ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ!
Υπάρχουν όμως όρια στην εκχώρηση αρμοδιοτήτων στις Βρυξέλλες;
Αλήθεια, μέχρι ποιό βαθμό μπορούν οι χώρες μέλη της ΕΕ να εκχωρούν αρμοδιότητες από τα εθνικά κοινοβούλια στις Βρυξέλλες; Και ποια είναι τα όρια της εθνική κυριαρχίας; Επειδή πολλά έχουν γραφτεί σχετικά στον εγχώριο τύπο και στα διάφορα μπλοκ, ας δούμε ποια είναι η εκτίμηση μιας γερμανίδας οικονομολόγου, της Ντανιέλα Σβάρτσερ, η οποία είναι ειδική σε θέματα ευρωπαϊκών υποθέσεων και γνωστή για τις αμερόληπτες θέσεις της (Η Ντανιέλα Σβάρτσερ έχει διατελέσει επίσης αρχισυντάκτρια και ανταποκρίτρια στους Financial Times Deutschland, για Αμβούργο, Βερολίνο, Παρίσι): «Το ζήτημα αυτό έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις από την εποχή της εισαγωγής του ευρώ. Κάθε κυβέρνηση και κάθε κοινοβούλιο προσπαθεί να υπερασπιστεί το δικαίωμά του για τη σύνταξη του προϋπολογισμού, την επιβολή φόρων και το σχεδιασμό των δαπανών. Με αφορμή την οικονομική κρίση όμως διαπιστώσαμε πόσο μεγάλη είναι η αλληλεξάρτηση των χωρών-μελών. Όταν κάτι πάει στραβά, τότε οφείλουν να συνδράμουν οι υπόλοιποι, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας».
Πώς αξιολογεί όμως η ίδια την περίπτωση της Ελλάδας;
Σβάρτσερ: «Εθνική κυριαρχία, σε ότι αφορά θέματα προϋπολογισμού και της οικονομικής πολιτικής, έχει περιορισθεί δραστικά, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει λάβει δάνεια από τις άλλες χώρες μέλη. Προϋπόθεση ήταν η συμφωνία σε ένα αναλυτικό πρόγραμμα (σσ. εξυγίανσης των δημοσιονομικών), το οποίο ουσιαστικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια πολιτικών ελιγμών τα επόμενα τρία χρόνια. Το ερώτημα λοιπόν σήμερα είναι το εξής: θα πρέπει να υπάρξουν αυστηρότερες κυρώσεις; Όχι όμως για να περιορίζεται η εθνική κυριαρχία ορισμένων χωρών, αλλά για να μπορούν να αποφευχθούν ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον».
«Γεγονός είναι», σημειώνει η κα. Σβάρτσερ, «ότι αφενός μπορεί να γίνεται από ορισμένους λόγος για ένα νέο κύμα ευρωσκεπτικισμού, προστατευτισμού, ακόμη και ενός νέο-εθνικισμού, αφετέρου όμως η κρίση έφερε τους Ευρωπαίους πιο κοντά. Σε διαφορετική περίπτωση», όπως λέει, «δεν θα ήταν δυνατή η συμφωνία για τη διάσωση του ευρώ, ύψους 750 δις».
«Η γαλλογερμανική πρωτοβουλία επικρίθηκε δικαίως»
Πώς σχολιάζει η ίδια τη γαλλογερμανική πρωτοβουλία για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, μια πρόταση που προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις, κυρίως των “μικρών” χωρών της Ένωσης;
«Η γαλλογερμανική πρωτοβουλία επικρίθηκε δικαίως. Αυτό δεν το περίμενε κανείς στην ΕΕ, προκάλεσε σοκ και, κατά την άποψή μου, επικρίθηκε δικαίως το γεγονός ότι δεν υπήρξε προηγουμένως συνεννόηση με τις μικρότερες ή και τις άλλες μεγαλύτερες χώρες Έγινε δηλαδή στα πρότυπα της ξεπερασμένης λογικής του γαλλογερμανικού άξονα που λέει “ας προτείνουμε εμείς και οι άλλοι θα ακολουθήσουν”».
Θα μπορούσε να φανταστεί να εκχωρήσουν κάποια στιγμή χώρες όπως η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία τη φορολογική τους αρμοδιότητα στις Βρυξέλλες;
«Πιστεύω ότι καμία χώρα δεν θα ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να σκεφτούμε όμως μέχρι ποιό βαθμό μπορεί να φτάσει η κοινή μας δράση για να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του ευρώ; Εντέλει όμως δεν μπορείς να εκχωρείς τα πάντα, κάθε πολιτική ευθύνη».
Σχόλια