"Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ"

Στη φωτογραφία (μερική Άποψη)Εκατοντάδες Σταυροί  Ελλήνων, Ανδρών ,Γυναικων , Παιδιών ,θύματα των Ελασιτών , όλοι τους αψευδείς μάρτυρες της Προσφοράς των Ελασιτών σ αυτον τον τόπο.

 Και όπως είπαμε οι εικόνες μιλάνε , η αντίσταση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ σε όλο της το Μεγαλείο. Αυτά τα έγκλήματα και οι ομαδικές σφαγές  Γυναικοπαίδων στο Μελιγαλά , έγιναν  έναμιση  μήνα πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ 29-8-1945

Αϊ κομμουνιστικαί οργανώσεις Πελοποννήσου, άφοϋ δια βιαίων αιφνιδιαστικών ή και δολίων τρόπων, διέλυσαν τάς έκεϊ έθνικάς ανταρτικaς οργανώσεις, άφοϋ έδολοφόνησαν τά ηγετικά πρόσωπα τών εθνικών οργανώσεων (Γιανακόπουλον, Βρετάκον, Καραχάλιον, Θεοχαρόπουλον, κλπ), άλλα και πολλούς έκ των απλών μαχητών, έκυριάρχησαν εις τήν περιοχήν.

Αρχίζει, τότε, ένα όργιον εγκληματικών ενεργειών κατατρομοκρατησεως τοϋ λαοϋ και προσπάθεια έξοντώσεως παντός αντιφρονούντος πολίτου, πολλοί των όποιων εζήτησαν καταφύγιον εις τά έξ ανάγκης συγκροτηθέντα «Τάγματα Άσφαλείας».

Αποκορύφωμα τοϋ εγκληματικού οργίου, ή «Πηγάδα τοϋ Μελιγαλά", όπου έφονεύθησαν κατά τόν πλέον κτηνώδη τρόπον, 1.500 περίπου άνθρωποι πάσης ηλικίας.

Ό έ.ά. Συνταγματάρχης Ηλίας Θεοδωρόπουλος εις τό βιβλίον του "Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ», αναφέρει, μέ πλήρη στοιχεία 1.142 άγρίως βασανισθέντας και κτηνωδώς δολοφονηθέντας "Ελληνας πολίτας, μεταξύ τών οποίων καΐ 75 νέοι, ηλικίας 14-20 ετών. (σ.σ και 8χρονος με τον Πατέρα του) 

ένα απόσπασμα εκ τοϋ  βιβλίου (σελ 117-120).

Ή έκτέλεσις τοΰ τερατουργήματος αρχίζει.

Πρόκειται περί εκδηλώσεων αφάνταστου άγριότητος τών κομμουνιστών κατά τής Ελληνικής Φυλής.

Ή παγκόσμιος ίστορία δεν έχει καταγράψει μεγαλύτερο.

Υπάρχουν βεβαίως αϊ όμαδικαί εκτελέσεις άπό τους Γερμανούς τών Εβραίων, τών 1.000 Καλαβρυτινών κ.ά 'Από τους Ρώσους τών 10.000 Αξιωματικών, Όπλιτών και Πολιτών Πολωνών εις τό δάσος τοϋ ΚΑΤΥΝ κ ά.

'Αλλά σάν τό μεγάλο ομαδικό έγκλημα τών 1.500 Ελλήνων είς Μελιγαλά τόν Σεπτέμβριον 1944 δεν ομοιάζει άλλο
Μόνον ένας μεγάλος εχθρός της Ελλάδος θά ήδύνατο νά συλλαβή και νά άποφασίση τέτοιο ομαδικό και τρομερό έγκλημα κατά ειδεχθή τρόπον και μέ ϋποχρεωτικήν παρουσία εις τόν τόπον της σφαγής, είς τήν ΠΗΓΑΔΑ τών κατοίκων τής περιοχής, συγγενών και φίλων τών σφαγιαζομένων

"Ας παρακολουθήσωμεν τήν έκτέλεσίν τοϋ μεγίστου αύτοΰ εγκλήματος.

Γύρωθεν τής ΠΗΓΑΔΑΣ συγκεντρώνουν οι βάρβαροι ύποχρετικώς τους κατοίκους τών πέριξ χωρίων διά νά παρακολουθήσουν τό θέαμα Τοποθετούνται είς τά χείλη τής Πηγάδας οι δήμιοι, οι έκτελεσταί, οι σφαγείς.

Τμήματα τοϋ ΕΛΑΣ παραλαμβάνουν από τό ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ άνά 100 κρατουμένους και δεμένους μέ καλώδια τρεις - τρεις τους μεταφέρουν είς τήν Πηγάδα.

Πολλοί μόλις έβγαιναν άπό τά Μπεζεστένι και προχωρούσαν προς τήν Πηγάδα ή'ρχιζαν νά τραγουδούν:
"Εχε γεια καημένε κόσμε "Εχε γεια γλυκεία ζωή Και σϋ δύστυχη Πατρίδα "Εχε γεια πάντοτεινή.

Ή θυσία τών Σουλιωτισσών είς τό Σούλι τό 1821 επαναλαμβάνεται τό 1944 κατά τόν πλέον τραγικώτερον τρόπον είς τόν Μελιγαλά.

Ή ελευθερία της Ελλάδος πληρώνεται και έδώ μέ πολύ Έλληνικόν αίμα.

Γυμνοί, ανυπόδητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίαι, ασθενείς, καλούνται άπό τά τέρατα νά βαδίσουν.

Οι περισσότεροι μουδιασμένοι άπά τήν άκινησίαν τόσων ήμερων δέν δύνανται νά βαδίσουν αμέσως και γρήγορα.

Οι κομμουνισταΐ σφάζουν αμέσως επί τόπου όσους δέν βαδίζουν γρήγορα.

Οί παρασυρόμενοι άπό τόν σφαγιασθέντα - είναι καϊ αυτοί δεμένοι μέ τό ιδιο καλώδιο - σφάζονται και αυτοί.

Όποιος τολμά κατά την διαδρομήν νά εΐπη έναν λόγον, ένα παράπονον ή νά τοϋ διαφυγή ένα βογγητό, ένας πόνος, σφάζεται αμέσως.

