Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση Σαμαρά

Ακούω την λογική της χρεοκοπίας από πολλούς, να αναπαράγεται ωσάν να είναι το γιατρικό για τη νόσο μας. Αν χρεοκοπήσουμε άτακτα θα ζήσουμε, λένε, μεν δύσκολα αλλά θα είμαστε υπερήφανοι. Και αν δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα; Και ποιόν θα κρεμάσουμε στο Σύνταγμα αν με  την χρεοκοπία δεν είναι καλύτερα;

Αγνοούν ορισμένοι αναλυτές που επιχειρηματολογούν υπέρ της άτακτης χρεοκοπίας, της άρνησης χρέους, της δραχμής και δεν ξέρω εγώ υπέρ τι άλλου, με το βασικό επιχείρημα ότι χειρότερα δεν γίνεται, ότι πράγματι, υπάρχουν και χειρότερα. Και δεν θα σας μιλήσω για τις δυσκολίες εφοδιασμού της χώρας ή πληρωμής μισθών και συντάξεων διότι δεν χρειάζεται. Ας υποθέσουμε δε, για την οικονομία της κουβέντας, ότι υιοθετώ όλα τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Πείτε μου μόνο ένα. Πόσο καλύτερα θα είμαστε με άτακτη χρεοκοπία, ενόσω έχουμε ακόμα πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή το σύνολο των εσόδων, σε σχέση με το σύνολο των δαπανών πλην χρεολυσίων και τόκων δανείων, είναι ακόμη ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΟ), και με δεδομένο ότι κανείς δεν δανείζει έναν που τελεί σε πτώχευση, εκτός αν θέλει να σκυλεύσει στο πτώμα του; Μήπως έτσι απλώς θα οδηγούμασταν πολύ πιο γρήγορα σε αιματοκύλισμα και σε αναζήτηση εύκολου αποδιοπομπαίου τράγου;

Γιατί δεν σκεφτόμαστε άραγε ποιον εξυπηρετεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας; Μήπως πίσω από τα όμορφα λόγια και τις υπερβολές, κρύβονται συμφέροντα και παράγοντες που επενδύουν στο να σκάσει αυτή (η χρεοκοπία) στα χέρια του, να καεί και αυτός πολιτικά, ώστε να ολοκληρωθεί ο κατακερματισμός της πολιτικής ζωής της χώρας, και να ελεγχτεί πιο εύκολα η χώρα, έχοντας από τη μια πρόθυμες μνημονιακές, δωσιλογικές πολιτικές οντότητες καιροσκόπων και υπηρετών και από την άλλη μικρές, ακραίες, αντιμνημονιακές δυνάμεις και σχηματισμούς που θα οδηγήσουν τη χώρα στη σύγκρουση και την αταξία;

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι κόμμα του κεντροδεξιού πολιτικού φάσματος, λαϊκό, φιλελεύθερο, πατριωτικό. Δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, δεν είναι κόμμα ανεύθυνο. Ο Αρχηγός της είναι ένας αστός, με πατριωτικές καταβολές, πολιτικός που εδράζει την πολιτική του όχι σε ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά σε ό,τι είναι αναγκαίο για τον τόπο. Στο πρόγραμμά της πάντα κυριαρχούσαν οι έννοιες της ελεύθερης ιδιωτικής οικονομίας, με εποπτικό το ρόλο του κράτους, των ιδιωτικοποιήσεων, της κοινωνικής συνοχής, της ενίσχυσης της υγιούς παραγωγικής βάσης της οικονομίας, της αντίστασης στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, του εξορθολογισμού δημοσίων δαπανών, του περιορισμού ανισοτήτων, της κατάργησης σκανδαλωδών προνομίων ημετέρων.

Σήμερα πλέον είναι και η μόνη πολιτικά και ιδεολογικά συντεταγμένη δύναμη εντός ελληνικού πολιτικού σκηνικού, με Αρχηγό που ξέρει που πατάει και προοπτική κυβερνησιμότητας. Όχι μόνο γιατί αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη διέγνωσε εγκαίρως τα αδιέξοδα των πολιτικών του Μνημονίου και τις ανεπάρκειες της κυβερνητικής θητείας Παπανδρέου, αλλά γιατί κυρίως τώρα, που είναι η πιο σημαντική στιγμή της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής μας ιστορίας, διαθέτει τα άντερα για να το πω πιο εκλαϊκευμένα, να πάει κόντρα στο ρεύμα, κόντρα σε αυτούς που προσδοκούν χάος και αίμα, χτίζοντας πολιτικές καριέρες και επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω στη χρεοκοπία. Αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύεται στη μόνη ελληνική, ουσιαστική πολιτική δύναμη, που δύναται να αποτελέσει αξιόπιστο και φερέγγυο συνομιλητή και εταίρο μετά τις εκλογές, τόσο σε σχέση με τους λοιπούς Ευρωπαίους, όσο και σε σχέση με τους Ιδιώτες δανειστές. Οι επίσημοι άλλωστε μέχρι σήμερα διαπραγματευτές της Ελληνικής Πολιτείας (Παπαδήμος, Βενιζέλος, Κουτσουμάνης, Λοβέρδος, κλπ), πέραν της διαπραγματευτικής τους ανεπάρκειας, είναι όλοι άνθρωποι του Παπανδρέου, άνθρωποι καμένοι πολιτικά, πολιτικοί νάνοι στην πραγματικότητα, που λίγα θετικά μπορεί να τους αναγνωρίσει κανείς στα πεπραγμένα τους.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση και ο Αρχηγός της ουδέποτε αμφισβήτησε το στόχο των Μνημονίων. Γιατί ως στόχος είναι λογικός και ευκταίος. Αμφισβήτησε σφόδρα το μίγμα πολιτικής και μέτρων που περιγράφουν τον τρόπο υλοποίησής του. Και κοινή συνισταμένη όλων των μέτρων, των μνημονίων, των προγραμμάτων ανταλλαγής ομολόγων που είναι διατεθειμένος να κουβεντιάσει, είναι οι εξής τέσσερις βασικότατοι σε εθνικό επίπεδο διαπραγμάτευσης, πυλώνες.

