«Αρρυθμίες» για το Εθνικό Δόγμα

Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010, ο ελληνικός Τύπος έγραφε ότι εντός του Οκτωβρίου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας θα παρουσίαζε το «αμυντικό δόγμα» της χώρας. Μία εβδομάδα νωρίτερα, ο υπουργός Εξωτερικών είχε ανακοινώσει την πρόθεση επεξεργασίας «δόγματος εξωτερικής πολιτικής» χωρίς να διευκρινίσει πώς επρόκειτο να εκπονηθεί το «δόγμα» αυτό.

Και τα δύο είναι αναγκαία αλλά, καθ’ όσον γνωρίζω ?βασιζόμενος σε πληροφορίες που φθάνουν από μέσα από το υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο εμφανίζεται βαθύτατα διχασμένο μεταξύ των «φίλων και προστατευομένων» του/της εκάστοτε υπουργού και των «παραμελημένων» συναδέλφων τους? δεν υφίσταται ουσιαστική συνεργασία μεταξύ ΥΕΘΑ και ΥΠΕΞ.
Το ίδιο πληροφορούμαι ότι ισχύει όχι μόνο για την εκπόνηση δόγματος ?πράγμα που γίνεται σπάνια?, αλλά και για την αντιμετώπιση τρεχόντων ζητημάτων. Πληροφορούμαι, τέλος, ότι οι όποιες συσκέψεις γίνονται χαρακτηρίζονται από την εκφώνηση «ξύλινων», παράλληλων, μονολόγων, χωρίς να υπάρχει λήψη αποφάσεων αλλ’ ούτε και επιδίωξη σύγκλισης των διισταμένων απόψεων. Το κάθε υπουργείο δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει πρωτίστως την απόσειση των ευθυνών και την επίρριψή τους στο άλλο.
Αυτές τις σκέψεις διετύπωσα τον περασμένο Νοέμβριο στο «Εθνος της Κυριακής». Ιδού τώρα, δύο και πλέον μήνες αργότερα, επιβεβαιώνονται οι φόβοι μου από δημοσιεύματα του καθημερινού Τύπου.
Είναι δυνατόν τα δύο υπουργεία να ανταγωνίζονται αντί να συνεργάζονται για τη χάραξη του Εθνικού Δόγματος και μάλιστα περιχαρακωμένα, χωρίς να έχει προηγηθεί στοιχειώδης πολιτικός διάλογος και με αποκλεισμό της ακαδημαϊκής και επιστημονικής κοινότητας, με τις γνωστές εξαιρέσεις, κρατικοδίαιτων «ιδρυμάτων»;
Σε ένα χαοτικό, ρευστό, ευμετάβλητο και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, μόνο ως βλαπτική για τα συμφέροντα της χώρας μπορεί να χαρακτηρισθεί η προσπάθεια δημιουργίας Εθνικού Δόγματος με την επιπολαιότητα με την οποία επιχειρείται. Και μάλιστα σε μία περίοδο που η ηγεσία της χώρας δηλώνει ότι δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι.
Οταν, απαντώντας στο άρθρο του πρέσβη κ. Σαββαΐδη, διετύπωσα υποψίες για τον ανοργάνωτο τρόπο με τον οποίο φαίνεται να δουλεύει το σημερινό υπουργείο Εξωτερικών, ο υπουργός, σε ραδιοφωνική συνέντευξή του, θεώρησε τα γραφόμενά μου ως «ανυπεύθυνα» και αναληθή, υπαινισσόμενος μάλιστα ότι ίσως κρύβονται «σκοπιμότητες» πίσω από αυτά! Και, βεβαίως, διάφοροι «ατλαντιστές» έσπευσαν να εκφράσουν και αυτοί την «αγανάκτησή» τους εναντίον μου με κάθε λογής απαξιωτικές εκφράσεις. Αλλά το τι έγραψα δεν μπορεί να απαντηθεί με γενικότητες, ύβρεις (ή και δυσφημιστικά σχόλια), αλλά μόνο με επιχειρήματα και πραγματικά γεγονότα που να αποδεικνύουν τα λάθη μου.