Κατά τήν διαδρομήν τών 2.500 καϊ πλέον μέτρων άπό τό ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ έχουν τεχνηέντως τοποθετηθεί κομμουνισταί καϊ προετοιμάζουν και προκαλούν τό πλήθος φωνάζοντες: θάνατος - θάνατος - θάνατος.

Μερικοί έξ αυτών ευρίσκουν εύκαιρίαν, τρέχουν και σφάζουν όσους θέλουν.

"Ετσι ποτέ δέν έφθασαν και οί 100 ζωντανοί άπό τά ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ είς τήν Πηγάδα.

Είς τήν ΠΗΓΑΔΑ οί δήμιοι, οί εκτελεστοί, οί σφαγείς παραλαμβάνουν κάθε τριάδα και τήν μεταφέρουν είς τά χείλη τής Πηγάδας, τους σφάζουν «μία μαχαιριά είς τήν κοιλίαν ή τήν καρδίαν ή τήν καρωτίδα» - και ήμιθανεΐς τους ρίπτουν μέσα.

Τοϋτο συνεχίζεται έπί 3 «ΤΡΕΙΣ" ημέρας άνευ διακοπής μέχρις ότου δέν υπάρχουν άλλοι.

Διά πολλούς εφαρμόζεται άγριώτερος τρόπος.

Μέ πελέκεις και κλαδευτήρια τους κόπτουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες.

Άπό τάς οίμωγάς τών ούτω άκρωτηρια-σθέντων, τά τέρατα ευφραίνονται και διασκεδάζουν και πριν αποθάνουν οί άκρωτηριασθέντες ρίπτονται άπό τους δήμιους των ήμιθανεϊς είς τήν Πηγάδα.

Τί είναι εκείνο πού ακούγεται άπό τήν Πηγάδα;

Αδύνατον νά καθορισθή.

Τό πλούσιον Έλληνικόν λεξιλόγιο ν αδυνατεί νά προφέρη λέξεις καί φράσεις διά τήν περιγραφήν του.

Ό πυθμήν της Πηγάδας κοχλάζει, τά έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, αϊ σάρκαι τών κρεουργηθέντων σφαδάζουν.

Αϊ οίμωγαί πληρούν τόν αέρα καί σπαράσσουν καρδίας.

Οί σφα­γείς μένουν ατάραχοι και συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνε­χίζουν τό μακάβριον έργον των.

Φρίκη, φρίκη, φρίκη.

Είς τήν Πηγάδα, είς τά Μπεζεστένι, είς την Μερόπην, είς τήν Ανθούσαν, είς τό Σολάκιον, είς τό Νεοχώριον έσφαγιάοθησαν α­διακρίτως, Ιερείς, Επιστήμο­νες, Αγρότες, Εργάτες, Έπαγγελματίαι, πάσης ηλικίας, νέοι καί γέροι αμφοτέρων τών φύλων».

Συνταγματάρχου ε.α Ηλία Θεοδωρόπουλου

Τα έγκλήματα του Μελιγαλά και από άλλη πηγή

15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές αλλά και ανακούφιση διότι το τραγούδι της Ελευθερίας αρχίζει να ακούγεται, να ανεβαίνει και να κατακλύζει βουνά και κάμπους.

Ξαφνικά όμως παγώνουν τα χείλη, διότι ένας νέος εχθρός φαίνεται εις τον ορίζοντα για να δείξει οτι τα βάσανα δεν τελείωσαν ακόμη.

Κι αυτή τη φορά ο εχθρός είναι "Έλληνες".

Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι κομμουνιστοσυμμορίται επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους.

Εις τας 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών συντρίβεται η φρουρά της πόλεως, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείον εισβολής και τότε, μετά από αγωνία και απεγνωσμένας προσπαθείας αποφασίζεται η ηρωϊκή έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους προς Μελιγαλά, την σπουδαιοτέραν βάσιν αντιστάσεως των Εθνικοφρόνων εις όλην την Μεσσηνίαν.

Έτσι λοιπόν εις τας 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγξ αποτελούμενη από πολεμιστάς, αλλά και πολύν άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι ελασίται γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας και ρημάζοντας το κάθε τι.

Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παληκάρια που αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά ολίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων,με επι κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή εις τους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεσις κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του απο 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμήν εκείνη εις 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώται, πολεμούν νυχθημερόν σαν λιοντάρια.

Εις τας 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνισταί, περιτράνως, οτι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιωνίων αξιών, φθάνουν αλλαλάζοντας κοντά εις τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων, για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό.

Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει, καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίται κατορθώνουν και εισχωρούν εις τας γραμμάς των αμυνομένων.  

12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944.

Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών  με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέππας.

Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος.

Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίαι εις το Νοσοκομείον με όλο το ιατρικόν προσωπικόν.

Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.

Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέσιν της βάζουν ένα κόκκινο πανί.

Εις τας 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια.

18 έγκριτοιΚαλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς εγλύτωσαν, οδηγούνται εις την Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν εις τα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.

Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τζουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την "πηγάδα" μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά εις τα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθησαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγήν των οικείων τους.

Η σελίς αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντοτε.

Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη εις αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του "Έλληνος" ψηλά, καθαρό, άσπιλλο.

Και τέτοιοι είναι και οι ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά.

Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους...ΘΝΗΤΟΙ,ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ

Ένα ποίημα που είχε αναρτηθεί στην Πηγάδα του Μελιγαλά

Διαβατά σε παρακαλώ  ,σταμάτησε το βήμα , 
και με μεγάλη προσοχή ,ανάγνωσε το ποίημα
Διάβατα αφού τα μνήματα ,καλά παρατήρησης ,
ένα σου δάκρυ πικρό ,ω'!  ξένε να αφήσεις
Να κάτσεις να συλλογιστείς , ότι αυτό το χώμα ,
σκεπάζει νιάτα ομορφιές ,με πονεμένο σώμα
Πούλια ήμασταν πετάγαμε και είχαμε ανθούς  για χρώμα
μα γρήγορα τους άμοιρους ,μας σκέπασε το χώμα ,
Ελεύθεροι θέλαμε να ζήσουμε για πάντα,
μας σφάξαν οι Κομμουνιστές μας ρίξαν στην πηγάδα.

ΚΑΤΟΧΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΤΟ 1944

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

ΤΟ ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η μάχη άρχισε με το λόχο του Γιάννη Βαλσαμάκη του δεύτερου τάγματος του ενάτου συντάγματος, στις 5.30 το πρωί (13/09/1944). Η έκρηξη μίας νάρκης που πάτησε ένας αντάρτης πρόδωσε τη διείσδυση Βαλσαμάκη, ο οποίος δέχτηκε καταιγιστικά πυρά από τους αναμένοντες ταγματασφαλίτες. Το τραγικό είναι ότι ο λόγος Βαλσαμάκη χτυπήθηκε και από πυροβολαρχία του ΕΛΑΣ. Τότε έγινε και η αντεπίθεση του Θεοφάνους η οποία ανάγκασε τους αντάρτες να βγούνε από τα πρώτα σπίτια και μια διμοιρία τους να πέσει στο ναρκοπέδιο που ήταν στο κτήμα Σμυρνή. Δεκαεφτά αντάρτες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Τους τραυματίες αποτελείωσαν με τα μαχαίρια οι ταγματασφαλίτες. Αποτέλεσμα της άτυχης αυτής ενέργειας ήταν να διαρκέσει η μάχη τρεις ημέρες και να αλλάξουν τα σχέδια του ΕΛΑΣ.
Διηγείται ο Δ. Β. Κλεφτόγιαννης: με διαταγή του Δεδούση χρησιμοποιήθηκα ως οδηγός του τρίτου τάγματος. Περάσαμε μέσα από το ποτάμι Μαυροζούμαινα κάτω και δεξιά από τα λιοτρίβια. Από το κτήμα του Μπούτου το τάγμα άρχισε να κινείται ακροβολισμένα. Η ζώνη ευθύνης του ήταν τα Ρεκέικα σπίτια. Η διάταξή του απλωνόταν από το ύψωμα που βρίσκεται το σπίτι του Μπούτου ως τον Άγιο Λια. Μας πήρανε είδηση πάνω στην κίνησή μας. Δεχτήκαμε πυρά από το ρολόι. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα. Η μάχη απλώθηκε ολόγυρα.
Αφηγείται ο Γιώργος Κανελλόπουλος: ο λόχος του Γιάννη Βαλσαμάκη στον οποίο ανήκα, προωθήθηκε τη νύχτα στην Ανθούσα (Zέζα). Στη συνέχεια ακροβολισμένοι ξεκινήσαμε για το Μελιγαλά. Τα ξημερώματα πλησιάσαμε το σπίτι του Τσιγαρίδη. Εκεί οι ταγματασφαλίτες είχαν εγκαταστήσει μόνιμα πολυβολεία. Ξαφνικά έσκασε μία νάρκη και προδόθηκε η κίνησή μας. Δεχτήκαμε καταιγιστικά πυρά. Ακροβολισμένοι πιάσαμε θέσεις στον κυπαρισσώνα. Με την καθοδήγηση του Γιάννη Βαλσαμάκη οι πίσω διμοιρίες αναρριχηθήκαμε τα κοντινά υψώματα. Η διμοιρία που πήγαινε μπροστά και δέχτηκε πρώτη τα πυρά δεν πρόλαβε να συμπτυχθεί στα υψωματάκια που είχαμε πιάσει εμείς κι όταν εκδηλώθηκε η αντεπίθεση Θεοφάνους, βρέθηκε εν κινήσει. Έπαθε μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες. Δυστυχώς δύο δικά μας οπλοπολυβόλα «μπρέντα» (ιταλικά) πάθανε εμπλοκή. Λειτουργούσε μόνο ένα αγγλικό οπλοπολυβόλο «μπρεν» που είχαμε και μας έσωσε. Δεχτήκαμε συνολικά τρεις αντεπιθέσεις που τις αποκρούσαμε όλες χωρίς να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις θέσεις μας. Στο λόχο μας είχαμε κι ένα αντιαρματικό. Το χειριζόταν πότε ο μηχανουργός Νίκος Σοφρονάς από την Καλαμάτα και πότε εγώ. Καταφέραμε για λίγο να εξουδετερώσουμε το πολυβόλο του ρολογιού. Ο Γιάννης Βαλσαμάκης αναστατωμένος από τις μεγάλες απώλειες της πρώτης διμοιρίας, πολεμούσε όρθιος χωρίς καμιά προφύλαξη. Το βράδυ της πρώτης ημέρας με έστειλε ο Βαλσαμάκης στη Σκάλα να φέρουμε σκαμπανικά και να φτιάξουμε πιο σίγουρες θέσεις. Δε χρειάστηκε όμως γιατί στο μεταξύ μας ήρθανε ενισχύσεις από το λόχο του Θανάση Καρδάση και πήραμε το πάνω χέρι.
Διηγείται Αρίστος Καμαρινός: Ο σταθμός διοικήσεως του τάγματός μου, αρχικά βρισκόταν στην Ανθούσα. Ο χώρος μεταξύ Ανθούσας και Μελιγαλά ήταν τελείως αποψιλωμένος από τους ταγματασφαλίτες για να έχουν ορατότητα. Μπροστά από τα πολυβολεία τους είχαν ναρκοπέδια και συρματοπλέγματα. Τις δύο πρώτες μέρες της μάχης το τάγμα μας κατάφερε να προωθηθεί στα υψώματα, που βρίσκονται ανατολικά της κωμόπολης. Ο σταθμός διοικήσεως μεταφέρθηκε από την Ανθούσα σε ένα ποιμνιοστάσιο σε ύψωμα, ανατολικά και απέναντι από τον Άγιο Λια. Τη δεύτερη νύχτα ήρθε στο σταθμό διοίκησης τάγματος, ο επιτελάρχης της μεραρχίας και κατά τη γνώμη μου ιθύνων νους της επιχείρησης, Σταύρος Νικολόπουλος. Μας είπε ότι από έλλειψη πυρομαχικών θα περιμένουμε ενισχύσεις την επόμενη από το ενδέκατο σύνταγμα. Όμως, η διοίκηση αποφάσισε να γίνει μια τελευταία προσπάθεια από ένα απόσπασμα επίλεκτων εθελοντών δυνάμεως εξήντα ή εβδομήντα ανταρτών με επικεφαλής το λοχαγό Κώστα Δασακίδη. Συγκεντρώσαμε πυρομαχικά από όλα τα οπλοπολυβόλα και τους μαχητές. Αφήσαμε μόνο πενήντα φυσίγγια στο κάθε οπλοπολυβόλο. Έτσι, συγκροτήθηκε το απόσπασμα που την επόμενη κατάφερε να κυριεύσει το ύψωμα του προφήτη Ηλία. Στη συνέχεια ενεργήσαμε γενική έφοδο. Είμαστε το πρώτο οργανωμένο τάγμα, που μπήκε στο Μελιγαλά. Με τηλεβόες ειδοποιούσαμε τους αντιπάλους να παραδοθούν και ταυτόχρονα απαγορεύαμε στους πολίτες να τους κρύψουν.