(α) Να παραμείνει η χώρα εντός Ευρώ και θεσμών Ε.Ε.

(β) Να καταστεί το Χρέος βιώσιμο

(γ) Να εφαρμοστεί πρόγραμμα (και τα συνοδεύοντα αυτού μέτρα) που θα μειώνει το έλλειμμα, χωρίς, όχι μόνο να αυξάνει την ύφεση, αλλά ει δυνατόν, αντιστρέφοντάς την.

(δ) Να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή.

Η Ευρώπη διέρχεται μια κρίσιμη περίοδο όχι μόνο στα οικονομικά της αλλά και στα πολιτικά αυτής πράγματα. Οι, τιμωριτικής κατεύθυνσης, οικονομικές πολιτικές που υιοθετεί εσχάτως, εμπνευσμένες από μια νεοπουριτανική ιδεοληψία των βορείων κυρίως κρατών – μελών της, προκαλούμενη από την εφήμερη ταμειακή τους ρευστότητα και την οικονομική τους ισχύ, δεν πλήττει μόνο το θεσμό της ευρωπαϊκής ενοποίησης αλλά και τα ίδια τα κράτη μέλη. Ήδη και άλλες χώρες, κυρίως αυτές της περιφέρειας, υφίστανται το στενό μαρκάρισμα αυτών των πολιτικών που είναι αδιέξοδες. Το αδιέξοδο αυτό δεν θα συνεχιστεί όμως για πολύ. Διότι έχει αρχίσει πλέον να κλονίζει συθέμελα τη βάση του εγχειρήματος, που δεν είναι ούτε οι οικονομικές συγκλήσεις, ούτε τα διαρθρωτικά προγράμματα, ούτε οι ευρωθεσμοί, αλλά η ανάγκη να συμφιλιωθεί η διαλυμένη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Ευρώπη, να καταλαγιάσουν τα μίση και οι έχθρες μεταξύ των λαών της και να συνεργαστούν όλοι από κοινού για την υλοποίηση ενός κοινού οράματος για τις επόμενες γενεές. Η  βάση κλονίζεται γιατί σύντομα ο χωρισμός σε Βορείους και Νοτίους, σε ανεπτυγμένους και σε παρίες θα λάβει διαστάσεις ρήξεως και κανείς, μα κανείς, δεν επιθυμεί να ξαναδεί την Ευρώπη να χωρίζεται σε στρατόπεδα.

Με τις Γενικές Εκλογές στη Γαλλία και στη Γερμανία να επίκεινται, οι δύο χώρες – ατμομηχανές του οικοδομήματος και βασικοί του χρηματοδότες, θα έρθουν τελικά στο προκείμενο, που είναι να βάλλουν το χέρι στην τσέπη και να δώσουν λύση σε ένα πρόβλημα που δεν είναι ελληνικό, αλλά που κάλλιστα θα μπορούσε να διαλύσει το εγχείρημα. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει με Ευρωομόλογο, με τύπωμα χρήματος, με στήριξη από την ΈΚΤ ή με άλλα μέσα. Η χώρα μας ωστόσο δεν έχει κανένα συμφέρον να διαλέξει τώρα την δονκιχωτική εκδοχή του ευγενούς εθελοντικού πτωχεύσαντος, που σε μια μοναδική επίδειξη ηρωισμού και πατριωτικού μεγαλείου, αποφασίζει να αποσυνδέσει το σωληνάκι που τον συνδέει με τον ορό, διαλέγοντας ένα τιμημένο θάνατο, όταν είναι προφανές πλέον ότι σε όλη την Ευρώπη και αντίληψη της λάθους συνταγής που χορηγήθηκε στη χώρα μας έχει αρχίσει να καλλιεργείται και, εν όψει πολιτικών εξελίξεων στις μεγάλες χώρες της Ηπείρου, ο συσχετισμός δυνάμεων, αλλά και το ρευστό οικονομικό περιβάλλον, μας παρέχουν κάποια ψήγματα αισιοδοξίας ότι θα μπορούσαμε, εκμεταλλευόμενοι τις κατάλληλες ευκαιρίες, να μεταβάλλουμε, την τελείως αρνητική μας εικόνα στο εξωτερικό αλλά και τις εφαρμοζόμενες σε εμάς, πολιτικές.