Αντιθέτως, τα έκτοτε δημοσιευόμενα άρθρα, και στον διεθνή Τύπο αλλά και στις ελληνικές ιστοσελίδες, δικαιώνουν την ορθότητα των πληροφοριών μου, ακριβώς όπως η πλημμύρα ειδήσεων περί μεγάλων αποθεμάτων αερίου ανατολικά αλλά και νοτίως της Κρήτης και πάλι δικαιώνει την απάντηση που έδωσα σε όσους διαφωνούσαν με τα γραφόμενά μου περί άμεσης ανάγκης κήρυξης της ΑΟΖ μας.
Αλλά η εικόνα κατάρρευσης του υπουργείου Εξωτερικών, πρυτανεύοντος του κ. Δημητρίου Δρούτσα, επιβεβαιώνεται και από ένα ακόμη πιο πρόσφατο άρθρο, που δημοσιεύθηκε σε φιλική προς την κυβέρνηση εφημερίδα. Υπό τον «ηχηρό» τίτλο «‘‘Ρακένδυτη’’ η ελληνική διπλωματία», μας περιγράφει τα οικονομικά χάλια που επικρατούν στις ελληνικές πρεσβείες και προξενεία στο εξωτερικό, όπως άλλωστε και σε όλη τη χώρα. Και προτού κάποιος «ευφυής» μάς πει ότι το άρθρο αυτό αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση φροντίζει, κατά παραδειγματικό τρόπο, τα βάρη της οικονομικής κακουχίας να μοιράζονται δικαίως, ας μας απαντήσει σε τέσσαρα άλλα ερωτήματα:
Πρώτον: Γιατί, αν υπάρχει γενική οικονομική κακοδαιμονία, το ποσοστό των προϋπολογισθέντων μυστικών κονδυλίων (που, αν ακολουθηθεί η συνήθης πρακτική, θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, όταν σε δύο χρόνια δημοσιευθεί όχι ο προϋπολογισμός αλλά ο απολογισμός εξόδων) αυξήθηκε έναντι του 2010 από 18 σε 34 εκατομμύρια ευρώ, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε έπειτα από σχετική επερώτηση του κ. Κοραντή;
Δεύτερον: Είναι δυνατόν πρόσωπα παρέχοντα «υπηρεσίες» σε εξωτερικά θέματα να αμείβονται από (ή και από) άλλους «μυστικούς» λογαριασμούς;
Τρίτον: Μια και γίνεται τόση συζήτηση για τη φοροδιαφυγή, οι από μυστικά κονδύλια αμειβόμενοι πληρώνουν φόρους ή μήπως η «άκρα» μυστικότητα τους δίνει την ευκαιρία να είναι «νόμιμοι» φοροφυγάδες;
Τέταρτον: Αν το γενικό κλίμα λιτότητας είναι η αιτία αυτής της ακραίας πενίας που ουσιαστικά εμποδίζει τους διπλωμάτες μας να ασκούν σωστά την εξωτερική μας πολιτική, γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ΕΛΙΑΜΕΠ;
Ανόητες, βεβαίως, οι ερωτήσεις αυτές, μια και μιλάμε για «μυστικότατα» κονδύλια. Εντούτοις, στο παρόν κλίμα οικονομικής δυσπραγίας, αβεβαιότητας, συστηματικής έλλειψης πληροφοριών, οργανωμένων δημοσιογραφικών «δολοφονιών χαρακτήρων» και, στο κάτω κάτω, της εμπειρίας που αποκτούμε καθημερινώς εξ Αιγύπτου -ότι φτάνει κάποια στιγμή που το λαϊκό αίσθημα «ξεσπάει» έναντι αληθινών (ή φημολογούμενων) καταχρήσεων-, δεν θα έπρεπε να έχουμε μεγαλύτερη διαφάνεια για να μη γίνει Κάιρο μια μέρα η Αθήνα;
Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσο βέβαιος μπορεί να είναι κανείς για τη σοβαρότητα της δουλειάς που γίνεται στο υπουργείο Εξωτερικών;
Θα συνεχίσω, λοιπόν, να τα λέω αυτά μέχρις ότου γίνει κοινή συνείδηση η προφητεία περί υπερβολικού σκότους και, ενδεχομένως, περί λαθών που το φως θα μας επέτρεπε να διορθώσουμε. Μέχρι τότε θα αρκεστώ να τονίζω το αυτονόητο: η ευθύνη αρχίζει από την κορυφή.
Γράφει ο Σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης
ΕΘΝΟΣ