Αφηγείται ο Αντώνης Πέτρουλας: Ο λόχος μας είχε πιάσει θέσεις μέσα στο νεκροταφείο. Μαζί ήταν και η διοίκηση του ογδόου συντάγματος. Η οχύρωσή τους ήταν φοβερή. Είχαν πιάσει όλα τα επίκαιρα σημεία και ελέγχαν όλες τις διαβάσεις. Δεν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε. Μας θερίζανε με τα πυρά τους. Τους νεκρούς μας τους τρώγανε τα σκυλιά. Ήταν αδύνατο να τους πάρουμε και να τους θάψουμε. Σωστή κόλαση. Είχαν παγιδευμένα συρματοπλέγματα, ναρκοπέδια και φωλιές πολυβόλων. Όταν ήρθε η τηλεφωνική εντολή για γενική επίθεση, η διαταγή έλεγε: «Να μη φεισθήτε ουδενώς». Οι οβίδες από το μεγάλο κανόνι, όπου πέφτανε, κάνανε θραύση. Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός. Την τρίτη μέρα εξουδετερώθηκε το ρολόι. Οι αμυνόμενοι πανικοβλήθηκαν. Αρχίσανε οι εστίες να σηκώνουν λευκές σημαίες η μία μετά την άλλη. Ο Περρωτής αρχικά ξέφυγε. Τελικά τον πιάσανε μέσα σε μια καλαμιώνα.
Αφηγείται ο Βαγγέλης Μαχαίρας: Οι Γερμανοί είχαν αφήσει στο λιμάνι της Καλαμάτας ένα μεγάλο κανόνι. Με γερανό το μεταφέραμε στη Σκάλα, στη θέση Μπαλουκόραχη απέναντι από το Μελιγαλά. Είχαμε λίγα βλήματα. Περίπου δέκα. Πολύ μεγάλα. Στο λιμάνι ήταν στερεωμένο πάνω στο τσιμέντο με βίδες. Εμείς για να το στερεώσουμε, ανοίξαμε ένα λάκκο και βάλαμε βαριές πέτρες. Με την πρώτη βολή τις σκόρπισε. Το σηκώναμε με το γερανό, καθαρίζαμε το λάκκο και συνεχίζαμε. Περισσότερο προκαλούσε πανικό. Εκείνο που είχε ουσιαστικά αποτελέσματα ήταν ένα αντιαεροπορικό με το οποίο εξουδετερώσαμε το πολυβόλο του καμπαναριού. Με ένα δεύτερο αντιαεροπορικό χτυπούσαμε τα άλλα πολυβολεία τους. Όταν μπήκε μέσα στο Μελιγαλά το πρώτο τμήμα του ΕΛΑΣ, οι ταγματασφαλίτες παρατήσανε τη μάχη και φεύγανε προς κάθε κατεύθυνση. Το τμήμα μου έπιασε εκατόν είκοσι.
Αφηγείται ο Θανάσης Μαρκόπουλος: Από τη Σκάλα καταλήξαμε στο Νιοχώρι και κινηθήκαμε από ελιά σε ελιά προς το Μελιγαλά. Πιάσαμε θέσεις κοντά στα πρώτα σπίτια και χτυπούσαμε το ρολόι. Την Τρίτη ημέρα πήραμε εντολή να το καταλάβουμε. Στην περιοχή υπήρχαν πολλές φραγκοσυκιές. Παντού έβλεπες πτώματα, πολλά πτώματα ανταρτών. Κάναμε πολλές επιθετικές προσπάθειες. Φτάναμε ίσαμε τη Μάντρα αλλά μας αναχαιτίζανε. Όταν εξουδετερώθηκε το Μυδράλιο και τα οπλοπολυβόλα του ρολογιού καταφέραμε να καταλάβουμε το ύψωμα. Στη συνέχεια προχωρήσαμε στην πόλη για εκκαθάριση των εστιών. Πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι. Σε λίγο, όρμησε ο κόσμος μέσα στο Μελιγαλά αγανακτισμένος εναντίον των ταγματασφαλιτών. Είχανε σκοτωθεί δικοί τους, είχανε κακοποιηθεί οι αδερφές τους, είχανε κάψει τα σπίτια τους και ζητούσανε εκδίκηση. Την τρίτη και τελευταία ημέρα της μάχης (15/09/1944) με πρωτοβουλία του διοικητή τάγματος του Μελιγαλά Διονύση Παπαδόπουλου, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των ταγματασφαλιτών στο σπίτι του Γ. Θεοφιλόπουλου. Πήραν μέρος και οι: Δ. Περρωτής, ο ταγματάρχης Π. Καζάκος, ο Περ. Μπούτος, ο Λυκ. Λατζούνης, ο παπάς Πούλος Παπαδόπουλος, κι άλλοι. Ο διοικητής τάγματος του Μελιγαλά πρότεινε έξοδο. Το μυστικό για έξοδο είχε διαρρεύσει. Ένας πανικός απλώθηκε στην κωμόπολη. Βλήματα όρμου έπεσαν πάνω στο σπίτι κατά τη διάρκεια της σύσκεψης. Οι αναμενόμενες ενισχύσεις από το Στούπα δεν έφτασαν. Η σύσκεψη διαλύθηκε χωρίς απόδοση. Η κεραυνοβόλα επίθεση Πασακίδη είχε εκδηλωθεί και τα πράγματα πήραν το μοιραίο δρόμο τους.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Το επιτελείο του ΕΛΑΣ κατέληξε στην απόφαση, ότι ο Μελιγαλάς θα πέσει με τοπική επίθεση και κατάληψη του οχυρού του Άη Λια. Τη διεύθυνση της επιχείρησης ανέλαβε ο Κ. Πασακίδης με εθελοντές.
Η τελική επίθεση ξέσπασε ξαφνικά στις 11.30 πριν από το μεσημέρι. Καταιγιστικά πυρά από όλα τα πολυβόλα και το αντιαρματικό σφυροκοπούσαν το καμπαναριό και τις γύρω φωλιές πολυβόλων. Την ίδια στιγμή οι σαμποταριστές πλησίασαν και ανατίναξαν τα παγιδευμένα συρματοπλέγματα κι άνοιξαν έτσι περάσματα.