Αλλά και στο κοντινό μας γεωπολιτικό περιβάλλον συμβαίνουν κρίσιμες ανακατατάξεις που ενώ, εκ πρώτης όψεως, δεν σχετίζονται άμεσα με τα οικονομικά, εντούτοις είναι εξίσου σημαντικές. Η γειτονιά μας στην Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική φλέγεται, ενώ η διεθνής κοινότητα και το Ισραήλ, εταίρος οικονομικός και ενεργειακός του ετέρου ελληνικού κράτους, της Κύπρου, είναι έτοιμο για επίθεση στο Ιράν, τον κύριο προμηθευτή μας σε ορυκτά καύσιμα και κυρίως πετρέλαιο. Οι Η.Π.Α. ενόψει εκλογών δεν είναι απίθανο να προκρίνουν τελικά μια επίθεση έστω και περιορισμένης κλίμακας στο Ιράν για να τονωθεί το ηγετικό προφίλ του Αμερικανού Προέδρου. Στην Τουρκία ο Ερντογάν φημολογείται ότι ασθενεί και οι Κεμαλιστές είναι βέβαιο ότι έχουν μια μοναδική ευκαιρία τα τελευταία δέκα χρόνια να του στήσουν κάποια συνομωσία ή προβοκάτσια. Ποιος αποκλείει αυτό να γίνει εις βάρος της χώρας μας που, χωρίς συμμάχους, χωρίς εταίρους, πτωχευμένη και με εξαντλημένο τον λαό της, θα ερχόταν αντιμέτωπη με ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Ο Ηγέτης που φιλοδοξεί λοιπόν να οδηγήσει τη χώρα που με ασφάλεια σε φουρτουνιασμένα νερά και δεν επενδύει στην καταστροφή και την εύκολη δημαγωγία, οφείλει να βλέπει τις μεγάλες εικόνες. Η πρόσκαιρη γκρίνια και ίσως, η δημοσκοπική κάμψη, είναι απείρως πιο διαχειρίσιμη κατάσταση από τις στάχτες της χρεοκοπίας και την καμένη γη της καταστροφής που κρύβουν επιμελώς οι Σειρήνες της άτακτης χρεοκοπίας.

Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πήρε πάνω του ένα ρίσκο και μια ευθύνη που δεν του αναλογεί. Εκτιμώ ότι δεν το κάνει γιατί είναι μόνο καλός Χριστιανός, αλλά γιατί είναι διορατικός και έμπειρος πολιτικός, Οφείλουμε, εφόσον είμαστε καλόπιστοι μαζί του να στηρίξουμε τις επιλογές του. Πολύ σύντομα θα φανεί αν είχε δίκιο ή όχι. Σε ότι με αφορά εξηγώ στο παρόν σημείωμα μου, γιατί επιλέγω να τον στηρίξω και να σταθώ αλληλέγγυος με τα όσα επιλέγει. Ελπίζω να έχω «διαβάσει» σωστά το σκεπτικό του.

Υπάρχουν μόνο ένα – δύο ζητήματα που από τώρα και στο εξής θα πρέπει να προσέξει.

Πρώτον, να γίνουν εκλογές πριν το Πάσχα. Δεν χωρεί άλλη αναβολή. Όχι μόνο για πρακτικούς σκοπούς αλλά και για πολιτικούς. Δύσκολα θα μπορέσει μετά τα εξηγήσει στο κομματικό και μη ακροατήριό του την παράταση της κυβερνητικής θητείας ενός δοτού Πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού και περιορισμένης χρονικής διάρκειας.

Δεύτερον, να προετοιμάσει και να ξεδιπλώσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα, ώστε να το θέσει στη βάσανο του διαλόγου και να δημιουργήσει αίσθημα αισιοδοξίας και ρεύμα πλειοψηφικό. Ένα εφαρμόσιμο, ευέλικτο πρόγραμμα, που, παρά τους περιορισμούς των Μνημονίων έχει χαμηλού δημοσιονομικού κόστους αναπτυξιακές παραμέτρους και κατευθύνσεις, θα αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο στην όποια δημοσκοπική απώλεια λόγω των τωρινών επιλογών, θα δημιουργήσει αίσθημα ανακούφισης στην πανταχόθεν βαλλόμενη οικονομική τάξη της χώρας μας, αλλά και θα αποτελέσει το καλύτερο διαβατήριο υπεύθυνης οικονομική πολιτικής για τον εξωτερικό παράγοντα.Antinews