Ο ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΗΣ ΜΕΣΟΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλληκαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό τον κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Γερμανούς, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Στίχοι:Βολφ Μπίρμαν απόδοση στα ελληνικά: Δημοσθένης Κούρτοβικ

Ο Ισοκράτης σχολιάζει

Οταν ο Θ.Μικρούτσικος μελοποίησε αυτό το ποίημα του Μπίρμαν και το τραγούδησε,με εκπληκτικό τρόπο η Μ.Δημητριάδη,ήμουν δεκαεννέα χρονών.

Γρήγορα έγινε γνωστό και μπήκε στα χείλη όλων των πολιτικοποιημένων ανθρώπων της εποχής εκείνης που μάχονταν για να στεριώσει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία της προκοπής που να μην φοβάται ο πολίτης να πει τη γνώμη του,να διαβάσει την εφημεριδά που γουστάρει,να μην κρίνεται το μέλλον του από τα πολιτικά του φρονήματα κλπ.

Παλεύαμε τότε γι'αυτό που σήμερα είναι αυτονόητο και ίσως για πολλούς “ξεπερασμένο”.

Τρέμαμε στην ιδέα ενός πισωγυρίσματος σε ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις και γι'αυτό ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ,ακόμα κι εκείνοι που δεν θεωρούσαν ως την τελειότερη δημοκρατία την κοινοβουλευτική,ακόμα κι εκείνοι που πίστευαν ότι περιέχει μεγάλες δόσεις υποκρισίας και απάτης,ακόμα κι εκείνοι που από τότε έβαζαν το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας,(τα σοβιέτ βλέπετε,ως άμεση δημοκρατία της εποχής τους,ξεκίνησαν),ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ,αγωνιζόμασταν για την εδραίωση της Δημοκρατίας.Έπρεπε να είναι όσο γίνεται πιο “πλατιά”,να χωράει όσο γίνεται περισσότερους.Θεωρούσαμε τη δημοκρατία αυτή,όση είχαμε κάθε φορά,κατάκτησή μας.

Δεν περιμέναμε από κανέναν να μας τη χαρίσει και δεν τη χαρίζαμε σε κανέναν.

Βλέπετε,τότε ήταν σαφές,ηλίου φαεινότερο,ότι οι “άλλοι”,η αντιδραστική πλευρά της κοινωνίας,ΔΕΝ ήθελε τον δραστήριο ρόλο των πολιτών στα πολιτικά πράγματα,δεν ήθελε τον συνδικαλισμό,δεν ήθελε την ελευθεροτυπία,δεν ήθελε την ισότιμη εκπροσώπηση των κομμάτων στη Βουλή,δεν ήθελε όλα τα κόμματα στη Βουλή,δεν ήθελε καν τη Βουλή.

Ένα κόμμα με 8% έβγαζε,όσους βουλευτές έβγαζε από την πρώτη κατανομή των εδρών και τα “υπόλοιπα”των ψήφων στις περιοχές αυτές μαζί με τα σύνολα των ψήφων στις άλλες περιοχές όπου δεν έβγαζε βουλευτές,πήγαιναν “υπέρ πίστεως και πατρίδος”,ήγουν πήγαιναν στο πρώτο κόμμα και ίσως κάποιες στο δεύτερο.Για να μπει ένα κόμμα στη δεύτερη κατανομή και να μετριάσει την αδικία έπρεπε να συγκεντρώσει το 17% των ψήφων,πανελλαδικά!

Ο κόσμος φοβότανε τα πάντα.Φοβότανε να πάρει την εφημερίδα που ήθελε,φοβότανε να πει αυτό που πίστευε,φοβότανε να σε κοιτάξει αν του έδινες προκήρυξη-και μόνο να μοιράζεις ή να παίρνεις την προκήρυξη ήταν για τους άλλους επιλήψιμο-φοβότανε να σου μιλήσει αν του μιλούσες την ώρα που πούλαγες εφημερίδες του κόμματός σου.

Οι κυβερνήσεις έβγαιναν από τα διλήμματα,μόνο που δεν ήταν διλήμματα των επιλογών,σαν τα σημερινά,π.χ.“αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” αλλά ήταν διλήμματα των ...κανονιών...π.χ. “Καραμανλής ή τανκς”.

Τα πιο “δημοκρατικά”επιχειρήματα των άλλων ήταν “δεν θα σας αφήσουν εσάς να κυβερνήσετε οι Αμερικανοί”,“δεν είσαστε κόμμα εξουσίας”,“δεν σας θέλει ο στρατός”,“δεν ήρθε ακόμα ή ώρα σας”κ.α.