Αφηγείται Βασίλης Κλεφτόγιαννης: Το τμήμα αποδεκατισμένο έφτασε στη μάντρα και οι άντρες κόλλησαν επάνω. Κάποιος αντάρτης πέταξε μέσα στη μάντρα το μία νάρκη Ντερλεμάιν. Ένας ταγματασφαλίτης εκσφενδονίστηκε 5- 6 μέτρα ψηλά. Την ίδια στιγμή πετάξανε οι αντάρτες μερικές χειροβομβίδες στα χαρακώματα και καβαλήσανε τη μάντρα οι δικοί μας. Μέσα στην εκκλησία ήταν κρυμμένοι 2- 3 ταγματασφαλίτες με αυτόματα. Ώσπου να τους αντιληφθούμε και να τους εξοντώσουμε, μας σκότωσαν την τελευταία στιγμή το διμοιρίτη και τον καπετάνιο της διμοιρίας. Μέσα σε αυτή την κόλαση κινήθηκε ταχύτατα ο Κ. Πασακίδης με τους γενναίους του ως τον Άγιο Λια. Κατέλαβε το ύψωμα κι έστρεψε τα ταγματασφαλίτικα πυροβόλα προς την κωμόπολη. Ο Μπένος και ο Θεοφάνους προσπαθούν να αμυνθούν από τη μάντρα της ανατολικής πλευράς και να επιχειρήσουν αντεπίθεση. Ο πρώτος σκοτώνεται, ο δεύτερος εξαφανίζεται. Η αντίσταση παραλύει. Οι επιζώντες στα χαρακώματα συλλαμβάνονται. Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν δαιμονισμένα. Οι ταγματασφαλίτες σηκώνουν λευκές σημαίες. Ο Μελιγαλάς έπεσε. Ένα τμήμα ταγματασφαλιτών υπό τον ταγματάρχη Καζάκο διέσχισε τον κάμπο ανάμεσα στο Σολάκι και τη Μερόπη και ξέφυγε προς Δερβένι- Σούλι. Ο διοιητής των ταγματασφαλιτών προσποιείται το νεκρό και τελικά φτάνει στο χωριό του Βρωμόβρυση. Η ηγετική Περρωτής, Μπούτος, Γαλλόπουλος, Μαυρομιχάλης, Φραγκουδάκης συλλαμβάνονται, ενώ επιχειρούν να διαφύγουν. Ο Περρωτής είχε κρυφτεί σε μια γράνα στον κάμπο με τα σταφιδάμπελα. Κινητοποιήθηκαν οι οργανώσεις και τον συνέλαβαν. Τον πήγαν στη Μερόπη και τον παράδωσαν στην ηγεσία του ΕΛΑΣ. Κατά την μετακίνησή του ακολουθούσε πλήθος κόσμου που τον έβριζε και τον έφτυνε, ιδίως όσοι είχαν θύματα. Στο μεταξύ έφτασε στη Μερόπη και ο Άρης Βελουχιώτης με τριάντα έφιππους μαυροσκούφηδες. Ο αγανακτισμένος κόσμος από τα γύρω χωριά ορμά στο Μελιγαλά και ακολουθούν σκηνές, από ανεξέλεγκτα στοιχεία φρίκης.
Αφηγείται ο Θανάσης Πολίτης: Εγώ ήμουνα βορινά, από τη μεριά της Μερόπης. Στην κίνησή μας έπρεπε να περνάμε μέσα από φραγκοσυκιές. Μας «ψήσανε» τα φραγκάγκαθα, αλλά εμείς δεν αγρικάγαμε τίποτα! Προχωρούσαμε επάνω κατά πάνω! Τελικά δώσαμε πήραμε, τα καταφέραμε να καταλάβουμε το ύψωμα του Άη Λια. Θυμάμαι τον Κλάπα, το διοικητή μας, που αγκάλιασε και φίλησε το σκοπευτή μας που αχρήστεψε το πολυβόλο του ρολογιού. Μπήκαμε στο χωριό. Παντού πτώματα. Ήταν τρία μερόνυχτα άθαφτα και βρώμαγε ο τόπος. Μας δώσανε να φάμε μοσχάρι βραστό και δεν έτρωγε κανένας. Τα βλέπαμε τα πτώματα ανακατεμένα (ΕΛΑΣίτες και ταγματασφαλίτες) και δεν πήγαινε με τίποτα το φαί κάτω. Συγκροτηθήκανε συνεργεία και φορτώναμε τους νεκρούς σε κάρα. Αν τύχαινε να γνωρίζουμε κανέναν, γράφαμε το όνομά του σε ένα χαρτάκι και το κολλάγαμε πάνω του. Στην αρχή κάναμε γούβες μεγάλες, όπου υπήρχε κενός το νεκροταφείο και τους ρίχναμε δέκα – δέκα. Οι νεκροί όμως ήταν πολλοί και δε χωράγανε πουθενά. Βρεθήκαμε σε αμηχανία και δεν ξέραμε τι να κάνουμε! Πετάχτηκε ένας ντόπιος και είπε ότι υπάρχει μια Πηγάδα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα κάρα και τους ρίχναμε στην Πηγάδα, αδιακρίτως, ταγματασφαλίτες και ΕΛΑΣίτες.
Διηγείται ο Αριστ. Καμαρινός: Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης όλων των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑΡΚΕΣ. Εξαναγκαστήκαμε να το κάνουμε αυτό γιατί ενώ φρουρούσαμε το Μπεζεστένι, πλησίασε κάποιος σε μία τρύπα του τοίχου, φώναξε έναν κρατούμενο, κι όταν εκείνος πλησίασε, τον σκότωσε με το περίστροφό του. Μετά τη συγκέντρωση όλων των αιχμαλώτων ορίστηκε μία ανακριτική επιτροπή πρόεδρος της οποίας ήταν ο Γιάννης Καραμούζης και ένα από τα μέλη ο Γιάννης Σαραντόπουλος. Η πρώτη ενέργεια της επιτροπής ήταν να αφήσει τους νέους που ήταν κάτω από δέκα οχτώ ετών, τους γέροντες και τις γυναίκες. Την άλλη μέρα, μου είπε ο Βασίλης Κλεφτόγιαννης, κηδέψαμε εφτά ή οχτώ ΕΛΑΣίτες στο επάνω μέρος του νεκροταφείου. Αργότερα τους ξεθάψανε και τους πετάξανε… Νεκροί ΕΛΑΣίτες ως 155 στην Πηγάδα. 7- 8 θαμμένοι στο νεκροταφείο, 7- 8 θάψαμε κοντά στου Σμυρνή το κτήμα. Κα καμιά δεκαριά βαριά τραυματισμένοι που πέθαναν τις επόμενες ημέρες. Νεκροί ταγματασφαλίτες γύρω στους 400. Γύρω στους 25 ταγματασφαλίτες μεταξύ των οποίων ο ανθυπασπιστής Βασίλης Πανουσάκης και ο έφεδρος αξιωματικός Λιακόπουλος Άγγελος εκτελεστήκανε κάπου κοντά στο Σολάκι. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ ξεπερνούσαν τους 300.

