

Αντίθετα, η «Πασιονάρια» του παπανδρεϊσμού Λούκα αντιμετώπισε τη μνημονιακή Ελλάδα ως μεγάλο πολιτικό εργαστήριο. Τα πειράματα είχαν σκοπό να συνδέσουν το μνημόνιο με την αριστερή σκέψη και πρακτική, βασιζόμενα σε εμπειρίες της Λατινικής Αμερικής. Οταν ωστόσο τα αποτελέσματα δεν της άρεσαν, ξύπνησε μέσα της το αρχέγονο DNA του σοσιαλισμού λατινικού τύπου και άρχισε να σημαδεύει με τη σφεντόνα της τους τροϊκανούς, αντιμετωπίζοντάς τους ως υπονομευτές της εθνικής μας κυριαρχίας.

Αφοσιωμένη δε στους πολιτικούς πειραματισμούς της, δεν είχε τον χρόνο να ασχοληθεί στοιχειωδώς με τα κρίσιμα υπουργεία που της είχαν ανατεθεί, αρχικά το Ανάπτυξης και στη συνέχεια το Εργασίας. Εξ ου και η απορρόφηση του ΕΣΠΑ, που ήταν στην αρμοδιότητά της, γνώρισε πρωτοφανή καθίζηση, με αποτέλεσμα να πιάσει πάτο.

Από την άλλη, ο αρχιστράτηγος του Μεγάρου Μαξίμου Χάρης Παμπούκης, αν και ήθελε, δεν κατόρθωσε να κάνει πράξη σε έξι μήνες –όπως διατυμπάνιζε– το μεγάλο εθνικό εγχείρημα της αναδόμησης του ελληνικού κράτους. Βλέπετε, οι εμίρηδες επενδυτές από τη Μέση Ανατολή τού απορροφούσαν τον πολύτιμο χρόνο του. Και όπως αντιληφθήκαμε όλοι, τόσο το fast track όσο και η περίπτωση του Ελληνικού, που το σερβίριζε αγκαζέ με τη Λούκα ως bon fillet στους Καταριανούς, στέφθηκαν από απόλυτη αποτυχία.

Και βεβαίως κανένας δεν θα μπορούσε να αδικήσει τον πρώην πρωθυπουργό όταν είδε στο αριστοκρατικό πρόσωπο του Παύλου Γερουλάνου τον άνθρωπο που θα μπορούσε να προσδώσει στον ελληνικό πολιτισμό, τουρισμό και αθλητισμό έναν αέρα κοσμοπολιτισμού.

Ωστόσο, η επιλογή του αυτή προσέκρουσε στην αδυναμία του υπουργού στη γνωστή ρήση «νους υγιής εν σώματι υγιεί», με τον κ. Γερουλάνο όμως να φροντίζει περισσότερο το σώμα, ξεχνώντας εντελώς το πνεύμα. Εξάλλου, οι λίγες ώρες που αφιέρωνε στο υπουργείο του, αρκούσαν να διευθετήσει τις χρηματοδοτήσεις προς συγγενείς, φίλους και κολλητούς.

Τέλος, δεν υπήρχε καταλληλότερος άνθρωπος για το υπουργείο Περιβάλλοντος από έναν κηπουρό. Ως εκ τούτου, η προσωπική φίλη του πρώην πρωθυπουργού και συναθλήτρια στο γυμναστήριο Τίνα Μπιρμπίλη ανέλαβε το τιτάνιο έργο της πολυδιαφημιζόμενης πράσινης ανάπτυξης. Σημαντική θεωρήθηκε η προϋπηρεσία της στην «κομμωτική», αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή «χτένιζε» τις μνημειώδους πολιτικού λόγου ομιλίες του αρχηγού.

Ως ακτιβίστρια, σνόμπαρε κάθε είδους πρωτόκολλο εμφανιζόμενη ακόμη και στη Βουλή με το σακίδιο και τις ελβιέλες της. Αρνούμενη να συμφιλιωθεί με την ελληνική οικονομική πραγματικότητα, σχεδίαζε επί χάρτου μεγαλεπήβολα και ουτοπικά προγράμματα περιβαλλοντικής και οικιστικής ανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια συνάντηση φορέων στη Θεσσαλονίκη, έκανε το ακροατήριό της να την κοιτάζει απορημένο και αποσβολωμένο, ενώ ο αντισυμβατικός δήμαρχος της πόλης δεν κρατήθηκε και ακούστηκε να λέει «τι φρούτο είναι αυτή;».

Βέβαια, όπως όλα τα έξυπνα εργαζόμενα κορίτσια, προνόησε και για το μέλλον της, χρηματοδοτώντας ασυστόλως στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης εταιρείες φίλων και γνωστών. Οταν δε τα πεπραγμένα της στο υπουργείο είχαν καταντήσει ανέκδοτο και είδε πως το κλίμα δεν τη σήκωνε άλλο, έπεισε τον αρχηγό να τη στείλει στον ΟΟΣΑ για να συνεχίσει εκεί τη λαμπρή της καριέρα, ως πρέσβειρα της χώρας μας στον διεθνή οικονομικό οργανισμό. Χωρίς καμία γνώση για την οικονομία, φαίνεται ότι έχει την εντολή να κάνει εισοδισμό εμποτίζοντας τον ΟΟΣΑ με τις πράσινες αναζητήσεις της.