Η Αριστερά,ήταν δε αριστερά τότε ό,τι ήταν πέρα από το “Κέντρο”του Γ.Μαύρου,πάσχιζε να σπάσει αυτόν τον φόβο,έβρισκε τρόπους να συζητάει με τους πολίτες,τους έπειθε σιγά-σιγά ότι όταν είμαστε πολλοί και ενωμένοι δεν πρέπει να φοβόμαστε,διαπαιδαγωγούσε με λόγια,αλλά κυρίως με έργα,ότι το μόνο άμεσο και επιτακτικό καθήκον όλων μας είναι να βρίσουμε τί μας ενώνει-κι όχι τί μας χωρίζει-και να συσπειρώνουμε παντού δυνάμεις υπεράσπισης της Δημοκρατίας ΜΑΣ.Ηταν ακόμα τότε η εποχή όπου όλη η αστυνομία, όλη η δημοσιοϋπαλληλία,όλος ο μόνιμος στρατός,ήταν τα “δικά τους παιδιά”,τα παιδιά που είχαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και φυσικά “μπάρμπα στην Κορώνη”.Οι αριστεροί κι οι δημοκρατικοί πολίτες που μπορεί να θεωρούνταν “συνοδοιπόροι” δεν τόλμαγαν να φανταστούν ότι μπορεί να δουλέψουν στο δημόσιο.Ο στρατός και η αστυνομία ήταν κυριολεκτικά άβατον.Αλλά δεν καταδέχονταν να πάνε στην πόρτα του κάθε βουλευτή και να προσπέσουν για να κάνουν τη δουλιά τους!Δεν τους το επέτρεπε η ιδεολογία τους!

Κι όχι μόνο αυτό.Η λέξη “καριερίστας” ήταν βρισιά και αν κανένας νέος κοίταζε μόνο την καριέρα του τότε αυτό ήταν επιλήψιμο,για να μην πω όνειδος.Οσο για τον συνδιασμό πολιτικής και καριέρας,μπορεί εύκολα ο καθείς να καταλάβει,ότι είχαν τόση σχέση όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Με τον καιρό κι επειδή οι Ελληνες είναι φιλότιμοι και αναμολογήτως δίκαιοι,έβλεπαν την κατάσταση.Άρχισαν να διαφοροποιούνται και να επανεξετάζουν την πολιτική τους στάση.

Και εκείνοι που προέρχονταν από την Αριστερά και εκείνοι που προέρχονταν από την Δεξιά.

Κάτι έπρεπε να κάνουν!Η κοινωνία απαιτούσε συμμετοχή γύρευε λύση!

Όμως πολλοί από εκείνους που έγερναν προς την Αριστερά φοβόνταν!

Άλλοι πάλι που έγερναν προς την Δεξιά...ντρέπονταν!

Μετά το 1990,που κατέρρευσε ο υπαρκτός Σοσιαλισμός,πολλοί από την Αριστερά άρχισαν να ντρέπονται κι αυτοί,για την καταγωγή τους,όπως έκαναν ήδη οι Δεξιοί.Πολλοί από αυτούς άρχισαν να φοβόνται επειδή ντρέπονταν.Εκείνοι που φοβήθηκαν να ντραπούν βρήκαν κάποιο “καταφύγιο ιδεών”και χώθηκαν μέσα.Δύο είναι αυτά τα καταφύγια.

Οι άλλοι έγιναν “φτερό στον άνεμο”

Έτσι....γεννήθηκε ο “παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος” της Μεταπολίτευσης!

Ο “παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος”κείνος που ο ένας του ξίνιζε κι ο άλλος του βρώμαγε.

Εκείνος που ήθελε και κοινωνική δικαιοσύνη,δημοκρατία,ανεξαρτησία,αλλά δεν είχε την όρεξη να παλέψει να χαλάσει τη βολή του και τα ανέθετε αυτά σε άλλους.

Εκείνος που δεν ήθελε να δεσμεύεται από τον πολιτικό του λόγο γιατί “ποιός ξέρει τί δυσκολίες βγάζει η ζωή”.Εκείνος που θεωρούσε ότι η αλήθεια είναι κάτι σαν την διχοτόμο της ευθείας όπου η απόσταση είναι ίση από “τα άκρα”.

Αυτά και άλλα πολλά ανάλογα,μαζί με τον ατομικισμό του Ελληνα,έφτιαξαν έναν άνθρωπο

“που λέει ναί σε όλα ενώ είναι μέσα στο τίποτα”.

Κυρίαρχο στοιχείο στην προσωπικότητά του είναι το “τί έχει” και το “τί πράγματα κάνει”.

Η φιγούρα!Σε αγαθά,σε φούμαρα,σε δραστηριότητες,σε ταξίδια και πάει λέγοντας.

Να τα έχει όλα και να τα δοκιμάσει όλα.

Δεν ήταν το “τί άνθρωπος είναι”,τί ψυχή κουβαλάει και πώς θα παραδώσει πίσω το “αμανέτι του Θεού”(Μακρυγιάννης)

Δεν τους κακίζω που δεν εντάχθηκαν κάπου.

Τους κακίζω γιατί δεν πήραν ποτέ την ευθύνη να υποστηρίξουν μια πολιτική πρόταση για να πορευτεί η Ελλάδα.Τους κακίζω γιατί η ...εκκεντρικότητά τους τους έκανε ανθρώπους χωρίς “κέντρο”,”χωρίς θεό”!Κρατώντας τάχα ίσες αποστάσεις από τα άκρα της πολιτικής,

λειτουργούσαν....έκκεντρα. Αποτέλεσμα η....παραμόρφωσή τους.