Αποσπάσματα από τον τύπο της εποχής

Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 1945, σελίδα 2, δημοσιεύει τα εξής σχετικά: «ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΝΤΕΣ ΕΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ- ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΟΙ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΑΙ
Επέστρεψαν εκ Πελοποννήσου οι ιατροδικασταί Κ.Κ. Ψημάρας και Καψάσκης οίτινες επικεφαλείς ειδικών συνεργείων ενήργησαν εκταφάς πτωμάτων εκτελεσθέντων κατά το κίνημα, υπό ΕΛΑΣιτών, πολιτών. Κατά παρασχεθείσας σχετικάς πληροφορίας εκ των στοιχείων τα οποία εχει συγκεντρώσει η εισαγγελία Καλαμών εις την περιφέρειαν της Μεσσηνίας κατά την Κατοχήν και το κίνημα εξετελέσθησαν περί τα 7.500 άτομα. Εξ αυτών εξετάφησαν υπό των ιατροδικαστικών συνεργείων περί τα 1.500 πτώματα, εκ των οποίων 708 εις Μελιγαλά»
Άλλες εφημερίδες γράφουν άλλα και γενικά επικρατεί σύγχυση γύρω από τον ακριβή αριθμό των εκτελεσθέντων. Ο καθένας λέει ό,τι εξυπηρετεί τα πολιτικά του συμφέροντα. Και η τυμβωρυχία μετά τόσα χρόνια δεν έχει κοπάσει ακόμα. Το τραγικό είναι ότι χάθηκαν εκατοντάδες ελληνόπουλα προσπαθώντας να υπηρετήσουν, χωρίς να το ξέρουν, βρώμικα συμφέροντα ξένων αφεντάδων…
Απόσπασμα από το βιβλίου του Σπύρου Κατσουλέα: «Η Ελλάδα χωρίς στολίδια» σελίδα 188: «αποφασίζεται η εξαγωγή των πτωμάτων από την Πηγάδα. Υπηρετούσα τότε εκεί πλησίον. Κι από δύο εργάτες του συνεργείου πληροφορήθηκα θετικά ότι ανασύρθηκαν σχεδόν 600 πτώματα. Ύστερα, σταμάτησαν. Διαδίδεται με επιμονή ότι η εξαγωγή σταματά οριστικά λόγω της δυσοσμίας. Κάτι που δεν έγινε όμως από πολλούς πιστευτό. Υπενθυμίζω ότι πριν από τα θύματα είχαν ριχτεί στην Πηγάδα οι νεκροί αντάρτες της μάχης του Μελιγαλά».
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ 16/09/1944 αρ. φύλλου 11
Ο Μελιγαλάς είναι τώρα στα χέρια μας. Το φρούριο που οχύρωναν οι Γερμανοί και προδότες και το νομίζανε για απόρθητο, δεν μπόρεσε ούτε κι αυτό να αντέξει την ακατάβλητη ορμή, την τόλμη και την αυτοθυσία των ανταρτών μας. Και τούτη τη φορά δείχτηκε σε όλο τον κόσμο πως ο ΕΛΑΣ μας ήταν, είναι και θα παραμείνει ανίκητος και πως η λέξη του τούτη δεν είναι κούφιος λόγος μα πράξη σπαρταριστή κι ολοζώντανη.
Από το ίδιο φύλλο της εφημερίδας: Η μάχη του Μελιγαλά που άρχισε από προχθές (13/09/1944) το πρωί στις 05.10 πμ, τελείωσε νικηφόρα (χτες) στις 12 το μεσημέρι. Η καταστροφή των Ταγματασφαλιτών είναι τέλεια. Εκατοντάδες οι νεκροί και οι τραυματίες από τους προδότες. Στο μεταξύ συνεχίζεται η εκκαθάριση της πόλης από τους ηρωικούς αντάρτες μας. Ελάχιστοι μπόρεσαν να διαφύγουνε, μα κι αυτοί συλλαμβάνονται από το λαό των περιχώρων.
ΛΑΙΚΗ ΝΙΚΗ 18/09/1944 αρ. φύλλου 2
Η Συντριβή της Ταγματαλήτικης λυκοφωλιάς του Μελιγαλά
Τη χαραυγή της Τρίτης ο λαός της Άνω Μεσσηνίας ξύπνησε από το θανατηφόρο κελάηδισμα των πολυβόλων του ΕΛΑΣ και από τους φοβερούς κρότους των κανονιών του. Δεν άργησε να καταλάβει πως ο ελευθερωτής στρατός πατούσε το εκδικητικό ποδάρι του στην κολασμένη από τους προδότες γη. Με τις καμπάνες που έχει σαν σύνθημα, ξεσηκώθηκε σύσσωμος με τσεκούρια, σπαθιά, κλαδευτήρια και ρόπαλα για να πάει εκεί που πολεμούσαν τα αδέρφια του οι αντάρτες. […] Προς την τρίτη ημέρα της μάχης στρατός και λαός σε μεγαλειώδη εξόρμηση καταλαμβάνουν την πόλη. Κατά εκατοντάδες οι Ταγματαλήτες παραδίδοντες, άλλοι στους αντάρτες, κι άλλοι στην οργή του λαού που σα θάλασσα ξεχύνεται στους δρόμους ζητώντας εκδίκηση.
ΝΕΑΝΙΚΗ ΦΛΟΓΑ 22/09/1944 αρ. φύλλου 2
Η λυκοφωλιά του Μελιγαλά, ο προμαχώνας των μαχητών της Πελοποννήσου, δεν υπάρχει πια. Ύστερα από σκληρές και αιματηρές μάχες 60 ωρών οι σταυραετοί μας ξέπλυναν το άγος. Οι φονικότατη και ιστορική μάχη που συνέτριψε πάνω από 1.300 γερμανοπροδότες και μαζί το νομάρχη Περρωτή με την κουστωδία του, που χάρισε τη Λευτεριά στην αιματοβαμμένη ύπαιθρο της Μεσσηνίας, είναι γεμάτη τραγικό μεγαλείο.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΑΙ ΕΘΝΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ ΤΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΕΙΣ ΦΙΛΙΑ
ΟΙΧΑΛΙΑ (του ανταποκριτού μας). Οι εναντίων των ΜΑΥ Φίλια και των ανδρών του σταθμού χωροφυλακής η επίθεσις εγένετο υπό τας ακολούθας συνθήκας: Την 3ην πρωινήν της 31 Μαρτίου 40 περίπου συμμορίται υπό τους αρχηγούς αυτών Πέρδικαν και Ντόγκαν επιτέθησαν εναντίων των υπερασπιζόντων των χωρίων 100 ενόπλων ανδρών υπό των αρχηγών Νικ. Ανδρ. Αποστολόπουλον και ανδρών του σταθμού χωροφυλακής. Οι συμμορίται οπλισμένοι με βαρύ οπλισμόν επιτίθετο και με πρωτοφανήν λύσσαν. Οι υπερασπισταί του χωρίου διανεμημένοι εις 5 φυλάκια εμάχετο ηρωικώς. […] Διαρκούσης της μάχης δυνάμεις συμμοριτών την οποίαν ηκολούθουν γυναίκες και κορίτσια κατόρθωσε να εισχωρήσει εις το χωρίον όπου ελεηλάτησε και πυρπόλησε μετά των επίπλων και απάντων των ειδών τας οικίας των κάτωθι: […] Αι απώλειαι των συμμοριτών είναι 4 νεκροί και 16 τραυματίαι. (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 01/04/1948)
ΟΙΧΑΛΙΑ (του ανταποκριτού μας). Την 18ην τρέχοντος και περί ώραν 12 μεσημερινήν εκατονταμελής συμμορία υπό τον Αρχηγόν αυτής Μπάρτζου εκ Μερόπης, εισέβαλε εις την κωμόπολιν της Οιχαλίας αφού προηγουμένως έσπασε φυλάκια έξωθεν της κωμοπόλεως και της Μερόπης. Αφήρεσε άπαντα τα έγγραφα του Αρχείου του Αστυνομικού Σταθμού Οιχαλίας, ως και το τηλέφωνον, τις σφραγίδας, έγγραφα, βιβλία και αποστολάς εξωτερικάς και εσωτερικάς. Ακολούθως ανεχώρησεν εις Μερόπην και εκείθεν προς Καλύβια. (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 22/03/1948)
Πηγές:
Γ.Α.Κ. Αρχεία Νομού Μεσσηνίας
Στρατιωτικό Αρχείο του Ομοσπονδιακού Αρχείου της Γερμανίας
Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΝΟΜΟΥΣ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΡΙΜΠΑΣ
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ, ΝΙΚΟΣ Ι. ΖΕΡΒΗΣ – ΚΑΛΑΜΑΤΑ
ΚΑΛΑΜΑΤΑ: Κατοχή – Αντίσταση – Απελευθέρωση, ΝΙΚΟΣ Ι. ΖΕΡΒΗΣ – ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Ο Μπελογιάννης Διέταξε την Σφαγή του Μελιγαλά !

