Που θα οδηγήσει η εξέγερση των λαών του αραβικού κόσμου;
Στην Αίγυπτο, είχαν σημειωθεί διαδηλώσεις και εξεγέρσεις το 1977 επί εποχής Anwar Al-Sadat, ο οποίος δολοφονήθηκε και τον διαδέχθηκε ο Mubarak. Οι αιτίες των τότε εξεγέρσεων ήταν οι νεοφιλελεύθερες αυστηρές πολιτικές που είχε υπαγορεύσει το ΔΝΤ στον Sadat. Πολιτικές που έθιγαν το εισόδημα και τη διαβίωση των απλών πολιτών. Το καθεστώς αντέδρασε, και χρησιμοποίησε τη βία και το στρατό για να τις καταστείλει, (μαζί με κάποιες σκόρπιες υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις). Έτσι, η εξέγερση του 1977 είχε άδοξο τέλος. Σήμερα, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική, και τα παγκόσμια αφεντικά ψάχνουν για διαφορετικές μεθόδους ελέγχου των λαών του αραβικού κόσμου. Η στρατιωτική βία δεν ενδείκνυται.
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ, από τη μία στηρίζουν με τη ρητορική τους τους διαδηλωτές, αλλά από την άλλη προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν το υπάρχον στάτους κβο. Υποστηρίζουν τα καθεστώτα υπογείως, επειδή αυτά τους είναι απαραίτητα. Να σημειωθεί, πως οι ΗΠΑ και η ΕΕ απλώς εκπροσωπούν τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα.
Στη Τυνησία η κατάσταση ηρέμησε. Η δομή του παλιού καθεστώτος συνεχίζει να υπάρχει. Πολλοί από τους αξιωματούχους του πρώην καθεστώτος παραμένουν στην εξουσία. Ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ, Jeffery D. Feltman, που στάλθηκε στη Τύνιδα για να συνεισφέρει στο σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, είναι γνωστός από τη θητεία του ως πρέσβης στη Βηρυτό, όπου συστηματικά εργάζονταν ενάντια στα συμφέροντα του Λιβάνου.
Οι μηχανισμοί της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ που στήριζε τον πρώην δικτάτορα Ben Ali, παραμένουν στη θέση τους. Οι κινητοποιήσεις του λαού της Τυνησίας ηλεκτροδότησαν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, αλλά τελικά δεν κατέληξαν σε μια ουσιαστική αλλαγή του καθεστώτος. Αυτό που έγινε, ήταν απλά ένα μικρό face-lift, κάτω από το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί το παλιό καθεστώς. Το παγκόσμιο κεφάλαιο συνεχίζει να ελέγχει τη Τυνησία. Οικονομικές συμφωνίες όπως αυτές με το ΔΝΤ, την ΕΕ (Μεσογειακή Ένωση), και τις ΗΠΑ, συνεχίζουν να ισχύουν και να πνίγουν τον λαό της Τυνησίας.
Η σημερινή κατάσταση του αραβικού κόσμου θυμίζει την Ευρώπη του 1848. Οι τότε συνθήκες ήταν παρόμοιες με τις σημερινές. Φτώχια, ανεργία, εκμετάλλευση, έλλειψη ελευθερίας, καταστολή. Η τότε ευρωπαϊκή κοινωνία ξεσηκώθηκε και επαναστάτησε. Απέτυχε όμως. Για αυτό και οι σημερινές επαναστάσεις της Αιγύπτου και άλλων αραβικών χωρών, δεν θα πρέπει να έχουν την ίδια κατάληξη με αυτή της παρισινής κομμούνας. Οι επαναστάσεις θα πρέπει να είναι πραγματικές, ριζοσπαστικές, και να ολοκληρωθούν, φέρνοντας ουσιαστικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές.
Στην Αίγυπτο ο Mohammed Al-Baradei προαλείφεται για μια διάδοχη λύση. Πρόκειται για τον πρώην επικεφαλή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας, ενώ πιο πριν είχε διατελέσει διπλωμάτης, υπηρετώντας τα καθεστώτα του Gamal Abdel Nasser και του Al-Sadat. Ο Mubarak ήταν η απλή συνέχιση του δεύτερου. Συνεπώς, ο Al-Baradei δεν αποτελεί μια εναλλακτική λύση. Χρόνια τώρα υπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ, και του Ισραήλ. Ούτε αντιτίθεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που παραλύουν τη χώρα του.
Τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα τον προορίζουν για πρόεδρο της Αιγύπτου, έτσι ώστε να υπηρετήσει πιστά τις πολιτικές τους, και να διατηρήσει στη θέση του το κλεπτοκρατικό στάτους κβο, και την κατευθυνόμενη από αυτό αιγυπτιακή εξωτερική πολιτική. Εδώ και πολύ καιρό, η παγκόσμια ελίτ τον κρατούσε ως εφεδρεία. Μάλιστα, το όνομά του άρχισε να κυκλοφορεί ως διάδοχη κατάσταση από τις αρχές του 2010, πολύ πριν ο λαός της Αιγύπτου εξεγερθεί.
Του: Mahdi Darius Nazemroaya,Aναδημοσίευση απο Antinews
Σχόλια