Πλάι στους «κηπουρούς» της κυβέρνησης υπήρχαν και οι «κηπουροί» του πρωθυπουργικού γραφείου. Το μεγάλο οικονομικό και πολιτικό άστρο του Κώστα Θέου… φώτιζε διαρκώς τις οικονομικές σκέψεις και αναζητήσεις του αρχηγού. Κι όταν ο Παπανδρέου αποχώρησε, ο οικονομικός του «φωστήρας» φρόντισε να τακτοποιηθεί ως αναπληρωτής δ/νων σύμβουλος στη ΔΕΗ, προκειμένου να δώσει τα φώτα του στην επιχείρηση, έναντι παχυλότατης αμοιβής.

Από την άλλη, η μάνα του λόχου, Ρεγγίνα Βάρτζελη, μετά την πρωτοφανή επιτυχία της στο έργο του συντονισμού της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, ετιμήθη με τον διορισμό της στη Βουλή. Η σύνταξη που παίρνει ως πρώην δημόσια υπάλληλος μετά τις περικοπές που έχουν γίνει είναι χαμηλή, γι’ αυτό και κρίθηκε αναγκαίο να συμπληρωθεί το εισόδημά της με τον διόλου ευκαταφρόνητο μισθό των υπαλλήλων του Κοινοβουλίου.

Στον ανθόκηπο του Γιώργου Παπανδρέου διαχρονική ήταν η αξία της εταίρας που συνόδευε τον αρχηγό στα συμπόσια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Πωλίνας Λάμψα. Οι πολύτιμες υπηρεσίες της αναγνωρίστηκαν όταν, έπειτα από εισήγησή του, εξελέγη διά βοής αντιπρόεδρος της πολύπαθης Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αλλωστε ο έχων την ευθύνη του ταμείου της οργάνωσης αυτής πρέπει να έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του προέδρου της.

Και για να θυμηθούμε τη γνωστή ρήση του Μάο Τσε Τουνγκ, αποδείχτηκε ότι στην Ελλάδα την ιστορία δεν τη γράφουν οι μάζες, αλλά οι κηπουροί, οι οποίοι, υποδυόμενοι τους πολιτικούς, έπαιξαν με τα σκαλιστήρια τους, υποσκάπτοντας το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Και όλα αυτά με την ανοχή των περισσότερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου ο αρχηγός, γνωρίζοντας καλά το περιβάλλον του κόμματος που κληρονόμησε, φρόντισε να φέρει στα νερά του όλα σχεδόν τα στελέχη του, μοιράζοντας ρόλους και αξιώματα.

Σφιχταγκαλιάζοντας από τη μια τους άλλοτε εκσυγχρονιστές, όπως την Α. Διαμαντοπούλου, τον Α. Λοβέρδο, τον Μ. Χρυσοχοΐδη, τον Δ. Ρέππα, και από την άλλη τους εκπροσώπους του βαθέος, πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, Χρ. Παπουτσή,  Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Ν. Αθανασάκη, Μ. Καρχιμάκη. Γ. Παναγιωτακόπουλο, Γ. Ραγκούση, όχι μόνο τους στραγγάλισε πολιτικά, μετατρέποντάς τους σε φανατικούς οπαδούς του, αλλά τους ευνούχισε, καθιστώντας τους στρατιωτάκια και χειροκροτητές του στα υπουργικά συμβούλια.

Το ίδιο συνέβη και με τον άλλοτε εσωκομματικό του αντίπαλο και τωρινό διάδοχό του. Ο πολύς Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά το σοκ που υπέστη το 2007, όταν και έτρεχε μόνος και βγήκε δεύτερος, προσέφερε τον εαυτό του ως θυσία, προκειμένου να σωθεί η πατρίδα και η παρτίδα. Αλλωστε, η αγκαλιά του ήταν τόσο μεγάλη, που μπόρεσε να χωρέσει όλα τα μπουμπούκια του κήπου. Ετσι, η βελούδινη διαδοχή είχε και υστερόγραφο: να παράσχει κάλυψη στον ΓΑΠ και στους «κηπουρούς» του.

Βιώνοντας, λοιπόν, όλοι μαζί τη μυθοπλασία τους, πίστευαν ότι σώζουν την Ελλάδα από τις απανωτές χρεοκοπίες. Με τιμονιέρη τον μεγάλο αρχηγό τους είχαν πεισθεί ότι οδηγούν τη χώρα σε μια νέα πολιτική ήπειρο.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς… χειρότερα δεν γίνεται.                                http://radar-gr.blogspot.gr/2012/10