Τα Εγκλήματα του "Ανθρώπου με το Γαρύφαλο".
Το ΚΚΕ γεννά μόνο Δολοφόνους και Φασίστες!

Ο ΕΛΑΣ έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του στην Πελοπόννησο. Η διάλυση της αντιστασιακής ομάδας του Στούπα, με τη μάχη της Λεύκης και οι πρώτες σφαγές (κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, οι επώνυμες μαρτυρίες αναρίθμητες) αθώων Ελλήνων πολιτών από τον ΕΛΑΣ, έδειξαν που πήγαινε το πράγμα. Κι όμως, αν και στην Αθήνα αλλά και αλλού ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται πολλά «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν να υποθέσουν που πήγαινε το πράγμα. Αυτό, αν και ήδη οι μισοί Έλληνες και παραπάνω (όσοι αρνούνταν να συμπλεύσουν με το όργιο αίματος) είχαν ήδη χαρακτηριστεί από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλίτες», «φασίστες» και βάλτε.

Ακολούθησαν οι δολοφονίες του ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου και του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, αλλά και των δεκάδων συναγωνιστών τους ανταρτών. Φυσικά, οι κομμουνιστές απέκρυπταν μέσω τρομοκρατικών μεθόδων τη γνωστοποίηση της ύπαρξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως εκείνα στο χωριό Χαλβάτσου και στην Ποταμιά (δύο από τα περίπου 35 στρατόπεδα που διατηρούσε ο ΕΛΑΣ), όπου δεινοπάθησαν εκατοντάδες Έλληνες. Όλα δια χειρός του αιμοσταγούς και διεστραμμένου Γενικού Αρχηγού του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη (ανέλαβε το πόστο τον Απρίλιο του 1944, σκορπώντας τον όλεθρο), που έπνιξε στο αίμα το Βαλτέτσι (σκότωσαν εκεί οι κομμουνιστοσυμμορίτες πολλά γυναικόπαιδα), στο όνομα της «εκστρατείας» για το «κυνήγι της αντίδρασης», αλλά και το Φενεό, όπου χάθηκαν εκατοντάδες Έλληνες, που ρίχτηκαν στο εκεί σπήλαιο.