Σιγά-σιγά αυτοί γίνανε πολλοί. Ο φόβος και η ντροπή έγιναν σνομπισμός!

“Ολοι τα ίδια σκατά είναι”.

Προφανώς εκείνοι που έχουν το κριτήριο να κρίνουν ποιοί είναι σκατά και να στέκονται σε ίσες αποστάσεις από εκείνα,είναι κάτι καλύτερο από τους άλλους που είναι “μέσα στα σκατά”.

Το σύμπλεγμα έγινε υπεροψία.Η αλλαζονία των “καθαρών χεριών”!

Τόσοι πολλοί που γίνανε,χρειάζονταν και τους “ηγέτες” τους.Τους “προσέλαβαν”από τους δημοσιογράφους και τους δημοσιολόγους!Οι ίσες αποστάσεις βλέπετε,θέλουν “αντικειμενικότητα”,

“αμεροληψία”!Οι ίσες αποστάσεις θέλουν“Γερμανούς προφεσόρους”,θέλουν “δασκάλους της νεολαίας νταντάδες”.Η γενιά που εμείς μεγαλώσαμε,τα παιδιά μας,είναι η πιο μορφωμένη(σε πλήθος,αριθμητικά)και ταυτοχρόνως η λιγότερο κοινωνικά αγωνιζόμενη γενιά.

Οι δημοσιογράφοι και οι σχολιαστές αυτοί,οι μεγάλοι,οι σοφοί,οι αναλυτές,οι έγκυροι,είναι πάντα κοντά στο λαό(!) ενώ δεν είναι με κανέναν πολιτικό(!).Πάντα ξέρουν τί είναι το σωστό και μπορούν να συμβουλεύουν.Πάντα ξέρουν αυτό που δεν ξέρουμε εμείς.Κι αν κάποιες φορές έκαναν λάθος,αν κάποιες φορές συμβούλεψαν ολέθρια...ε...δεν πειράζει....αρκεί μια δημόσια αναγνώριση του λάθους,μια συγγνώμη.

Κι αν για τους πολιτικούς πάντα υπήρχε ο κίνδυνος του “μαυρίσματος” για τους νέους αυτούς ιδιόρρυθμους πολιτικούς ταγούς υπήρχε μόνο η αύξηση του “μισθού”αλλά και η προαγωγή τους σε εκδότες,αρχισυντάκτες κλπ.Δεν βρίσκω έναν δημοσιολόγο που να έχει σιωπήσει,που να έχει αποσυρθεί “στην έρημο” με ένα mea culpa.Από το '72,ο άλλος,συμβουλεύει!Και θεωρεί ακόμα ότι είναι εκτός συστήματος!!!

Η ήσυχη ζωή των ισορροπιών του “μέσου ανθρωπάκου” απέδωσε!Εφερε κέρδη,κι εξοχικό και αυτοκίνητο και σ'αυτόν και στους “πολιτικούς” του ηγέτες.

Κατηγοράμε την ασυλία των βουλευτών.Οι δημοσιολόγοι τί έχουν;

Ποιός είχε συνέπειες γιατί συμβούλεψε λάθος τον λαό;;;

Και δεν εννοώ ποινικές.Προς θεού!

Ποιοί ντράπηκαν;ποιοί φοβήθηκαν το Θεό;ποιοί ένιωσαν τύψεις;

Αυτοί που ντρέπονται και φοβόνται εκπροσωπούνται από εκείνους που ούτε ντρέπονται ούτε φοβόνται αλλά πάντα κερδίζουν!Και χρήματα και δόξα και τιμές.

Υπό των μεγίστων νικηθέντες,τιμής-δέους και οφελείας,“αξιωθήκαμε”να δούμε την εξέγερση

“ενός τίποτα με μπόλικο καθόλου”!

Τώρα που ζορίσανε τα πράγματα,τώρα που κουτσουρεύεται η μαγκιά τού “να έχεις” και “να κάνεις”,τώρα που πρέπει “να είσαι”για να σταθείς στο Μαραθώνα,τώρα,εκ του ασφαλούς,με συνταγματικές ελευθερίες κατακτημένες και εμπεδομένες από τους αγώνες άλλων,τώρα,εξεγείρεται

“ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου-ενάντια σε όλα και μέσα στο τίποτα”.

Εξορμά να καταλάβει τη Βουλή των Ελλήνων!!!

Αν είναι να σαρωθούν όλα,αναρωτιέμαι,πιστεύουν πραγματικά οι αναλυτές,οι δημοσιολόγοι,οι σοφοί,οι έγκυροι,ότι αυτοί θα την γλυτώσουν;

Θα την γλυτώσει των “γραφειοκρατών η φάρα”;

Πιστεύουν όντως ότι αυτοί είναι “έξω”από το σύστημα όπως το πιστεύουν οι του ΣΥΡΙΖΑ και οι του “ΚΚΕ”;

“Θα'ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες

κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι”

άδει από τον άδη

η Μαρία Δημητριάδη

htt:antifono.gr