Την ίδια ώρα, ο προδότης Μπελογιάννης, ο ηθικός αυτουργός των σφαγών στην Πελοπόννησο, οργάνωνε τους κομμουνιστές φανατίζοντάς τους, επιβάλλοντας μάλιστα την αρχή της «οικογενειακής ευθύνης» που οδήγησε στις μαζικές σφαγές. Ακολούθησε η μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η σφαγή , μετά την πτώση της πόλης, άνω των χιλίων κατοίκων. Ο Μπελογιάννης, μαζί με τον Κουλαμπά και τον Πανταζή Φράγκο, ζήτησαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να μη μείνει τίποτα όρθιο και ζωντανό στο Μελιγαλά, ενώ από τον ασύρματο ο σφαγέας Άρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περί ταγματασφαλιτών δεν πρέπει να γίνεται λόγος περί αιχμαλώτων», όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του διαπρεπούς ομογενή μας Γιάννη Μπουγά (με τίτλο «Ματωμένες μνήμες 1940-45», εκδόσεις Πελασγός και γεμάτο αυθεντικές προσωπικές μαρτυρίες, ηχογραφημένες, από μάρτυρες των γεγονότων, στο συγγραφέα).

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Τη μάχη και την πτώση της πόλης στα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ακολούθησαν πλιάτσικο και εγκλήματα φρικτά. Όλα τα σπίτια των μη αριστερών λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ενώ οι «αντιδραστικοί» οδηγούνταν δεμένοι με καλώδια και σύρματα και κατά δεκάδες στην Πηγάδα στο Μπεζεστένι (δύο χλμ ΒΔ του Μελιγαλά), όπου και δολοφονούνταν, αλλά και στα γύρω χωριά (μόνο στο Νεοχώρι εκτελέστηκαν 150 άτομα, ενώ στο Σολάκιο και στην Ανθούσα, 200). Τα πτώματά τους τα πετούσαν στο βάραθρο. Αυτές ήταν οι εντολές από τους Άρη Βελουχιώτη, Νίκο Μπελογιάννη, Νικολόπουλο, Κλάπα, Ρουμπέα, Μπλάνα, Ωριών, Κουλαμπά, Ακρίτα, Βασίλη Μπράβο, Στάθη Καναβό, Τάκη Δορκοφίκη, Γιάννη Καραμούζη, Ηλία Δεδούση και Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο και την κομμουνιστική σία που παρείχε τις «καταστάσεις» του ΕΑΜ (πολλοί εκ των δραστών των δολοφονιών στο Μπεζεστένι ζουν ακόμη και παίρνουν σύνταξη αντιστασιακού, εκ των οποίων και κάποιος αντάρτης του ΕΛΑΣ από το χωριό Πλατύ, ο Μ., που έσφαξε ενώπιον πολλών μαρτύρων τον ίδιο τον αδελφό του, θέλοντας προφανώς να δώσει τα διαπιστευτήριά του). Παραθέτουμε ονόματα μερικών εκ των κομμουνιστών δραστών των μαζικών δολοφονιών στην Πηγάδα, για την ιστορία: Κωνσταντίνος Μπράβος, Διονύσιος Ελ. Σκλήρης, Ηλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρήστος Νερούλιας, Αλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντίνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρήστος Γεωργανάς... Δεν τους ξεχνούμε. Οικογένειες ολόκληρες Ελλήνων ξεκληρίστηκαν διαχειρός τους... Ο ίδιος ο Καραμούζης γράφει ότι «ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Νίκος Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν...».

ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

«Οι εις το Μπεζεστένι ευρισκόμενοι ήσαν εις την διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, όστις πήγαινε μέσα και συνελάμβανε όποιον ήθελε της αρεσκείας του, όπως ο τσοπάνος διαλέγει το σφακτό που θέλει να σφάξη, τον οδηγούσε έξω και τον εκτελούσε... Τους έκοβαν, άλλων το κεφάλι, τα χέρια, την μύτην, δηλαδή τους κακοποιούσαν, τους εβασάνιζαν πρώτα επάνω εις ένα κορμόν συκιάς με μάχαιραν ή πέλεκυν και τους έρριπτον εις την Πηγάδα έως ότου εκκαθάριζον εκείνους που ήθελον», μαρτυρεί ο ιερέας Παν. Παπαδόπουλος. Έσπαζαν σε πολλές περιπτώσεις όλα τα άκρα των θυμάτων και τους τύφλωναν, ενώ δολοφονούσαν τα παιδιά με τσεκούρια και μπαλτάδες (αλλά και με κλαδευτήρια!) μπροστά στους γονείς, ικανοποιώντας έτσι τα σαδιστικά τους ένστικτα. Οι δολοφονημένοι στην Πηγάδα υπολογίζονται σε 1154 (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών), ενώ ο Καραμούζης ανεβάζει τον αριθμό στους 1200. Μιλάμε για περίπου 13 κουστωδίες κρατουμένων... Η σφαγή των (κυρίως αμάχων) διήρκεσε από τις 17 ως τις 20 Σεπτεμβρίου.

OΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ

Κι όμως ακολούθησαν περισσότερες κομμουνιστικές μεθοδεύσεις, όπως η συστηματική σπίλωση της μνήμης των θυμάτων με σκοπό την ηθική δολοφονία τους, μετά τη φυσική. Η αγυρτεία και η αλητεία στο απόγειό τους! Για την ιστορία: από την Πηγάδα η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών έβγαλε 500 ως 600 πτώματα (αδύνατον να αναγνωριστούν οι περισσότεροι, λόγω προχωρημένης αποσύνθεσης, η ίδια κατάσταση και στο Φενεό) τον Σεπτέμβριο του 1945 και σταμάτησε λόγω των συνθηκών και της απειλής κατά της δημόσιας υγείας, αν και υπήρχαν ακόμα πολλά πτώματα στο βάραθρο. Για τη σφαγή στο Μελιγαλά δικάστηκαν 31 άτομα από το στρατοδικείο της Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1949. Εξ αυτών, όπως μας πληροφορεί ο Γιάννης Μπουγάς (επικαλούμενος δημοσιεύματα της εποχής των εφημερίδων της πόλης «Θάρρος» και «Σημαία»), 13 κομμουνιστές φονιάδες καταδικάστηκαν σε θάνατο, 11 σε ισόβια και επτά αθωώθηκαν.πηγη:http://kopanakinews.wordpress.com/αποσπασματα δημοσίευσεων  απο τοπικά blogs και τοπικό τύπο